Possessing My Secretary

Kabanata 2

Jillian's POV

Ilang sigundo akong hindi nakaggalaw. I am just looking in his eyes intently and trying to read his thoughts pero wala akong mabasa doon.

I am clueless. Clueless why he commanded me like that. Kung pagiging secretary ba ang pinasok ko dito o ano.

Shivering, I am looking at hid eyes cluelessly. Seryoso lang siya at inaabangan ang susunod niyang mga sasabihin.

"Si-sir?" nauutal kong tugon.

Gustong kong marinig muli ang sinabi niya sa'kin kanina. I want to hear those words so that I won't think that I am mistaken. Baka kasi nagkakamali lang ako nang dinig.

"Take off your clothes," he said it in the second time.

Ngayon ay malinaw na malinaw na sa pandinig ko. He really said that. Pero para saan?

I look at the entire room. Wala namang kahit na anong taong naririto pero damn! I can't just take off my clothes in front of this man!

How jerk this kind of CEO.

Nanatili akong tahimik. After a few minutes of beeing silent, napansing kong ngumiti siya. I don't know, hindi ko alam kung pinaglalaruan lang ba niya ako o ano.

Maya-maya pa'y ibinato niya sa'kin ang dalawang pares ng kasuotan. It is color dark blue na alam kong uniform ito.

"You're thinking maliciously. Take off your clothes and change it. You're wearing the wrong uniform," he cheerfully said saka humakbang at nilagpasan ako.

"Bilisan mo, may meeting pa ako sa kabilang department," he uttered while taking his steps out from his room.

Nang marinig na sumara ang pinto ng opisina ay nakahinga ako ng maluwag. Halos tuluyan nang nawala ang lakas ko dahil kanina. Kahit ngayong wala na siya sa harapan ko'y nanginginig pa rin ang aking tuhod sa kaba.

That jerk. Sino ba ang hindi kakabahan? Lahat naman yata ng babae ay kakabahan lalo na't uutusan kang maghubad sa harap ng isang lalaki.

He didn't even told me the reason of taking my clothes. Sana sinabi niyang mali ang uniporme ko e, hindi sana umabot pa sa ganito.

Nanginginig ang tuhod kong nagtungo sa dressing room. May kalayuan din ang dressing room mula dito sa opisina ni Mr. Montemayor but still, it is in the same floor.

I quickly change my uniform. Kaya pala magkaparehas kami ng unifrom ng mga nakasabay ko kanina. I thought this is the real uniform lalo na't ito iyong ibinigay sa'kin ng HR kahapon.

But I think the secretary of the CEO has different unifrom. Gayong hindi ko pa nakita ang istilo ng unipormeng ito dito sa kompanya.

After changing my uniform, mabilis akong lumabas ng dressing room saka nagtungo sa department na tinutukoy ni Mr. Montemayor. Nakasulat rin naman 'yon dito sa folder.

Sa Finance Department and tungo ko. Iyon ang nakalagay sa unang meeting dito. I quickly find Mr. Montemayor after getting in the meeting room.

May mga personel na rin na nandito. I think the meeting is already started gayong nagsimula nang mag-play ang projector sa harapan.

Mr. Montenegro is at the center. Well, sa bagay siya ang CEO kaya nararapat lang siyang naroroon. I didn't bothered to distract him lalo na't nagsasalita ito.

Ilang minuto pa bago mahagilap ni Mr. Montemayor ang presensya ko. I just smiled at him pero hindi niya ako pinansin. He just glance back to the aidience saka nagpatuloy sa pagsasalita.

Kalahating minuto rin bago natapos ang meeting. Si Mr. Montemayor ang unang lumabas ng room kaya kaagad rin akong sumunod doon.

"Give me chocolate coffee. Saka ibigay mo na rin sa'kin ang files ng mga new applicants. Nasa drive lang 'yon at hanapin. I also want to have copies of agendas in your next meeting."

Hindi pa man ako nakasagot ay nakapasok na si Mr. Montemayor sa opisina niya. Sa labas ako nahinto habang hinayaan siyang mawala sa paningin ko nang tuluyang makapasok sa kanyang opisina.

Halos hindi ko na matandaan ang mga inuutos niya kanina sa sobrang dami.

I get his coffee first. Nanag maihatid niya iyon sa kanyang opisina at muli akong lumabas at nagtungo sa kabilang room kung saan nasaan ang desk ko. I found a monitor there at doon, matyagang hinanap ang tinutukoy niyang files. I also make some copies of the agendas he's talking about.

Lagpas lunch na nang matapos ako sa mga pinagagawa niya. Alas dose y media na kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng gutom lalo na't nahuli na ako sa pagkain.

"Si-sir, ito po iyong mga copies na hinihingi niyo," I said formally saka inabot sa kanyang ang dalwang folder.

He opened it and take a glance quickly saka muling tiniklop. He look at me after. Seryoso ang kanyang mukha kaya napailing ako.

He's weird. Hindi ko alam kung paano ko siya pakikitinguhan lalo na't hindi ko alam kung anong klaseng tao siya.

It is my first day of work at ngayon pa lang, parang mahihirapan akong pakikitunguhan ang lalaking 'to.

"You don't have your lunch yet, right?" he seriously said. Sa monitor nakatuon ang atensyon niya.

"Hi-hindi pa po, sir. May iuutos pa po ba kayo?" tanong ko kahit hindi na makatarungan ang ginagawa niya.

It's above the law. Dapat sa oras na 'to wala na sana ako sa trabaho. It's breaktime pero heto ako ngayon, nasa harap ng CEO habang naghihintay ng mga utos niya.

He's so lucky that I badly need this job. Dahil kung may pagpipilian pa lang sana akong trabaho ay tiyak na kanina pa ako umalis sa kompanyang ito.

Maybe the one reason why he lost his last secretary is that he's so arrogant and difficult. Wala naman yatang trabahanteng hindi napapagod lalo na't panay ang utos niya sa kanyang secretary.

"Alright. Buy foods in the canteen. Sabihin mong sa'kin. Lets eat our lunch together," wika niya. Hindi man lang ako binalingan ng tingin. He just keep on looking at his monitor.

Hindi ako nakasagot. Sa walang pagdadalawang isip ay lumabas ako sa opisina niya.

Sa puntong ito, hindi ko na talaga alam ang gagawin ko lalo na sa utos niyang 'yon.

I know. Alam kong boss ko siya at secretary niya ako but following his every commands are quite unreasonable.

Sekretarya niya ako. Hindi date o laruan na pwedeng niyang gawin lahat na gugustuhin niya. Pero ano pa ba ang magagawa ko? I am the one who really really need a job. I can't lose this job anymore.