ชมจันทร์เดินออกจากห้องน้ำเมื่อเสียงจากทางด้านนอกเงียบลงไป เธอแอบอยู่ด้านหลังจากุซซี่
ตอนที่ได้ยินเสียงของผู้การสันต์ดังขึ้นที่หน้าประตูใจเธอเต้นแรงมาก คิดว่าความลับที่เก็บมานานคงเปิดเผยในวันนี้
แต่ดีที่โชคยังเข้าข้าง
"ลงไปกินข้าวกันค่ะคุณชม"
"จ้ะป้า" เธอหิวจนไส้จะขาดแล้ว ยิ่งมีลูก เธอยิ่งทนหิวนานไม่ไหว
@ห้องอาหาร
"ค่อยๆ กิน" หญิงชราขยับปากบอก เข้าใจว่าแม่อุ้มท้องคงจะหิวมาก ดีที่ผู้การสันต์รีบกลับ หากไม่อย่างนั้นแล้วสองแม่ลูกต้องทนหิวไปอีกนาน
"ชมขอโทษจ้ะคุณหญิง"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก" เอะอะเอาแต่ขอโทษทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
"ผู้การสันต์มาที่นี่ทำไมหรือจ๊ะ" อยากรู้เพราะหากมีครั้งหน้าเธอจะได้ตั้งตัวทัน
"มาฝากท้องว่างั้น" แต่กินไปได้ไม่กี่คำก็อิ่ม
ชมจันทร์พยักหน้า ก่อนจะลงมือทานข้าวต่อ
"ลูกชายฉันผอมมากเลยนะ" คนเป็นแม่เอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง อาจไม่ได้ผอมมากขนาดคนที่มีรูปร่างผอม
