ร้ายจำนนรัก

บทที่ 5 ความจริงอีกมุม 1

โปรดปรีดาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับดนุวัศที่เกลียดขี้หน้าเธอเข้าไส้ เกิดผีเข้า กินยาผิดหรือสมองได้รับการกระกระทบกระเทือน ถึงมีเวลามาเฝ้าเธอที่โรงพยาบาลทุกวัน บริษัทใหญ่โตของเขาใกล้จะเจ๊งรึไงถึงได้ว่างมากนัก อาทิตย์ที่ผ่านมาทำเอาเธอแทบจะเป็นง่อย ได้แต่แสร้งนอนหลับเพื่อหลบเลี่ยงเขา นอนจนเมื่อยเหน็บกินไม่รู้กี่รอบ ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่าเธอเบื่อแสนจะเบื่อมากแค่ไหน

วันนี้เป็นอีกวันที่ดนุวัศปักหลักอยู่ยาว สั่งให้เลขาหอบกองเอกสารมาเซ็นถึงที่ห้อง เซ็นเสร็จก็ไปยืนเต๊ะท่าอยู่ที่ริมกระจกบานกรุเหมือนทุกที เธอไม่รู้หรอกว่าดนุวัศมองสิ่งใดที่นอกหน้าต่างนั่น แต่มั่นใจว่าสิ่งที่เขาเห็นคงมีเงาของเปรมปรีดีอยู่ด้วยเป็นแน่

อยากมอง...ก็กลับไปมองที่บ้านหรือที่ทำงานสิ!

เขาไม่คิดบ้างหรือว่ามันจะเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของคนไข้เช่นเธอ ใช่สิ...เขาจะไปคิดทำไมล่ะ สิ่งใดที่ทำให้เธอทรมานหรือลำบากได้ เขาไม่ลังเลและพร้อมจะทำเสมอเพื่อความสะใจ

‘เมื่อไหร่จะกลับไปซะทีนะ’

โปรดปรีดาแอบลืมตาขมวดคิ้วมองคนที่นั่งหันหลังทำงานอย่างนึกหงุดหงิด คนที่เธอไม่อยากเจอก็ขยันมาเสียจริง ส่วนคนที่เธออยากเจอที่สุดกลับหายหน้าไปเลย เข้าใจว่าไม่ใช่ณกูลไม่อยากมาเยี่ยมเธอ แต่คงถูกดนุวัศกีดกันไม่ให้พบเสียมากกว่า

ทำยังไงดี... เธอมีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจากเขาซะด้วยสิ?

มัวแต่ร้อนใจจนลืมมองคนร่วมห้อง หญิงสาวแทบหลับตาไม่ทันเมื่อจู่ๆ ดนุวัศก็หันมา อารามตกใจทำเอาเธอเผลอกลั้นลมหายใจ ขนตากระพือถี่ๆ ด้วยกลัวว่าจะถูกเขาจับได้ เธอไม่อยากตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา ไม่อยากทะเลาะ ยิ่งไม่อยากได้ยินคำพูดโหดร้ายที่ฟังแล้วปวดใจ ถึงแม้ตัดสินใจแล้วว่าจะไปจากเขา แต่ใช่ว่าเธอจะตัดความรู้สึกออกไปได้หมดเสียหน่อย เธอยังเป็นปุถุชน ยังไม่ได้บรรลุโสดาบันถึงขนาดปล่อยวางได้ทุกอย่าง

ดนุวัศเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงมองคนที่หลับอยู่ หลับลึกเสียด้วย ก่อนจะกระตุกยิ้ม ตะกอนอารมณ์ถูกกวนขึ้นจนขุ่นมัว เมื่อคนเป็นเมียจงใจหลบหน้าด้วยการแกล้งหลับ โปรดปรีดาคิดว่าเขาโง่นักรึไง ถึงจะมองเล่ห์เหลี่ยมของเธอไม่ออก

ชายหนุ่มขบกรามร่ำๆ นึกอยากจะกระชากตัวเธอขึ้นมา ตะโกนใส่หน้าว่าเลิกเล่นละครห่วยๆ ได้แล้ว แต่เป็นเพราะร่างกายของโปรดปรีดายังอ่อนแอเกินกว่าที่เขาจะทำแบบนั้นได้ เลยจุดบุหรี่อัดเข้าเต็มปอดเพื่อระงับความหงุดหงิด ไม่คิดว่าแค่พ่นควันออกมา คนที่นอนสงบนิ่งอยู่จะไอค่อกแค่กไม่หยุด พลางยกมือขึ้นมาปิดปากปิดจมูก

ดนุวัศมองใบหน้าแดงก่ำที่กระพือขนตายาวๆ ราวกับพัดโบกสะบัด แล้วยิ้มเยาะ แต่ก็ยอมดับบุหรี่ แค่แกล้งหลับก็ยังทำไม่เนียนเลย ไม่ได้เรื่องจริงๆ ผิดกับเปรมปรีดา ขานั้นชอบแกล้งชอบอำเขาบ่อยๆ แถมยังเนียนจัดจนบางทีเขาเองยังไม่แน่ใจเลยตกลงแล้วว่าจริงหรือแค่เล่นๆ

คิดแล้วก็ทอดถอนใจ เมื่อก่อนเขามองโปรดปรีดาทีไรก็มักคิดถึงเปรมปรีดีตลอด แต่แปลกมาก...ระยะนี้เวลาเขามองหน้าเธอ กลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอคือเธอ คือโปรดปรีดา ไม่ใช่คนรักที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกวันคืน

ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร?

ทั้งๆ ที่เขาบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าโปรดปรีดาคือฆาตกร ถ้าเธอไม่สวมรอยหลอกเขา เปรมปรีดีก็คงไม่ตาย หากเขารู้ว่าหล่อนหายไปเร็วกว่านี้ เขาคงตามหาเจ้าสาวตัวจริงจนเจอนานแล้ว เราคงได้อยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ต้องทุกข์ทนมืดมนเหมือนทุกวันนี้

ใช่...ทั้งหมดเป็นความผิดของโปรดปรีดา เป็นเพราะเธอคนเดียว ผู้หญิงคนนี้สมควรจะต้องชดใช้ให้เขาทั้งชีวิต!

แววตาที่ผุดความอ่อนโยนเพียงน้อยนิดเปลี่ยนกลับเป็นความกระด้างเช่นเคย สีหน้าเย็นชา เอ่ยน้ำเสียงเยาะเย้ยรู้ทันว่า

“ลุกขึ้นมาซะ ฉันไม่อยากจะเสียเวลาดูเธอเล่นละครห่วยๆ ให้เปลืองสายตา”

โปรดปรีดาแอบเม้มปาก มือกำชายผ้าห่มแน่น พยายามบังคับร่างกายให้นิ่งสงบไม่ตื่นตูม แต่ก็ควบคุมไม่ได้เลย ที่สุดจึงต้องลุกขึ้นเพราะความแตกหมดแล้ว จะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นอนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เชื่อเถอะว่าคนอย่างดนุวัศมีสารพัดวิธีที่ทำให้เธอลุกขึ้นมาจนได้นั่นละ

ดีเหมือนกัน ไหนๆ ก็ต้องทนมองหน้ากันอยู่แล้ว งั้นก็พูดเรื่องสำคัญกับเขาเลยแล้วกัน

“พี่จะมีเวลาว่างไปหย่ากับโปรดได้เมื่อไหร่คะ”