“เมาเหรอ”
คำถามจากวาฬออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบปกติ ไม่แสดงออกถึงความตกใจแต่อย่างใดและไม่มีท่าทีจะหลบฉันด้วยแม้ว่าใบหน้าของเราจะอยู่ห่างกันเพียงคืบ แสงไฟสลัวจากโคมไฟหัวเตียงส่องสว่างพอจะทำให้เห็นสีดวงตาคู่สวยของเพื่อนชัดเจนในระยะใกล้
วาฬเป็นผู้ชายที่หน้าหวานมาก...แต่หวานแค่หน้า
“ยังไม่ได้กินอะไรเข้าไปเลย” ฉันตอบกลับตามความจริง ดวงตากลมก็ยังคงมองเพียงแค่ใบหน้าของเพื่อน
“ถ้าไม่เมาก็ไปนอน”
“ทำไม” คำไล่ที่ได้รับทำให้เกิดความสงสัยในใจ ทั้งดุทั้งไล่จะอะไรกับฉันหนักหนา แล้วสิ่งที่ชวนทำคิดว่าผู้ชายอย่างวาฬจะตอบตกลงแต่โดยดีซะอีก
“อย่ามาถามมากได้มั้ย แล้วให้นอน...ไม่ได้ให้คุยกับไอ้มอส”
“ดุเป็นพ่อเลย ดุอะไรหนักหนา...คำชวนของกูมันไม่น่าสนใจเหรอ”
“คำชวนสิ้นคิดแบบนั้นใครจะไปทำด้วย”
“มึงไม่ทำไม่เป็นอะไร แล้วถ้าสมมุติกูไปชวนมอสทำน้องจะปฏิเสธกูแบบมึงมั้ย” ริมฝีปากแดงยกยิ้มหลังพูดจบ ไม่เข้าใจว่าคนอย
