ร้ายจำนนรัก

บทที่ 1 เมียชัง3

พูดปุ๊บดนุวัศก็ตวัดร่างเซ็กซี่ขึ้นอุ้มแนบอก ยิ้มให้รมิดาที่ตวัดมือโอบรอบคอเขาอย่างเย้ายวน หัวเราะหยอกล้อกันระหว่างก้าวขาขึ้นห้องนอนของเขา

โปรดปรีดามองสามีที่จงใจเดินชนเธอไปอย่างไม่แยแสผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อล้นกบดวงตา คนทั้งคนยืนโซเซจวนจะล้ม หัวใจกลัดหนองไม่อาจทนความเจ็บปวดที่อัดอั้นเสียดแทงใจจนระเบิดโพล่งออกมา ไม่สามารถอดทนอดกลั้นได้อีกต่อไป

ถ้าดนุวัศอยากให้เธอเจ็บ...

เขาก็ทำสำเร็จแล้ว!

ตอนนี้เธอเจ็บ เจ็บมากจริงๆ เหมือนโดนเขาใช้มีดแทงทะลุตัดขั้วหัวใจ เจ็บปวดลามลึกไปทั่วร่างกาย เจ็บลึกเข้าไปถึงกระดูกดำ

เธอรู้!

รู้ดีอยู่เต็มอกว่ามีความเข้าใจผิดมหันต์ระหว่างเรา เธอผิดที่สวมรอยแทนเจ้าสาวตัวจริงย่างเปรมปรีดีพี่สาวแฝดของเธอ ยึดครองตำแหน่งภรรยาของคนที่เขารัก เข้าใจได้ที่เขาจะโกรธจะเกลียดกัน ถึงขั้นคิดแค้นว่าเธอคือฆาตกรที่พรากคนรักไปจากเขา ที่แล้วๆ มาแม้เขาจะแก้แค้นทำให้เธอเสียใจช้ำใจสักแค่ไหน เธอจึงได้แต่ทำใจกล้ำกลืนฝืนทน ยอมเป็นที่ระบายอารมณ์รองรับความเจ็บปวดให้เขาโดยไม่ปริปาก ถึงหัวใจจะขมขื่นจนน้ำตาตกในก็ไม่เคยถือโทษโกรธเคืองเขาเลยสักครั้ง

แต่ครั้งนี้มันโหดร้ายเกินไป...

เกินว่าที่ใจเธอจะทนรับได้อีก!

ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนเห็นสามีตัวเองกอดจูบผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตาได้หรอก มันเจ็บเจียนตาย เธอไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นอีกครั้งกี่หน เธอต้องทนอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ปลายทางของความทรมานจะสิ้นสุดลงเมื่อไร เป็นสิ่งที่เธอได้แต่เฝ้าตั้งคำถามด้วยความสิ้นหวัง เพราะรู้ดีว่าไม่มีวันนั้น แถมนานวันเข้าหัวใจเธอก็ยิ่งจมดิ่งอยู่ในวังวนของความเจ็บปวดของกระแสอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดของชายที่เธอรัก

เธอไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว...

ถ้าต้องทนอยู่อย่างทุกข์ทรมาน ก็สู้ให้เธอตายๆ ไปเสียเลยยังจะดีกว่า!

“โปรดไม่ได้ฆ่าเปรม” หญิงสาวระเบิดอารมณ์พูดโพล่งออกมา อยากจะขอโอกาสดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย

ดนุวัศหันขวับมามองเธอตาลุกเป็นไฟ แทบจะโยนสาวสวยในอ้อมแขนทิ้งทันที ยกมือตราหน้าเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อว่า

“เธอฆ่า! เป็นเพราะเธอ เปรมถึงต้องตายอย่างน่าอนาถแบบนั้น”

“ไม่! ไม่ใช่...โปรดเองก็เสียใจไม่แพ้พี่ดอมเหมือนกัน ถ้าเลือกได้โปรดขอตายแทนเปรมซะดีกว่า”

“งั้นก็ไปตายซะสิ จะอยู่ให้รกหูรกฉันทำไม”

โปรดปรีดาเบิกตาโพลง มือเท้าเย็นเฉียบ เนื้อตัวชาดิกจนไร้ความรู้สึก หัวสมองว่างเปล่าขาวโพลนผิดกับหัวใจที่ยิ่งเต้นก็ยิ่งเจ็บเหลือเกิน มองหน้าผู้ชายที่รักเอ่ยไล่เธอไปตายอย่างเลือดเย็นแล้วแทบไม่อยากจะเชื่อ แม้จะได้ยินเขาพูดทำนองนี้อยู่บ่อยๆ แต่ไม่มีครั้งไหนที่จะดูจริงจังและกระเหี้ยนกระหือรือเท่ากับครั้งนี้มาก่อนเลย

นี่ดนุวัศเกลียดเธอมากถึงขนาดนี้เลยหรือ?

ความปวดร้าวผุดชัดผ่านรอยยิ้มซีดเซียวราวดอกไม้ร่วงโรย เมื่อสบนัยน์ตาเย็นชาติดเหี้ยมที่มองกันอย่างชิงชัง อยากหัวเราะแต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะฝืนยิ้ม เธอมันโง่ที่ดันคิดอะไรตื้นๆ สงสัยในสิ่งที่เธอเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว น่าหัวเราะชะมัด เธอที่อยู่ตรงนี้ก็เป็นได้แค่ตัวตลกที่น่าสมเพชในสายตาเขาเท่านั้นแหละ

ดวงตาคู่โศกมองสามีอย่างร้าวราน ดนุวัศพูดถูก ที่นี่คือบ้านของเขา บ้านที่เขาสร้างไว้เพื่อเปรมปรีดีเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอเป็นแค่ส่วนเกินที่สมควรจะถูกกำจัดทิ้ง

“ได้สิคะ โปรดจะทำให้พี่สมใจ” โปรดปรีดาหุนหันวิ่งออกไปทั้งน้ำตาที่นองหน้า ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นชั่วพริบตา

ในเมื่อดนุวัศอยากให้เธอไปตายนัก เธอก็จะตายให้ดู!