ร้ายจำนนรัก

บทที่ 2 เจ้าสาวสวมรอย3

โปรดปรีดาสะอึก อดตำหนิตัวเองไม่ได้ที่คิดน้อยเกินไปไม่คำนึงถึงความรู้สึกของชายหนุ่มเลย จริงดังที่พ่อเธอพูด หากดนุวัศรู้เรื่องจะต้องผิดหวังและปวดใจมากแน่ๆ เพราะเขารักพี่สาวเธอมากจนไม่เคยชายตามองผู้หญิงคนไหน และคงไม่เคยเผื่อใจที่รับความเจ็บปวดอย่างนี้ด้วย ถ้าหากรู้ว่าเจ้าสาวที่เฝ้าทะนุถนอมรอคอยที่จะแต่งงานกันมาหนีไปราวกับไม่เคยรักเขามาก่อน ไม่รู้ว่าดนุวัศจะเสียใจจนเสียสติอย่างไรบ้าง...

เธอไม่อยากเห็นเขาเจ็บ!

“พ่อรู้ว่าวิธีนี้มันเสี่ยง เหมือนเราหลอกลวงบ้านนู้น แต่เราไม่มีทางเลือกมากนักหรอก”

“แต่พี่ดอมฉลาดจะตาย โปรดกลัวว่าจะเผลอทำตัวมีพิรุธให้เขาจับได้ว่า...โปรดไม่ใช่เปรม”

“แม่รู้ว่าโปรดกลัว แต่พ่อกับแม่คิดมาหมดทุกวิธีแล้วจริงๆ นี่เป็นทางเดียวที่พวกเราจะรอด” มารดาเธอขัดขึ้นพลางกุมมือเธอแน่น ช่วยขอร้องอีกแรง

“โปรดกับเปรมเหมือนกันยังกับแกะ ถ้าไม่สังเกตดีๆ ไม่มีทางรู้หรอก แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ได้จะให้โปรดแต่งไปเลยถาวร แค่ช่วยยืดเวลาให้เราตามหาเปรมได้นานขึ้นอีกสักหน่อย พ่อกับแม่สัญญาว่าเราจะช่วยกันหาเปรมให้เจอโดยเร็วที่สุด แล้วให้โปรดกับเปรมสลับตัวคืนกัน ถึงตอนนั้นปัญหาก็จะคลี่คลายไปเองโดยที่สองฝ่ายบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น”

โปรดปรีดาไม่อาจแข็งใจทนเห็นบุพการีถึงขั้นต้องก้มหัววิงวอนเธอได้ อีกใจหนึ่งก็ทนเห็นสีหน้าปวดร้าวสิ้นหวังของดนุวัศไม่ไหว ถ้าเขาเจ็บเธอยิ่งเจ็บมากกว่า จึงจำใจต้องยอมรับปากถ่วงเวลาเขาไว้สักสองสามวัน บางทีถึงตอนนั้นเปรมปรีดีอาจจะคิดได้แล้วกลับมาเอง เธอจะคืนตำแหน่งภรรยาตัวจริงให้พี่สาว แล้วทุกอย่างก็จะจบลงอย่างสวยงาม

ทว่าความลับไม่มีในโลก...

ดนุวัศจับได้ว่าเธอสวมรอยเป็นเจ้าสาวตั้งแต่คืนเข้าหอ เหตุเพราะครั้งแรกของเธอไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับเขากับเปรมปรีดี พวกเขาเป็นแฟนกันมานานความสัมพันธ์จึงแนบแน่นไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ผิดกับเธอที่ยังครองความบริสุทธิ์มาจนถึงอายุเกือบเข้าวัยเบญจเพสเพราะแอบมีใจให้เขามาตลอด เธอยังจำสายตาลึกซึ้งที่แปรเปลี่ยนเป็นความตกตะลึง แล้วกลายเป็นความรังเกียจที่จ้องมองกันได้ติดตา

“อ๊ะ โอ๊ย! เจ็บ...” หญิงสาวบิดกายพยายามกระถดตัวหนีแก่นกายที่ชำแรกฝังลึกเข้ามาในร่างกายที่คับแคบไม่เคยผ่านมือชาย

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” ดนุวัศมองส่วนที่เชื่อมประสานกันอย่างตะลึงสลับกับมองหน้าเจ้าสาวอย่างคาดไม่ถึง ลางสังหรณ์บางอย่างผุดขึ้นทำให้เขาฉุกใจนึกรู้ทันที จึงรีบถอดถอนแก่นกายลุกขึ้นผละห่างจากคนใต้ร่างราวกับเป็นของแสลง เอ่ยถามเสียงเข้มเอาเรื่องว่า

“เธอเข้ามาในห้องหอของพี่ได้ยังไงโปรด เปรมล่ะ... เปรมอยู่ที่ไหน เธอทำอะไรเปรม!?” เขาบีบต้นแขนเขย่าตัวน้องสาวของคนรักอย่างแรง ไม่สนใจรอยเลือดที่เขาเป็นพรากความสาวไปจากเธอหยกๆ เลย

“คะ คือ...” โปรดปรีดาหัวสั่นหัวคลอนนอนตัวสั่นอยู่บนเตียงคาชุดเจ้าสาวที่หลุดหลุ่ย เพราะฝีมือคนที่ตะคอกถามอย่างเอาเรื่อง

“เธอทำแบบนี้ทำไม พี่รู้ว่าเธอคิดไม่ซื่อ แต่ถึงขั้นอยากนอนกับพี่จัดจนต้องสวมรอยเป็นเปรมเลยงั้นเหรอ เธอมันหน้าด้านไร้ยางอายจริงๆ อย่าคิดว่านอนกันแค่ครั้งเดียวแล้วพี่จะรู้สึกอะไรกับเธอนะ พี่ไม่มีวันรักเธอเหมือนที่รักเปรมหรอก จะมีก็แต่ความรู้สึกขยะแขยงมากขึ้นเท่านั้น อย่างมากแค่จ่ายค่าตัวแล้วก็จบ”

ถูกคนที่รักตอกหน้าสบประมาท โปรดปรีดาถึงกับหน้าชาตัวชาไปทั้งแถบ สมองประมวลผลไม่ทัน ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ซ้ำร้ายความหวาดกลัวยังไม่ทันจางก็เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเข้ามาอีก เธอได้รับโทรศัพท์จากครอบครัวว่าพบร่างไร้วิญญาณของเปรมปรีดีแล้ว ดวงตากลมโตเบิกโพลงช็อกหนักกับสิ่งที่ได้ยิน รีบวิ่งออกจากห้องตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างไร้สติ

“ทะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้...”

โปรดปรีดาถึงกับเข่าทรุดคาห้องดับจิต ทันทีที่พบร่างพี่สาวฝาแฝดนอนนิ่งไมไหวติงอยู่บนเตียงเข็นอันเยียบเย็น สภาพเปรมปรีดีเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์และรอยถลอกปอกเปิก กระดูกคอหัก แขนขาหงิกงอผิดรูปเพราะแรงกระแทกรุนแรง เลือดเกรอะกรังไปทั้งตัวที่บ่งฟ้องว่าพี่สาวเธอคงจะทรมานมากก่อนตาย