เมียเด็ก ของภูมินทร์

4 รินรดา

"ภูมินทร์คะ "

วันนี้ในไร่ไม่มีอะไรมาก ผมออกจากไร่มาประมาณบ่าย3 ก็เห็นรินรดาที่เป็นคู่ขาของผมนั่งรออยู่ในห้องรับแขก

"มาได้ไงครับ"

เพราะปกติเธอไม่ค่อยมาที่นี่ ส่วนมากเราจะนัดเจอกันข้างนอกมากกว่า

"พอดีรินได้ยินพวกเพื่อนๆของคุณบอกว่าคุณกำลังจะแต่งงาน ทำไมคุณไม่บอกรินเลยคะ"

หญิงสาวทำท่าออดอ้อน ก่อนเดินมาเกาะที่แขนของชายหนุ่ม

"ผมก็ว่าจะบอก แต่ยังไม่มีเวลา"

ชายหนุ่มตอบเธอตามความจริง

"แล้วรินละคะ "

เธอยังเซ้าซี้เขาต่อ

"ริน คุณก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบไหน ถ้าคุณยังอยากมีผมอยู่ คุณก็ควรอยู่ในที่ของคุณ"

รินรดาถึงกับหน้าเจื่อน เพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดตรงๆแบบนี้

"รินยอมให้คุณแต่งงานก็ได้ค่ะ แต่คุณห้ามทิ้งรินนะคะ"

เพราะทุกครั้งที่เธอมาขึ้นเตียงกับเขา เธอเองก็ได้ค่าตอบแทนไม่น้อย

"ถ้าคุณรับปากว่าจะอยู่ในที่ของคุณ"

เพราะเขาเอง ก็ไม่ได้สนใจอะไรเธออยู่แล้ว เพราะเธอเองก็มีผู้ชายหลายคน แต่สำหรับเขาเธอก็คือผู้หญิงหิวเงิน

"รินหิวแล้วค่ะ ไปหาอะไรทานไหมคะ"

แล้วเธอก็พูดกับเขาอย่างออดอ้อน ตัวเขาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร และพาเธอไปร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ

"ภูมินทร์คะ คุณอยากกินอะไร"

พอมาถึงร้านอาหาร รินรดาก็รีบดูเมนู

แต่ก็ไม่ลืมที่จะถามชายหนุ่ม

"สั่งมาเถอะครับ ผมกินอะไรก็ได้"

เขาไม่ใช่คนเรื่องมาก มีอะไรให้กินก็กิน ไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องอาหาร

"งั้นรินสั่งเลยนะคะ"

แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตาดูเมนูอาหาร พร้อมสั่งที่ตัวเองอยากทาน

ด้านอัญชัน

"ร้านนี้หรอพลอย ที่เธอบอกว่าอาหารอร่อย"

ฉันมองดูรอบๆร้าน บรรยากาศก็พอใช้ได้

วันนี้ฉันเลิกเร็ว พลอยจึงชวนมาทานอาหารที่ร้านนี้ พลอยบอกว่าอร่อยมาก ฉันเลยอยากลองชิมดูบ้าง แต่พอนั่งได้ไม่นานฉันก็สะดุดตาเข้ากับ ชายหญิงคู่นึงที่เหมือนคู่รัก ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา แต่ไม่ขาวสักเท่าไหร่

ส่วนผู้หญิงก็แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟัน เดินเข้ามาในร้านกระหนุงกระหนิงกัน จนฉันได้แต่แอบมองอยู่หลายครั้ง บางทีผู้หญิงก็ซบไปที่ไหล่ของผู้ชายอย่างออดอ้อน โดยไม่ได้สนใจสายตาของใครแม้แต่น้อย

"พลอยเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

ในขณะที่รออาหาร ฉันก็ปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำ พอทำธุระเสร็จฉันก็กำลังจะเดินกลับมาที่โต๊ะ

ปั๊ก!!

"โอ้ย"

หมับ!!

ฉันร้องอย่างตกใจ เมื่อเดินชนเข้ากับอกแข็งของใครบางคน และเอวเล็กก็โดนรวบไว้ไม่ให้ฉันล่วงลงพื้น

"ขอโทษค่ะ/ขอโทษครับเป็นอะไรหรือเปล่า"

น้ำเสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยถาม เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็พบกับผู้ชายคนนั้นที่ฉันมองเขาอยู่หลายครั้ง ยิ่งมองเขาใกล้ๆเขายิ่งดูหล่อและมีเสน่ห์ จนฉันเผลอมองเขาอยู่นาน

"ว๊าย นี่เธอทำอะไรของเธอห๊ะ"

แต่ฉันก็ต้องสะดุ้ง และเขาก็รีบปล่อยมือ เมื่อเสียงผู้หญิงที่เป็นแฟนของเขา โวยวายเสียงดัง

"เอ่อ ขอโทษค่ะพอดีว่าฉันเดินชนแฟนของคุณ แล้วเขาเลยช่วยฉันประคองฉันไว้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

ฉันกลัวว่าแฟนของเขาจะเข้าใจผิด เลยรีบอธิบายอย่างตะกุกตะกัก

"จริงหรอคะ"

แล้วเธอก็หันไปมองผู้ชายคนนั้น เหมือนอยากได้คำตอบ

"ครับ"

เมื่อได้คำตอบแล้ว เธอก็หันกลับมามองฉัน

และยอมเดินกลับไปที่โต๊ะด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยพอใจ

ภูมินทร์

ในขณะที่ผม กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เดินก้มหน้าก้มตาดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้า จนแทบจะไม่มองทาง

และชนเข้ากับผมอย่างจัง ผมเลยรีบกอดเอวเธอไว้เพราะกลัวเธอล้ม ในตอนแรกผมมองหน้าเธอไม่ชัด เพราะว่าเธอก้มหน้า แต่พอชนเข้ากับผมเธอรีบเงยหน้ามาขอโทษ ทำให้ผมถึงกับสตั้นไปพักนึง ดวงตากลมโตดูมีเสน่ห์ คิ้วเรียวสวยขนตาเป็นแพงอน ปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อหน้าจูบ ผมลืมตัวกอดเธอไว้อยู่นาน จนรินรดาโวยวายขึ้นเสียงดังผมจึงรีบปล่อยเธอ ผู้หญิงอะไรทั้งสวยทั้งตัวหอม เอวเล็กๆเอง แต่อกที่แนบชิดกับอกผมแอบบึ้มพอสมควร

"เป็นอะไรหรือเปล่าอัญชัน"

เมื่อฉันเดินมาที่โต๊ะ พลอยเพื่อนของฉันก็รีบถาม

"ไม่เป็นไรหรอกแค่ชนไม่ได้ล้ม พอดีเขาประคองไว้"

ฉันไม่กล้ามองไปที่โต๊ะเขา เพราะกลัวแฟนของเขาจะเข้าใจผิด ฉันจึงรีบกินข้าวและรีบกลับ

"อัญชัญ คนที่ชนกับแกอะหล่อมาก"

เมื่อออกจากร้านมาซักพัก พลอยก็พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

"หล่อแล้วไง เขามีแฟนแล้วนะพลอย อยากปีนต้นงิ้วรึไง"

ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมองพลอย

"ก็แค่บอกว่าหล่อ ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย"

ฉันส่ายหน้าให้พลอย เขาหล่อจริงแต่อายุน่าจะเยอะพอสมควร

"ภูมินทร์ขา เราไปต่อกันดีไหมคะ"

เมื่อทานอาหารเสร็จ รินรดาก็ชวนผมไปต่อ

แต่เมื่อผมจะแต่งงานแล้ว ผมก็ไม่อยากยุ่งกับเธออีก เพราะกลัวความวุ่นวายจะตามมาทีหลัง

"ผมมีธุระ เอาไว้วันหลังนะริน"

หญิงสาวทำหน้างอ เพราะทุกครั้งหลังจากที่มีอะไรกัน เขาก็จะจ่ายค่าตอบแทนให้เธอ รวมถึงอาหารแต่ละมื้อ ภูมินทร์ก็เป็นคนจ่ายตลอด

"งั้นก็ได้ค่ะ แต่คราวหลังไม่ปฏิเสธแบบนี้แล้วนะคะ"

เขาทำเพียงพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันตรงนั้น เมื่อกลับมาถึงบ้านภูมินทร์เอาแต่คิดถึงหน้าสวย ของสาวน้อยที่ร้านอาหาร

เธอมีเสน่ห์น่าดึงดูด จนเขาเองก็เผลอมองเธอตั้งนาน ถ้าไม่ติดที่ว่ากำลังจะแต่งงาน เขาคงหน้าด้านขอเบอร์เธอไปแล้ว

1เดือนต่อมา

พรุ่งนี้เป็นวันที่พี่ทับทิมจะแต่งงาน เราจึงต้องไปนอนโรงแรม เพราะงานถูกจัดที่โรงแรมระดับ 5 ดาว ซึ่งค่าใช้จ่ายฝั่งเจ้าบ่าวเป็นคนออกทั้งหมด

"อัญชัน"

ขณะที่ฉันกำลังเตรียมของอยู่ในห้อง ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นจากทางด้านหน้าประตู และเสียงนี้ฉันก็รู้ดีว่าเป็นเสียงของพี่ทับทิม

"คะ"

ฉันขานรับพร้อมกับทำหน้างงๆ เพราะพี่ทับทิมไม่เคยคุยกับฉันเลย นอกจากพูดประชดประชันกัน

"พรุ่งนี้พี่จะแต่งงานแล้ว พี่ตื่นเต้นมากคืนนี้อัญชันนอนห้องเดียวกับพี่ได้ไหม"

ฉันมองเข้าไปในแววตาของพี่ทับทิม ฉันไม่ได้เห็นแววตาที่ตื่นเต้น แต่ฉันเห็นแววตาที่เศร้า

ฉันครุ่นคิดอยู่สักพัก ในเมื่อพี่ทับทิมพูดดีกับฉัน ภายในใจฉันก็รู้สึกดีไม่น้อย หรือว่าพี่ทับทิมไม่เกลียดฉันแล้วนะ

"ได้สิคะ"

ฉันตอบรับพี่สาว พร้อมส่งยิ้มให้จนตาหยี

"งั้นอัญชันเก็บของเถอะ แล้วเดี๋ยวลงไปเจอกันข้างล่าง"

ฉันพยักหน้ารับพี่ทับทิม ก่อนที่ฉันจะหันมาสนใจเตรียมข้าวของ เพื่อออกเดินทางไปนอน

โรงแรมที่จะจัดงาน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยฉันเดินลงมาข้างล่าง ก็เห็นพี่ทับทิมคุณพ่อและก็คุณปู่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"เสร็จแล้วค่ะไปกันเลย"

ฉันถือกระเป๋าใบใหญ่ พร้อมเอ่ยชวนทุกคน

แล้วทุกคนก็พยักหน้ารับฉัน และเราก็เดินทางกันมาที่โรงแรม