1.แนะนำตัวละคร🙋🏻
1517 Words
คำเตือน‼️
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสมมุติ ที่ผู้แต่งเขียนขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ชื่อตัวละคร อาชีพ สถานที่ก็เป็นเพียงเรื่องสมมุติ ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง
เรื่องนี้เป็นนิยายแนวโรแมนติก-ดราม่า ฟินจิกหมอนบางตอน
พระเอก🤍
“ชุน”เหยียน ชุน อายุ25สูง190 นน.76
เป็นCEOเหยียนกรุ๊ป
รูปลักษณ์ภายนอก หล่อตี๋ เย็นชา หน้านิ่ง
แต่ถ้าได้รักใครแล้วโคตรจะคลั่งรัก
นิสัย: เงียบขรึม ขี้แกล้ง พูดเพราะ สุภาพ
อ่อนโยน ทำกับข้าวได้ คลั่งรัก
นางเอก💝
“เป่าเป้ย”กชกร ประเสริฐกุล อายุ 22 สูง 168 นน.57
กำลังศึกษา:มหาลัยปี4คณะบริหารธุรกิจ
ครอบครัว:เธอเหลือแค่แม่มีพี่ชายชื่อ “คิน”เสียชีวิตแล้ว
นิสัย:เป็นคนตรงๆ อ่อนไหวง่าย เก็บความรู้สึกไม่เก่ง
ชอบเถียงโดยเฉพาะกับพอ.
นางรอง หลิน–เพื่อนสนิทของเป่าเป้ย🩷
อายุเท่ากัน เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.ต้น
สดใสร่าเริง ช่างเมาท์ ตรงไปตรงมา
เป็นคนเดียวที่รู้แผน “แก้แค้น” ของเป่าเป้ย
คอยเตือน คอยห้ามไม่ให้เป่าเป้ยถลำลึกไปกับความรู้สึกจริง
แอบship นางเอกกับพระเอกแบบเงียบๆ
พระรอง หาน- ลูกน้องคนสนิทที่บริษัทชุน🩵
อายุ 24 ทำงานที่ฝ่ายกิจการนักศึกษา
นิสัย-หน้านิ่ง เจ้าระเบียบ แต่แพ้ทางผู้หญิงเสียงดัง
มิ้งค์–ตัวร้ายหญิง❤️🔥
อายุ 24 ปี ลูกสาวนักธุรกิจพันล้าน
เป็นคนที่แอบชอบชุนเธอพร้อมจะเป็นมือที่สามของชุนกับเป่าเป้ย
คิน-พี่ชายนางเอก 🩶
อายุ-25เพื่อนสนิทของเหยียนชุน
คินคือตัวต้นเรื่องทั้งหมด
ที่ทำให้เป่าเป้ยวางแผนเเก้แค้นเหยียนชุน
แต่คนอย่างเหยียนชุน ไม่ใช่คนที่ใครจะหลอกได้ง่ายๆ
และหัวใจของเธอก็ไม่ใช่เหล็กกล้าอย่างที่คิด...
บรรดาลูกๆ
เป่าเปียว💚 ลูกชายเหยียนชุน&เป่าเป้ย
นิสัย แสบซน ชอบเอาชนะแต่ก็อ่อนโยน
เป่าเซิน🧡 ลูกสาวเหยียนชุน&เป่าเป้ย
นิสัย แสบพอๆกันกับพี่ชาย ออกไปทางแก่นๆ
หลินอัน♥️ ลูกสาวหาน&หลิน
นิสัย น่ารัก เรียนดี เรียบร้อย อ่อนหวาน
*************************
เกริ่นนำ
🔛 เหยียนชุน – CEO
เป่าเป้ยหยุดยืนอยู่ป้ายชื่อหน้าห้องทำงานของเขา มือของเธอหยุดค้างอยู่หน้าลูกบิด หัวใจเต้นแรงทั้งจากความตื่นเต้นและความแค้น
ภาพพี่ชายที่เคยยิ้มสดใส แต่ค่อยๆ ซูบซีดลงทุกวันหลังถูกแฟนสาวทิ้ง ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว
จนกระทั่งวันหนึ่ง...พี่ชายเธอก็ไม่กลับมาอีกเลย
>“ทั้งหมดนั่นเพราะนาย...เหยียนชุน！”
เป่าเป้ยเคาะประตูเบาๆก่อนจะผลักประตูเข้าไปด้านในห้องที่ภายในกว้างขวางโอ่อ่า
>“ขอโทษค่ะ ฉันเอาเอกสาร—”
>“วางไว้ตรงนั้น”
เสียงเย็นชาดังขึ้นโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเธอ
เหยียนชุนนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ตัวสูงในชุดสูทดำสนิท ใบหน้าหล่อเหลาปราศจากความรู้สึก
เป่าเป้ยวางแฟ้มลง แต่ยังไม่ยอมเดินออก
> “มีอะไรอีก?”
เธอยิ้มเล็กน้อย กัดฟันแน่นก่อนเอ่ยเสียงหวานเจือความกล้า
>“ฉันแค่สงสัยค่ะ…คุณไม่รู้สึกเหงาบ้างเหรอ ทำงานอยู่คนเดียวแบบนี้?”
ครั้งแรกที่เขาเงยหน้าขึ้น สบตากับเธอ
สายตานั้น...คมกริบจนเธอรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุร่างจนพรุน
> “เธอเพิ่งมาวันแรก?”
เขาเริกคิ้วขึ้นถาม
>“ค่ะ”
เขายิ้มบางๆที่มุมปากแทบจะไม่รู้เลยว่ายิ้ม นี่มันรอยยิ้มของปีศาจชัดๆ
> “เด็กฝึกงานควรหัดเงียบให้เป็น ก่อนจะคิดถามเรื่องไม่จำเป็น”
คำพูดนั้นทำให้เป่าเป้ยจุกในใจ แต่เธอก็ฝืนยิ้มออกมา
> “เข้าใจแล้วค่ะ ท่านประธาน…”
เธอหันหลังให้เขา เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มจางๆ
แต่ในใจกลับแสยะ
> “ยิ่งเย็นชาแบบนี้ ยิ่งเหมาะกับบทที่ฉันวางไว้…”
เป่าเป้ยมุ่งมั่นที่จะเดินตามแผนการของเธออย่างแน่วแน่
*************************
>“ท่านประธานมีนัดทานข้าวที่ไหนหรือเปล่าคะ สะดวกไปทานกับเป้ยหลินไหม”
> “ไม่มีนัดแต่ก็ไม่สะดวก ฉันไม่ชอบกินข้าวกับคนแปลกหน้า”
>“แปลกหน้าอะไรกันคะ หนูเป็นผู้ช่วยของคุณนะ”
(มัวแต่หยิ่งแบบนี้เมื่อไหร่ฉันจะได้เข้าใกล้ ไม่หวั่นไหวบ้างเลยหรือไงอีตาบ้า)
>“แล้วไง แปลกหน้าอยู่ดี”
>“ค่ะ แปลกหน้า ไม่ทำความรู้จักกันถึงจะอยู่ด้วยกันเป็นปีก็แปลกหน้าอยู่ดี”
>“เป้ยหลิน ！”
>“คะ”
>“คุณเป็นแค่เด็กมาฝึกงานทำไมพูดมากจัง อยู่เงียบๆไม่เป็นหรือไง？”
เป่าเป้ยได้แต่กรี๊ดในใจ แต่ใบหน้าภายนอกกลับยิ้มหวานให้กับเหยียนชุน จนเขาชะงักไปกับรอยยิ้มของเธอ เป็นรอยยิ้มที่เหยียนชุนคุ้นเคยมาก
แต่ก็นั่นแหละเขาเลือกที่จะไม่ถามแล้วก็เงียบเหมือนที่ผ่านมา
>“ค่ะ ถ้าคิดถึงหนู อุ๊ย！ถ้ามีอะไรก็โทรหาหนูได้ตลอดนะคะท่านประธาน”
>“......”
>“เหยียนชุนนะเหยียนชุน ชิ！หล่อตายแหละ เย็นชาอย่างกับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ คอยดูนะฉันจะเอาให้นายละลายเลย”
***************************
> “พี่เหยียนชุนคะ…”
เป่าเป้ยเอ่ยเสียงแผ่ว ไม่กล้าหันไปมองเขา
>“ถ้าหนูไม่ได้แกล้งชอบพี่อีกแล้วล่ะ?”
ชุนไม่ตอบทันที แต่เลื่อนตัวเข้ามานั่งข้างเธอแทน
ความใกล้ทำให้หัวใจเป่าเป้ยเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิม
> “หนูคิดว่ามันแค่แผน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว หนูไม่รู้ว่าพี่จะเชื่อไหม..แต่หนูรักพี่ค่ะ”
เป่าเป้ยพูดจบ ก็ก้มหน้าลงทันที ไม่กล้ามองตอบ
หัวใจเต้นเร็ว ราวกับจะหลุดออกมาจากอก
🧊 การตอบสนองแบบ ‘ชุน’ ไม่ใช่คำพูด…แต่คือการกระทำ
เหยียนชุนไม่ได้พูดคำว่ารักตอบ
แต่เขาค่อยๆเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้แน่น
> “ถ้าคำว่า ‘รัก’ ของเธอ ไม่ใช่แค่แผน
งั้นการกระทำของพี่ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้…
ก็คงไม่ใช่แค่เล่นตามเกมเหมือนกัน”
เป่าเป้ยเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที
เขาก้มหน้าลงมาใกล้
สายตานิ่ง แต่ลึกซึ้งอย่างที่เป่าเป้ยไม่เคยเห็น
>“พี่ไม่พูดคำว่ารักง่ายๆแต่ถ้าพูด…พี่จะรับผิดชอบมันไปตลอด”
แล้วเขาก็ประคองแก้มเธอแล้วจูบแผ่วเบาบนหน้าผาก
ก่อนจะกระซิบเสียงนุ่มข้างหู
> “พี่…ก็รักหนูเหมือนกัน”
เป่าเป้ยคนที่เคยแค่เล่นเกม...ตอนนี้หมดทางหนี
น้ำตาของเป่าเป้ยเอ่อขึ้นมาทันทีโดยไม่รู้ตัว
ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เป็นเพราะอบอุ่นจนรับไม่ไหว
>“ขอบคุณนะคะที่ยังอยู่ข้างหนู ถึงแม้หนูจะเริ่มจากความตั้งใจไม่ดี…”
>“พี่อยู่ตรงนี้ เพราะเห็นหนูที่เป็นหนูตอนนี้ ไม่ใช่คนเมื่อก่อน”
*****************************
>“หนูมาได้จังหวะพอดีเลยนะเป่าเป้ย กำลังเล่าถึงเรื่องที่พี่ชายหนูแตกสลายเพราะใครบางคน”
เป่าเป้ยยืนนิ่ง แต่แววตาแน่วแน่กว่าเดิม
>“ค่ะหนูรู้ว่าพี่คินเจ็บปวด แต่คนที่เลือกเงียบคือเขาเองไม่ใช่พี่ชุน ไม่ใช่คุณ”
มิ้งค์เริ่มเสียงแข็งขึ้น
>“เธอคิดว่าเขาจะรักเธอได้เท่าพี่เธอหรอ เธอมาทีหลังเธอไม่มีวันเข้าใจว่าคนแบบชุนรักได้ลึกแค่ไหน”
เป่าเป้ยกำลังจะตอบกลับ แต่ชุนก็พูดแทรกออกมาชัดเจน
>“ใช่…ตอนนั้นฉันรักเขาแบบที่ไม่มีใครเข้าใจ แต่ตอนนี้ฉันรักเป่าเป้ยในแบบที่ไม่มีใครมาเทียบได้เหมือนกัน”
ชุนเดินเข้ามาหาเป่าเป้ยแล้วจับมือเธอไว้แน่น แล้วหันไปพูดกับมิ้งค์
>“ไม่ใช่ใครทั้งนั้นที่ทำร้ายเขา แต่คือความกลัว ความคาดหวัง และความเงียบของพวกเราทุกคน และฉันจะไม่ให้ใครใช้เขาเป็นอาวุธอีกไม่แม้แต่เธอ”
มิ้งค์นิ่งไปไม่มีคำเถียง
>“ถ้าเธอยังมีความรู้สึกอยู่บ้าง ก็จบมันตรงนี้เถอะ อย่าเอาเขามาผูกคนอื่นไว้กับความผิด”
มิ้งค์เงียบก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปช้าๆ
เป่าเป้ยมองตามแล้วน้ำตาไหลเงียบๆ
ชุนหันมากอดเธอแน่นและกระซิบ
>“จบแล้วนะ…อดีตของพี่ จากนี้ไปทุกลมหายใจของพี่มีแค่หนูนะครับ”
**************************
>“พี่ไม่ได้สัญญาว่าจะไม่มีวันทะเลาะกัน
แต่พี่สัญญาว่าจะไม่มีวันเดินหนีหนูตอนที่เราทะเลาะกัน”
เป่าเป้ยน้ำตารื้นไม่ใช่เพราะเสียใจแต่เป็นเพราะ “อุ่นใจ” เธอจุ๊บคางชุนก่อนแล้วยื้อตัวไปจูบเบาๆ
>“ถ้าหนูรู้ว่าความรักเป็นแบบนี้ หนูจะไม่หนีตั้งแต่แรกแล้ว”
>“จากนี้ไปทุกครั้งที่หนูเหนื่อย ทุกครั้งที่โลกทำให้หนูล้าหนูไม่ต้องวิ่งหนี แค่วิ่งกลับมากอดพี่ก็พอ”
-----------------------------
- Writer
