ผ่านไปสามนาที
ผมนั่งบนเตียงมองเด็กนี่นั่งเก้าอี้ถือมีดจ้องมองความคมวาว สุดท้ายจึงพูดถึงความกังวลใจ
"ขอเวลาฉันคิดก่อนได้ไหมถ้าสมมติเธอแทงมาสิบเเผลไม่หายล่ะ"
"ก็ตาย.."
"ดีมาก ถุ้ย!!!"
"พี่จะคิดมากทำไมมีดเล่มแค่นี้ไม่ตายหรอก"
ฉันมองใบหน้าของเขาที่เป็นกังวลแต่ตัวฉันเองมั่นใจว่าเขาไม่ได้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาแน่
"เอางี้"
กระดาษสีขาวถูกหยิบมาใช้เขียนบางอย่างฉันขีดเส้นทำเป็นลายลักษณ์อักษรชัดเจน
"เธอทำอะไร..." ผมไม่เข้าใจแต่ก็คว้าใบที่ยื่นมาให้ "ถ้าหากตายไปถือว่าเป็นอุบัติเหตุและยอมรับว่าตั้งใจตาย"
"ใช่ค่ะ ถ้าหากว่าหนูแทงพี่สิบแผลแล้วพี่เกิดช็อกตายหนูจะได้ไม่เป็นฆาตกร"
"เออ ค่อยสบายหน่อย ถุ้ย!! เธอนี่แม่งกะจะฆ่าฉันอย่างเดียวเลยหรือไง"
ผมโต้เถียงกับเด็กที่ไม่ยอมแพ้สาดเสียงแข็งกลับมาทุกคำ กระทั่งเวลาผ่านไปสามทุ่มตรงสุดท้ายก็ตัดสินใจทำสิ่งที่คิดเอาไว้
"โอเคฉันพร้อมแล้ว"
"พี่แน่ใจนะ"
"อ
