ร้ายจำนนรัก

บทที่ 2 เจ้าสาวสวมรอย4

น้ำตาพลันร่วงเผาะอย่างแสนสะเทือนใจเมื่ออีกครึ่งชีวิตของเธอจากไปอย่างกะทันหัน ไม่มีเวลาให้รับรู้หรือเตรียมใจเลยสักนิด ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วราวกับฟ้าฝ่า หัวใจเธอเจ็บจุกทั้งเหงาและเศร้าจับใจ เมื่อคิดว่าจะไม่มีอีกคนคอยจับมือกันอีกแล้ว แสนปวดใจจนคล้ายกับเธอจะตายตามเปรมปรีดีไปด้วยเสียเดี๋ยวนั้น

ตำรวจสรุปเหตุการณ์จากหลักฐานในที่เกิดเหตุว่าเป็นอุบัติเหตุชนแล้วหนี เพราะบริเวณนั้นเป็นพื้นที่เปลี่ยวรกร้างไม่มีบ้านเรือน ใช้เป็นเส้นทางลัดที่รถยนต์มักจะสัญจรกันเป็นประจำ ไม่มีกล้องวงจรปิด จึงเป็นเรื่องยากที่จะตามหาเลขทะเบียนรถที่สาวไปถึงตัวคนร้ายได้

“ไม่จริง! เปรมต้องไม่ตาย!!!” เสียงคำรามก้องราวกับสัตว์ที่บาดเจ็บ ดวงตาแดงก่ำราวกับเส้นเลือดฝอยแตกจ้องมองศพของเปรมปรีดี ก่อนจะส่ายหัวแรงๆ รับสภาพกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้

ดนุวัศในยามนี้เหมือนสัตว์ร้ายที่จนตรอก เจ็บปวดเกินจนะทนไหว เห็นสิ่งใดก็ขวางหูขวางตาพร้อมจะทำลายให้ย่อยยับ และก็เป็นตัวเธอเองที่เขาโกรธแค้นมากกว่าอะไรทั้งหมด แค่เหลือบเห็นเธอดวงตาก็ลุกเป็นไฟ กระโจนเข้าใส่ราวกับขย้ำเหยื่อให้ตายด้วยคมเขี้ยว

“เป็นเพราะเธอ เปรมถึงต้องตาย” เขาเค้นเสียงเหี้ยมเอ่ยลอดไรฟัน มือหนาบีบคอเธอแน่นจนหายใจไม่ออก ปลายเล็บจิกลงไปในผิวหนังเธอในยิ่งเจ็บปวด

โปรดปรีดารู้สึกคล้ายกำลังจะตาย...

“ถ้าครอบครัวเธอไม่ร่วมมือกันหลอกฉัน ยอมบอกความจริงตั้งแต่ต้น ฉันก็คงตามหาเปรมเจอตั้งนานแล้ว คงไม่เกิดเรื่องเลวระยำแบบนี้ขึ้นกับเปรมหรอก เธอมันเป็น ‘ฆาตกร!’ โปรดปรีดา เธอฆ่าเปรม เธอทำให้เปรมต้องตาย”

โปรดปรีดาใบหน้าขาวซีดไม่ต่างจากซากศพ เมื่อถูกชี้ขาดไปแล้วว่าเป็นต้นเหตุทำให้พี่สาวตาย น้ำตาทะลักไหลราวเขื่อนแตก ใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดพยายามส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย อยากบอกเขาเหลือเกินว่าเธอเองก็เสียใจ เธอไม่คิดว่าเปรมปรีดีจะมีจุดจบที่น่าสะเทือนใจอย่างนี้

“รักฉันมากนักใช่มั้ย ถึงขั้นวางแผนทำให้พี่สาวตัวเองตาย เอาสิ...ถ้าอยากนักฉันก็จะทำให้เธอสมใจ เธอจะได้เป็นเมียฉัน เป็น ‘ตัวแทน’ ของเปรมไปตลอดชีวิต ต่อจากนี้อย่าหวังว่าเธอจะมีความสุข ฉันจะทำให้เธอทุกข์ทรมานจนถึงขั้นที่คิดว่าตายซะยังดีกว่าอยู่ ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับเปรมอย่างสาสม”

ดนุวัศบีบคอเธอแน่นขึ้น บังคับให้เธอเงยหน้าสบตาเขา ขึงตามองเธอแล้วแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม ก่อนจะเหวี่ยงร่างเธอทิ้งลงไปบนพื้นเต็มแรง ขึงตามองร่องรอยบาดแผลตามตัวเธออย่างไร้ความปรานี

นับจากวันนั้นจวบจนวันนี้สามปีเต็มๆ ที่เธอต้องทนเป็นที่รองรับอารมณ์และการแก้แค้นที่โหดร้ายของเขา ดนุวัศลากตัวเธอบังคับพาไปสำนักงานเขตวันรุ่งขึ้นหลังแต่งงาน ล่ามเธอไว้ด้วยทะเบียนสมรสที่ลงชื่อเธอ ไม่ใช่เปรมปรีดี เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายจนเลือดตกยางออก แต่ทุกคำที่พูดล้วนเป็นคมมีดที่กรีดเฉือนปักหัวใจเธอให้เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว ยิ่งยามที่เขาลากตัวเธอขึ้นเตียงร่วมรักกันอย่างเร่าร้อน คนที่เขาเรียกขานด้วยความสุขสมอ่อนหวานทุกครั้งก็คือ

“พี่รักเปรม” ไม่ใช่เธอ...โปรดปรีดา

แล้วหลังจากที่ทุกอย่างจบลง สายตาเย็นชามักจะมองเธออย่างไร้ค่าราวกับมดปลวก ริมฝีปากอาบยาพิษเอ่ยถ้อยคำที่ตอกย้ำซ้ำเติมกันให้เจ็บลึกถึงหัวใจขั้วใจเธอว่า

“คนดีๆ อย่างเปรมทำไมถึงต้องตาย คนที่ตายทำไมไม่เป็นเธอ...โปรดปรีดา!”

ถ้าเลือกได้... เธอก็อยากให้ทุกสิ่งเป็นไปดังใจที่ดนุวัศคิด

“ถ้าโปรดตายไปสักคน ทุกอย่างก็คงจะดีกว่านี้ ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข เปรมจะได้แต่งงานกับพี่ดอม พี่ดอมจะได้อยู่กับคนที่รักจริงๆ ไม่ต้องทนเสียใจอยู่อย่างทรมานเหมือนทุกวันนี้ บางทีเขาอาจจะไม่โกรธเกลียดโปรดมากขนาดนี้ก็ได้ เขาอาจจะใจหายบ้างสักนิดที่รู้ว่าโปรดตาย”

โปรดปรีดาหลับตาลงพลางฝืนยิ้มขื่น รู้ดีว่าสิ่งที่คิดไม่มีวันเป็นจริง ดนุวัศไม่มีทางใจหาย มีแต่จะดีใจที่เธอตายไปให้พ้นๆ หน้าเขาสักที

เหนื่อยจัง...

จู่ๆ ก็รู้สึกว่าลมหายใจอ่อนระโหยไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะลืมตา ซ้ำยังมีแสงจ้าสว่างวาบพุ่งเข้ามาจนแสบตา สมองขาวโพลนไปหมด

โครม!!!

มีเสียงดังสนั่นก่อนจะทันรับรู้ถึงแรงกระแทกอันหนักหน่วง ในความสับสนอื้ออึงจมูกเธอได้กลิ่นน้ำมันและควันไฟ หูแว่วได้ยินเสียงคนเอ่ยอย่างร้อนใจว่า

“เกิดอุบัติเหตุรถชน คนไข้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ติดต่อญาติคนเจ็บด่วน”

โปรดปรีดาอยู่ในอาการสะลึมสะลือ แต่ยังมีสติรับรู้ท่ามกลางความเลือนราง ความเจ็บปวดถาโถมทั่วทุกอณูบนร่างกาย มือเท้าเย็นยะเยือกลงเรื่อยๆ จนไร้ความรู้สึก ความเจ็บปวดทวีมากขึ้นจนแทบหมดสติ คนเดียวที่เธอคิดถึงในยามนี้ก็คือ

“พี่ดอม...” หญิงสาวพึมพำ ก่อนจะยิ้มจางๆ คล้ายจะได้ยินเสียงเขาดังแว่วๆ อยู่ไกลๆ ว่า

“ตายเมื่อไหร่ ค่อยโทร. มาเรียกให้ผมไปเก็บศพ”

ความอบอุ่นสุดท้ายที่เพียรกอดไว้แน่นปลิวหายไปทันควัน ความเลือดเย็นของดนุวัศบีบรัดหัวใจเธอแน่น จนไม่รู้ว่าความเจ็บปวดตอนนี้มาจากแผลใจหรือบาดแผลทางกายกันแน่ รู้แต่ว่ามันกำลังกัดกินตัวเธอจนแตกสลาย น้ำตาหนึ่งหยดร่วงรินจากหางตาคล้ายดังลมหายใจสุดท้ายที่กระตุกเฮือกใกล้จะมอดดับ

เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ระหว่างเธอกับเขาจบสิ้นกันสักที...