“เอาหน้าออกไปเลย จะมาย้ำอะไร”
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นยันใบหน้าหล่อของเพื่อนให้ออกห่างซึ่งวาฬไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น อีกฝ่ายพยายามยื่นหน้าเข้าหาเอียงคอซุกจมูกโด่งลงบนต้นคอขาว มือข้างหนึ่งก็เริ่มอยู่ไม่สุขสัมผัสช่วงเอวทำให้ฉันต้องใช้มือจับปมผ้าขนหนูเอาไว้แน่น
“ปล่อยมือออก เดี๋ยวรีบทำก่อนข้าวมาส่ง” ความเอาแต่ใจของวาฬเริ่มกลับมาก่อนเวลาที่มันจะควรเป็น นอกจากคำพูดที่ออกจากปากในขณะที่ใบหน้ายังฝังอยู่ข้างต้นคอ มือของวาฬก็ยกขึ้นกุมทับมือที่จับปมผ้าของฉันอยู่ทำทีพยายามจะดึงมันออก
“เดี๋ยวเถอะไอ้วาฬ ยังไม่เคลียร์เรื่องสั่งข้าวให้ช้านะ!” จะมาทำในห้องนอนฉันเหรอ แบบนั้นภาพมันก็ติดตาสิ!
“ทำอะไรระหว่างรอข้าว” เสียงอู้อี้ตอบกลับมาและฉันได้ยินมันชัดเจนเพราะวาฬยังไม่ยอมเงยหน้าออกจากต้นคอ
“ไม่ ไม่ให้เมื่อคืนพูดไปแล้วไง”
“....” คำพูดเด็ดขาดของฉันทำให้วาฬเงยหน้าขึ้นจากข้างต้นคอมาจ้องหน้า ใบหน้าและแววตาที่มองมาเหมือ
