แม่ผักหวานมองผู้ชายต่างถิ่นหน้าตาหล่อเหลาที่อุ้มโปรดปรีดาอยู่อย่างไม่ใคร่ไว้ใจ แม้ท่าทางเขาจะดูดีไม่เหมือนโจรผู้ร้าย แถมยังแต่งตัวภูมิฐานบ่งบอกว่าเป็นคนรวย แต่พอเหลือบเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไรของคุณครูสาว หล่อนจึงปล่อยไปไม่ได้ เอ่ยถามชายแปลกหน้าอย่างเอาเรื่องว่า
“คุณเป็นใคร จะพาครูโปรดไปไหน”
ดนุวัศไม่ได้ตกใจหรือหวั่นเกรงคนถาม สองแขนยังคงกอดกระชับอุ้มภรรยาไว้แนบอก ยิ้มบางๆ ให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร
“ผมเป็นสามีของโปรดครับ มารับเธอกลับบ้าน”
“สามี?” แม่ผักหวานนิ่วหน้าสงสัย หลายเดือนที่อยู่ที่นี่ หล่อนไม่เคยได้ยินโปรดปรีดาพูดถึงสามีเลยสักคำ
“มะ ไม่ใช่นะคะ โปรดกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”
ดนุวัศตวัดสายตาเยียบเย็นจ้องเธอเขม็ง ผู้หญิงคนนี้สมองเสื่อมไปแล้วรึไง ห่างกันแค่สี่เดือนก็กล้าพูดออกมาได้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทั้งๆ ที่ตลอดสามปีเรานอนด้วยกันเกือบทุกคืน นี่ถ้าเขาหรือเธอไม่ป้องกั
