“เจ้าหมายความว่า…”
“หลักฐานในคดีนี้ข้าเป็นคนส่งไปให้ศาลต้าหลี่ด้วยตัวเอง แค่เอากำไลผงลวงจิตและกำไลทองของเจ้าไปไว้ที่ห้องของพี่สาวข้า คนของศาลต้าหลี่ก็แกะรอยได้จนหมด อีกไม่นานก็จะตามจนพบเจ้าโชคดีนะจางลี่เหมย”
“จับคนร้ายเอาไว้! อย่าให้หนีรอดไปได้”
เสียงของทหารดังขึ้นมาจากด้านนอก และเมื่อประตูเปิด นิ่งเสี่ยวเหยาก็รีบตีไปที่ท้ายทอยของจางลี่เหมยและหนีออกไปทางประตูอีกด้านหนึ่ง เมื่อกงเหรินซินเห็นว่าเสี่ยวเหยาหนีไปแล้วนางจึงรีบตามไปด้านหลังและตามนางทันในเวลาไม่นานตรงชายป่าไม่ห่างจากโรงเตี๊ยมมากนัก
“หยุดนะ!”
“เจ้าเป็นใคร”
“ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า แต่เรื่องที่เจ้าฆ่าอาจารย์ของตัวเองเรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ”
“นังสารเลว! เจ้าแอบฟังข้างั้นหรือเช่นนั้นก็เสียใจด้วยที่เจ้าคงจะไม่ได้เห็นตะวันของวันพรุ่งนี้”
เสี่ยวเหยาพุ่งเข้าโจมตีทันที กระบี่อ่อนในมือของเหรินซินพุ่งออกไปเกือบจะโดนบริเวณหน้าอกของ
