ดนุวัศผ่อนลมหายใจ ขจัดความร้อนใจ ค่อยๆ เรียบเรียงความคิดในหัวจากข้อมูลที่ได้ทั้งหมด โปรดปรีดาหนีไป แต่ไม่ได้กลับบ้าน ถึงไม่รู้ว่าเธอไปที่ไหน แต่ที่รู้แน่ๆ อย่างหนึ่งคือมีคนช่วยวางแผนพาเธอหนี และคนที่สามารถทำเรื่องพวกนี้ได้
เขานึกออกแค่คนเดียวคือ...ณกูล!
ชายหนุ่มลุกพรวดสาวเท้ามุ่งตรงไปยังรถยนต์ เหยียบคันเร่งฝ่าไฟแดงจนถึงคอนโดมิเนียมที่ณกูลพักอยู่ เดินตรงไปที่ลิฟต์โดยไม่สนใจแผนกต้อนรับ พนักงานสาวเห็นว่าเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่ลูกบ้านของที่นี่ จึงเอ่ยปากทักว่า
“คุณคะ มาหาใครคะ”
ดนุวัศไม่ตอบ กลับกดปุ่มลิฟต์รัวๆ เหมือนจะพังมัน ท่าทางหัวร้อนเหมือนโกรธใครมาสักสิบชาติ ทำให้พนักงานสาวรีบเข้ามาตักเตือน
“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ ที่นี่เป็นสถานที่ส่วนตัว ทางเราไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้ามาค่ะ ถ้าคุณมาหาคนละก็ กรุณาแลกบัตรก่อนนะคะ”
“หุบปาก!” ดนุวัศตวาดสวน ดันหัวไหล่หล่อนออกไปอย่างรำคาญที่มายืนเกะกะ
