6 : ความสุขครั้งสุดท้าย
1817 Words
(กลับมายังปัจจุบัน)
“ถ้าคุณแม่ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”
เขายกข้อมือขึ้นมาดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือบ่งบอกว่าใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนของจิลลาแล้ว เมื่อนั่งหลังขดหลังแข็งเพื่อฟังแม่บ่นหูชาเรื่องการแต่งงาน มีครอบครัวมีหลานให้พวกท่านสักที
“ลูกจะไปรับเด็กนั่นอีกแล้วใช่ไหม”
จรัสทิวาเห็นลูกชายมัวแต่จดจ้องดูเวลา บ่ายสามโมงกว่า ถึงเวลาเลิกเรียนของเด็กมหาวิทยาลัย ลูกคนนี้ไม่เห็นสนใจฟังกับสิ่งที่เธอแนะนำบรรยายสรรพคุณคู่หมั้นตัวเองด้วยซ้ำ
ไหนบอกว่าแค่เลี้ยงดู เป็นของเล่นแก้เบื่อของหนุ่มโสด แต่การกระทำกลับสวนทาง คนเป็นแม่ย่อมทนไม่ได้ต้องรับครอบครัวล้มละลายนั้นมาปรองดองกัน
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับแม่”
“แต่แม่นัดคู่หมั้นของลูกมากินข้าวที่บ้านแล้วนะ”
“ใครจะไปก็ไปสิครับ ผมไม่ว่างและไม่คิดจะว่างด้วย”
“โจ้!”
จรัสทิวาตะโกนเรียนเสียงดังไปก็เหนื่อยเปล่า ลูกชายเธอมีเชื้อความดื้อรั้น เอาตัวเองเป็นหลัก ไม่ฟังใครนอกจากฟังตัวเองเหมือนสามีเธอไม่มีผิด
“เมื่อไหร่ลูกจะเลิกหลงนังเด็กนั่นสักที”
มหาวิทยาลัย Ss
“กลับกันเถอะ แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้แหละ”
ยาหยีนำรายงานกลับไปทำที่บ้านคนเดียว จิลลาโบกมือลาเพื่อนสนิทเหลืออีกไม่กี่วันจะสอบแล้ว ชุดนิสิตสาวตั้งใจจะอ่านหนังสือสอบ ไม่อยากให้โจ้ต้องมาผิดหวังที่เสียเงินหลายล้านเพื่อส่งเธอเรียนจบ
รถคันเดิมของโจ้มาจอดรอรับจิลลาหน้ามหาวิทยาลัย ทว่าเขากลับออกมายืนพิงด้านข้างรถ กรอบแว่นตาสีดำปกปิดดวงตาคู่คมหล่อเหลา ด้วยรูปร่างหน้าตาผิวพรรณโดดเด่นเกินหน้าเกินตาบวกกับรถราคาหลักสิบล้าน ซึ่งมีไม่ถึงสิบคันบนโลกดึงดูดความสนใจจากกลุ่มนักศึกษาสาว
แต่มาเฟียหนุ่มไม่สนใจใครทั้งนั้น กวาดสายตามองหานักศึกษาสาวคนเดียวของตน
“มาสายเกินหนึ่งนาทีนะ เลิกเรียนตั้งนานแล้วมัวไปเดินเล่นเตร่อยู่ที่ไหน” น้ำเสียงเข้มเชิงตำหนิ คล้ายผู้ปกครองกำลังดุกับนักศึกษาสาว
จิลลาหน้ามุ่ยสวมกอดแขนเขา ยิ้มมีเลศนัย อ้อนเขาเสียงหวานใจอ่อนทุกราย
“ทำไมต้องเคร่งด้วยค่ะพี่โจ้ คนเขาเรียนมาเหนื่อย ๆ จิลไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“ขึ้นรถกลับได้ พี่ไม่ชอบคนงอแงแถวนี้”
“จิลหวงพี่โจ้นะคะ ไม่เห็นรึไงพวกนักศึกษาคนอื่นมองมาทางพี่ตาค้างงันเชียว ต่อไปถ้ามารับจิล อย่าลงมายืนรอดีกว่าค่ะ คนเป็นเมียไม่ได้มันทรมาน” จิลลาล้อเลียนใช้คำศัพท์ติดปากจากสื่อโซเซียลหยอกเล่น แต่เมื่ออีกฝ่ายน่าจะแก่ก็เลยไม่เข้าใจศัพท์วัยรุ่น
“เธอเป็นเมียพี่นี่ ไม่ได้เป็นเมียพี่อย่างนั้นเหรอ”
โจ้ก้มลงมองสูดดมความหอมหวานจากเนื้อตัวเนียนนุ่ม เรานอนด้วยกันทุกคืน ไม่ให้เป็นเมียเขาอย่างไรกัน
“จิลหมายถึงพวกผู้หญิงคนอื่นค่ะ จ้องน่ะจ้องได้ แต่ครอบครองพี่โจ้เหมือนจิลทำไม่ได้หรอก”
“จะกินอะไรไหมก่อนกลับ เดี๋ยวพี่แวะพาไปซื้อ”
“งั้นขอเป็นร้านพี่เจ๊แววหลังมอดังเจ้าเก่านะคะ คิดถึงผัดคะน้าหมูกรอบมาก มีข้าวต้มโต้รุ่งด้วย พี่โจ้กินไหมคะ เดี๋ยวจะซื้อเก็บไว้”
นัยน์ตาหวานสีใสอ้อนผู้ชายตรงหน้า จิลลาอยู่กับเขาด้วยสัญญาสี่ปีจนรู้ใจของโจ้ว่าตอนดึก เขาชอบกินข้าวต้มหรืออะไรก็ได้รองท้อง เหมือนเธอเป็นเมียพี่โจ้คนหนึ่ง รู้ลึก รู้รายละเอียดของผัวทุกอย่าง
“อืม เอามาก็ได้”
“พี่โจ้ใจดีกับจิลที่สุด”
“ใจดีอย่างเดียว แล้วอย่างอื่นล่ะ” คนตัวโตย้อนถามกลับ ขณะรถเคลื่อนตัวพ้นออกจากเขตรั้วพ้นมหาวิทยาลัยแล้ว
“อย่างอื่นใจร้ายมากค่ะ พี่โจ้ชอบเอาจิลดุ จิลอุตส่าห์ร้องขอให้ผ่อนแรง ทำช้า ๆ ลงหน่อย แต่พี่ก็ไม่ฟัง รังแกจิลจนตื่นสายเกือบเข้าคลาสเช้าไม่ทัน”
เรียกเสียงหัวเราะจากฝั่งคนขับได้ดี ช่วยไม่ได้นี่เนอะ พออยู่กับเด็กนักศึกษาน่ารักขี้อ้อนคนนี้ทีไหร่ โจ้อดใจไม่ไหวนึกอยากจับเธอกดลงบนเตียงทั้งคืน
“พี่พยายามแล้ว แต่น้องจิลนั่นแหละชอบยั่วพี่ให้ตบะแตก”
จิลลาหันมาแย้งทันควัน แหวดังลั่นใส่ “จิลไม่ได้ยั่วสักหน่อย ตรงไหนเรียกว่ายั่ว”
“ก็ยั่วทุกตรงที่เป็นน้องจิลนั่นแหละ” หากไม่ติดว่ามาเฟียหนุ่มขับรถอยู่กับเด็กเลี้ยงตามลำพัง โจ้พุ่งตรงเข้ามาหอม ฝังจมูกลงแก้มนุ่มด้วยความมันเขี้ยว
จิลลาขวยเขินหน้าแดงก่ำ เบือนหน้าหันหนีออกไปทางกระจกดูวิวด้านนอก ไม่พูดต่ออะไรเดี๋ยวก็เข้าเนื้อของอีกฝ่ายหมด
‘พี่โจ้บ้า! จิลไม่รู้จะเก็บความลับนี้ไว้อีกนานแค่ไหน’
จนกระทั่งทั้งคู่มายังร้านอาหารตามสั่งเจ๊แววหลังมอชื่อดัง ตอนเย็นคนเยอะมากจนจิลลาต้องหาที่นั่งให้ชายหนุ่ม แล้วดูเขาสิ แต่งตัวจัดเต็มชุดสูทหล่อราวกับท่านประธานนั่งกินข้าวที่ร้านเล็ก ๆ ราคาอาหารไม่ถึงพันเนี่ยนะ
“เจ๊แววเอาคะน้าหมูกรอบไข่ดาวมากล่องหนึ่งนะคะ แล้วก็ข้าวต้มไม่ใส่ขิงหนึ่งถุงค่ะ”
“ได้จ้าหนูจิล วันนี้พาใครมาด้วย แฟนหนูเหรอ” เจ๊แววค่อนข้างสนิทกับจิลลาและยาหยีเพราะเป็นลูกค้าขาประจำ รู้สึกว่าผู้ชายที่พามาหน้าคุ้น ๆ
“ไม่ใช่แฟนค่ะ อดีตพี่รหัสของพี่ชายจิลเอง เขาเคยเป็นลูกศิษย์ เรียนที่นี่ เขาบอกพาตอนสมัยนั้นมากินข้าวที่นี่บ่อย ๆ เจ๊จำไม่ได้เหรอคะ”
“อ้อ ก็ว่าอยู่หน้าคุ้น เจ๊จำได้แล้ว รอแป๊บหนึ่ง คิวมันยาว”
“เดี๋ยวจิลช่วยไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอกหนูจิล ไปนั่งรอเลย เดี๋ยวมีผู้หญิงอื่นมาคาบไปกินนะ หล่อ ๆ แบบนี้ไม่ได้หากันได้ง่าย ๆ”
จิลลาหันขวับมาทางโต๊ะที่มีหนุ่มหล่อคนเดียวนั่ง ห่างจากเธอไม่ทันไร เสน่ห์แรงมีกลุ่มนิสิตสาวสวยเข้ามาขอคอนแทค อยากทำความรู้จัก เขาทำสีหน้าเรียบเฉย
“ถ้าอยากได้คอนแทคก็มาขอแฟนพี่นะคะพวกน้อง”
“พี่จิลลา พวกเราขอโทษค่ะ ไม่รู้ว่าเขาเป็นแฟนพี่”
ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้แน่ อย่ามาสตอเบอร์แหล ตลอดควงพาชายหนุ่มเข้ามาในร้านอาหาร กลุ่มรุ่นน้องปีสองก็นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะมุมโน้น พอพวกชะนีถอยทัพห่าง โจ้อมยิ้ม หัวใจยิ่งขยายพองคับอก
“เราสองคนเป็นแฟนกันเมื่อไหร่”
“ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ กลุ่มพวกรุ่นน้องก็จะไม่เลิกตามวอแวพี่โจ้สิค่ะ หรือพี่โจ้ชอบอย่างนั้น” สาวเจ้าคว่ำปาก ก่อนหัวใจเต้นแรงเมื่อร่างสูงใหญ่ดึงตัวเธอเข้ามาสวมกอดแน่น
“พี่ไม่ชอบ แต่พี่แค่รำคาญ เกรงใจคนเยอะ”
โจ้นั่งนิ่งเก็บอารมณ์ความโกรธไว้เฉย ๆ ใจจริงสั่งพวกลูกน้องมาลากตัวกลุ่มนิสิตสาวพวกนั้นออกไปด้วยซ้ำ
“...”
“พี่ไม่เคยสนใจใคร ยกเว้นน้องจิลคนเดียวที่ยอมให้เข้ามาใกล้พี่”
“ที่พี่สนใจจิลก็เพราะจิลคือน้องสาวของพี่จอมต่างหาก พี่ก็มองจิลเหมือนพี่จอมมองจิลก็คือน้องสาว จิลจำคำพูดแต่แรกของพี่ได้ค่ะ”
รอคิวไม่นาน ความสุขก็หลุดลอยหายไป เมื่อเจ๊แววทำกับข้าวของเธอใส่ถุงเสร็จสรรพพร้อมออกจากร้าน ทำเอาจิลลาไม่ได้สวมกอดร่างแกร่งซุกไซ้หาความอบอุ่นเขาเลย
“เป็นอะไร ทำไมหน้ามุ่ยตลอดเวลา” เขาสังเกตมาสักพัก กำลังเอื้อมมือจับแต่ถูกจิลลาสะบัดออก
“เปล่าค่ะ” เธอตอบเขากลับไม่ยอมหันมาสบตาอีกฝ่ายโดยตรงราวกับหลบหลีกความรู้สึกในใจ
“ผู้หญิงบอกว่าเปล่าก็ต้องมีอะไรแน่ ๆ บอกพี่มาเถอะ โกรธพี่เหรอ”
“ไม่ได้โกรธค่ะ”
จิลลากัดริมฝีปากล่างแน่น จะบอกเขาเพื่อตัวเองหน้าอายทำไม ว่ามีคนขัดจังหวะตอนที่เขาสวมกอดเธอบนร้านเจ๊แววแค่ไม่กี่นาที หรือเพราะเธอท้อง ลูกน้อยจึงโหยหาความอบอุ่นจากพ่อกันนะ
นักศึกษาสาวทำทีหยิบเอาข้าวกล่องและถุงข้าวต้มหลีกเลี่ยงเข้าห้องครัว หัวใจเต้นโครมครามแสนน่าอับอาย แกล้งบอกเขาว่าเป็นแฟน ถึงเธออยากให้ฝันเป็นจริงก็เถอะ
“อาบน้ำก่อนแล้วค่อยกินข้าว” คนตัวโตรบเร้าทวงสัญญาเด็กเลี้ยงของเขาไม่เลิก
“ค่ะพี่โจ้”
นักศึกษาสาวตกตะลึง เพียงก้าวขาเดินออกจากห้องครัว จิลลาเอียงหน้าหนี เห็นร่างชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าจนหมดเหลือแต่กายเปล่าเปลือยล่อนจ้อน โชว์ความแข็งแรงผงาดตรงหน้าบ่งบอกความต้องการชัดเจน
“เพิ่งจะสี่โมงเย็นเองนี่ค่ะ จิลว่าไม่เร็วเกินไป”
“จะตอนไหน ถ้าพี่ต้องการ น้องจิลก็ไม่มีทางปฏิเสธพี่นะครับ”
น้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนลงในลำคอแสนยากลำบาก จิลลาถอดชุดนักศึกษาสาวออกเหลือเพียงส่วนห่อหุ้มของสงวนตัวจิ๋วเพียงสองชิ้นเบามือ เพราะไม่อยากเสียเงินเขาซื้อชุดใหม่แล้ว คราวนั้นถูกหมีหิวโหยตะปบฉีกชุดนิสิตขาดวิ่นกองกับพื้น
“มาถูหลังให้พี่ด้วย”
จิลลาเดินอ้อยอิ่งเข้ามาหาร่างสูง ทว่าไม่ได้ดั่งใจเมื่อโจ้จิ๊ปากเบา ๆ กับท่าทีอ่อยยั่วยวน เล่นตัวกับเด็กเลี้ยง หญิงสาวปรนนิบัติชายหนุ่มแสนเร่าร้อน เหลืออีกไม่กี่วันเวลาของเธอจะหมด วันนี้เธอต้องการเอาใจผัวเป็นครั้งสุดท้าย
จนเธอแปลกใจว่า บทรักพิศวาสช่างแตกต่างกันออกไป ไม่ใช่รุนแรง แต่มันคือความอ่อนโยน เวลาร่างกายทั้งสองสัมผัสแนบชิด จิลลาอยากให้ลูกน้อยในท้องรับรู้ความอุ่นซ่านจากพ่อของเขา
พ่อที่ไม่มีวันรู้ว่ามีลูกกำเนิดขึ้นมา...และเก็บเป็นความลับตลอดไป
“จิลมีความสุขที่ได้อยู่กับพี่โจ้ จิลรักพี่นะคะ”
คำบอกรักปนกับความขมขื่นเอ่ยกระซิบข้างใบหู ซึ่งอีกฝ่ายนอนหลับสนิทเมื่อฟ้าใกล้รุ่งสว่างของเช้าวันใหม่ จึงไม่ได้ยินเสียงนั้นจาก นางบำเรอใกล้ตัว
- Writer
