“พี่โจ้! พี่พาจิลกลับมาที่นี่ทำไม จิลจะกลับบ้าน ปล่อยจิลไปเดี๋ยวนี้”
พอคนท้องอ่อนตื่นขึ้นมาในยามเย็นของวันนั้น โจ้พ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ เตรียมตัวรับมือหญิงสาวสุดแสนดื้อรั้นอาละวาด วันนี้เขาไม่ไปไหนนอกจากคนท้องที่นี่ รอพูดคุยเรื่องของเราจนกว่าจะรู้เรื่อง
เขาไม่มีวันปล่อยสายเลือดของตนเร่ร่อนไปไหนเด็ดขาด นอกจากสถานที่ที่จัดไว้ให้แม่ของลูก
“ตื่นแล้วเหรอแม่ตัวดี”
นัยน์ตาสีใสของจิลลามองมาทางเขา น้ำเสียงแก่นแก้วนั่น เขารู้สึกหมั่นไส้ อยากจับพลิกตัวเธอ ใช้มือใหญ่ฟาดตีลงบนบั้นท้ายงามงอนเมียหนัก ๆ เป็นการสั่งสอน
“พี่โจ้! นี่พี่โจ้ลักพาตัวจิลเหรอ จิลจะฟ้องพี่จอม ทีนี้แหละพี่ต้องติดคุกหัวโตยาว”
จิลลาได้แต่หันมองรอบห้องโทนสีดำเข้ม เดาออกไม่ยากกว่าห้องนี้คือห้องส่วนตัวของอดีตผู้ปกครองจอมเผด็จการ กรีดร้องระบายความอัดอั้นในใจ
แทนที่โจ้จะกลัวคำขู่กลับยิ้มกว้างชอบใจ “แล้วไม่กลัวลูกของจิลกำพร้าพ่อ
