02 เน็ตไอดอล
926 Words
"พะ..พี่เป็นใครเหรอคะ"
"คนที่ช่วยเธอไง บังเอิญว่าฉันผ่านไปเจอเห็นเธอกำลังเดินหลงทางแล้วจู่ๆ ก็เป็นลม"
"ขอบคุณนะคะที่ช่วย"
พูดจบชายตัวสูงที่ท่าทางน่ากลัวก็ผละถอยแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไปทันที ขณะเดียวกันก็มีเพื่อนรออยู่ด้านนอก เหลือมจ้องมองพร้อมส่งคำถาม
"เรียบร้อยดีใช่ไหม"
"อืม ลบความทรงจำแล้ว"
สามหนุ่มเดินออกจากพื้นที่นั้นเพื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือมอาศัยอยู่คอนโดในละแวกนี้เช่นเดียวกับแชมป์ ส่วนยักษ์ก็ขับรถกลับทาวน์เฮาส์ของตัวเอง
หลายวันผ่านไป
"สุดท้ายก็เปิดบรรลัยเบเกอรี่"
"ไอ้สัดเหลือม!! ชื่อร้านกู ยักษ์เบอเกอรี่"
"มึงไม่สนใจติดสโลแกนกูสักหน่อยเหรอ เสนอไปตั้งเยอะ ฮ่าๆ"
"หุบปากแล้วมาช่วยกูจัดโต๊ะ"
อ่านมาถึงตรงนี้คงสงสัยล่ะสิว่าพวกผมเป็นใครมาจากไหน ดูไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไปสินะ ถูกต้องแล้ว ผมชื่อยักษ์ที่มาจากต้นตระกูลยักษา เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขกษัตริย์คนสุดท้าย และมีความสามารถพิเศษหลายอย่าง เช่น รักษาตัวเองได้จากทุกสิ่ง มองเห็นอายุขัยของคนที่ใกล้ตายในเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง เมื่อใดที่หิวโหยหรือเกิดอันตรายดวงตาสีแดงจะเปล่งแสงและจะมีพละกำลังแข็งแกร่งมากมาย
แต่ความสามารถที่ผมชอบที่สุดคงจะเป็นการลบความทรงจำ ใครก็ตามที่จ้องนัยน์ตาสีแดงเมื่อแปลงร่างจะถูกลบเลือนความทรงจำว่าเคยรู้จักหรือเคยเห็นตัวตนผมทุกรูปแบบ และผมจะไม่กินเนื้อมนุษย์ที่ยังมีอายุขัย ผมจะฆ่าและกินเฉพาะผู้ที่ใกล้ตายภายในเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น
ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว..
ส่วนไอ้เหลือมเป็นทายาทของเผ่าราชางู นั่นก็เป็นที่มาของชื่องูเหลือม มีร่างที่สองเป็นงูขนาดใหญ่และประสาทสัมผัสไวเช่นกับอสรพิษสัตว์เลื้อยคลาน ไอ้แชมป์ แปลกกว่าใครเพื่อน ต้นตระกูลเป็นองค์พิทักษ์ซึ่งกำเนิดมาจากหิน แปลงร่างเป็นหินอึดทนและเป็นเกาะป้องกันแนวหน้าได้ดี
กริ๊ง
กระดิ่งร้านเปิดออกปรากฏว่าเป็นผู้ชายท่าทางดูแปลก ร่างกายเล็กผอมบางแถมใบหน้าถูกแต่งแต้มรองพื้นและริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ
"สวัสดีค่ะดิฉัน เฮ้ย! ผมชื่ออาร์มมี่ เอ๊ย! อาร์ม เรียนอยู่คณะประติมากรรมปีที่หนึ่ง เห็นป้ายประกาศรับพนักงานพาร์ทไทม์จึงมาสมัคร" ใบหน้ามั่นใจพูดฉะฉาน แชมป์จ้องมองพลางเอ่ยถาม
"เป็นตุ๊ดเหรอ"
"ว้าย! หยาบคาย เรียกว่าเพศทางเลือกจะดีกว่านะคะ เอ๊ยย ครับ"
"ก่อนจะเลือกเพศเลือกคำพูดก่อนเถอะ พูดห่าอะไรเดี๋ยวค่ะเดี๋ยวครับ"
ยักษ์ดูใบสมัครที่อาร์มวางไว้ตรงหน้า เขามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะหันไปปรึกษาเพื่อน
"เอาไงดีหรือรอคนอื่นมาสมัคร"
"ถ้ามึงบอกว่าเป็นร้านของมึงสาวสวยเข้ามาสมัครกันให้พรึ่บ"
"ที่มหาวิทยาลัยกูก็ปวดหัวพอละ เหลือพื้นที่ให้กูหายใจบ้างเถอะ เปิดร้านเล่นๆ จะได้มีอะไรทำ"
"ไม่รับได้ไหมกูไม่ชอบ"
เสียงเหลือมกระซิบกระซาบยักษ์แต่คล้ายว่าผู้ชายใจเป็นหญิงตรงหน้าจะได้ยิน
"พวกพี่บูลลี่! คอยดูนะฉันจะถ่ายคลิปวิดีโอลงโซเชียลว่ามีผู้ชายหน้าตาดีกลุ่มนึงแอนตี้กระเทย"
"เเอนตี้อะไรมึง ร้านเพื่อนกูก็มีสิทธิ์รับหรือไม่รับใครก็ได้"
"ไม่รู้แหละพวกพี่ทำท่าขยะแขยงแสดงว่าบูลลี่"
"เป็นเหี้ยอะไรเนี่ยอีตุ๊ด"
"เนี่ยพี่บูลลี่"
ตอนนี้กลายเป็นสงครามระหว่างอาร์มกับแชมป์ทั้งสองคนโต้เถียงกันคอเป็นเอ็น
"เว้ยยยย!!"
เหลือมกับยักษ์ตะเบ็งเสียงแทรกจนทุกอย่างสงบลง ยักษ์ตัดปัญหาด้วยการรับอาร์มเข้าเป็นพนักงานพาร์ทไทม์คนแรก
กริ๊ง
หลังจากคุยเรื่องเงินประจำกับเซ็นเอกสารเสร็จ ชายร่างอรชรอ้อนแอ้นก็เดินออกจากร้านหยุดอยู่พลางพึมพำ "ปากดีนักบูลลี่นัก ระวังจะมีเมียเป็นตุ๊ด!!"
ในร้าน
"นี่กูยังไม่เปิดร้านก็เห็นความพังพินาศร่ำไร" ผมถอนหายใจไอ้เหลือมลุกขึ้นยืนตบบ่า
"ทนหน่อยเพื่อนเดี๋ยว.."
"เดี๋ยวก็ดีขึ้น"
"เดี๋ยวก็เจ๊ง"
"ไอ้ส้นตีน!"
เหลือมกับแชมป์กลับไปยังที่พักของตัวเองเหลือเพียงยักษ์ที่ดูการตกแต่งด้านล่างของทาวน์เฮาส์ ตอนนี้กลายเป็นคาเฟ่สีน้ำตาลสลับม่วงดูมีความหลากหลายมาก
หอพักสิริ
"อีอาร์มมึงเอาจริงเหรอเนี่ย" เพื่อนสาวผมสั้นใส่แว่นถาม "มึงไปสมัครงานร้านเบเกอรี?"
"ก็จริงน่ะสิ มึงก็รู้ว่ายายกูอยู่บ้านนอกเงินก็ไม่ค่อยจะมี ดีที่กูได้ทุนเรียน"
"ทำอะไรไม่ปรึกษาเพื่อนฝูงอีกแล้วนะ"
"พวกมึงอยู่ให้กูปรึกษามั้ง! มึงอีแว่นวันๆ อ่านแต่โบราณคดี ส่วนอีนั่น.."
อาร์มชี้ไปยังเจ้าของห้องที่กำลังหยิบกระเป๋าออกมาเรียงวาง
"เน็ตไอเด้าขายกระเป๋ามือสอง"
"ไอดอลหรือเปล่ามึง ฮ่าๆ"
"อีชมพูพิ้งค์คะ! ได้ข่าวว่าไปเป็นลมอยู่ตึกเก่าแล้วไปฟื้นตัวที่ห้องปฐมพยาบาลมึงก็ยังมีแรงขายของอยู่เนาะ"
ใบหน้าจิ้มลิ้มหันกลับมาตอบเพื่อนขณะที่ถือไม้เซลฟี่เพื่อถ่ายกระเป๋าให้ลูกค้าเลือก
"กูไปขายบนหัวมึงหรือไง อยากคุยก็รอก่อนสิแต่ถ้าต้องการคุยแบบเร่งด่วนมากโอนเงินมาเดี๋ยวลัดคิวให้"
"เจริญ"
"ขอบคุณ"
"กูประชด!!"
- Writer
