นารีชักสีหน้าใส่ลูกเขยอย่างเหลืออด ดนุวัศไม่เกรงใจหล่อนก็ไม่เป็นไรหรอก แต่กับสามีหล่อนที่เป็นพ่อตา เขาควรจะให้เกียรติกันมากกว่านี้ ไม่ใช่วิ่งมาร้องแรกแหกกระเชอว่าเมียหาย เที่ยวข่มขู่คนไปทั่ว แต่ไม่สำเหนียกเลยว่าเคยทำอะไรกับลูกสาวของหล่อนเอาไว้บ้าง ที่โปรดปรีดาหนีไปน่ะถูกต้องแล้ว หล่อนสนับสนุนลูกอย่างเต็มที่
“นี่เป็นเรื่องของผมกับโปรด” แววตาดนุวัศกระด้างเย็นชา บอกเป็นนัยๆ อย่างไม่ไว้หน้าว่าไม่ใช่เรื่องที่พวกท่านจะเข้ามายุ่ง
“ถ้าไม่อยากให้ยุ่ง วันนี้เราคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่หรอก” ปัญญาย้อนเสียงเรียบ ถอนหายใจเบาๆ “ยัยโปรดไม่ได้อยู่ที่นี่ และพวกอาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้โปรดอยู่ที่ไหน” ณกูลบอกเพียงว่าจะพาลูกสาวเขาไปหลบพักใจสักระยะ ขอให้พวกเขาไม่ต้องเป็นห่วง และถึงต่อให้รู้เขาก็ไม่มีวันบอกดนุวัศเป็นอันขาด
“คิดว่าผมจะเชื่อเหรอครับ”
“ไม่เชื่อก็เข้ามาค้นดูสิ”
ดนุวัศจ้องตาพ่อตาอย่างเอาเรื่อง ไม่
