ในคืนเดียวกันที่ท่าอากาศยานสนามบินสุวรรณภูมิ เที่ยวบินจากแคลิฟอร์เนียแลนดิงแตะถึงพื้นดินปุ๊บ ดนุวัศก็สาวเท้าตรงดิ่งออกจากสนามบินอย่างรวดเร็ว พอก้าวขึ้นรถที่คนขับขับมาจอดรออยู่ร่วมสองชั่วโมง ก็สั่งเสียงขรึมว่า
“ไปโรงพยาบาล”
“นายไม่เข้าออฟฟิศก่อนเหรอครับ” ที่ถามเพราะปกติดนุวัศจะตรงกลับออฟฟิศไปทำงานต่ออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“ไม่”
พลขับพยักหน้ารีบออกรถอย่างไม่กล้าชักช้าหรือถามอะไรให้มากความ เกรงจะทำให้เจ้านายหงุดหงิดหัวเสียเอาง่ายๆ จากที่ลอบมองผ่านกระจกส่องหลัง ท่าทีดนุวัศดูกระวนกระวายอย่างไรพิกล จิตใจคล้ายไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่าการเจรจาธุรกิจไม่ราบรื่นรึเปล่า
ดนุวัศนั่งหลับตาพิงศีรษะกับพนักเบาะ รู้สึกว้าวุ่นยังไงก็บอกไม่ถูก ใจมันหวิวๆ วูบโหวงแปลกๆ เหมือนกับคืนนั้นที่เขาบึ่งรถฝ่าไฟแดงไปโรงพยาบาล วันที่โปรดปรีดาประสบอุบัติเหตุ ในหัวคอยแต่จะกระหวัดถึงเธอไม่หยุด
ตั้งแต่วันที่รั
