บทที่ 12 พ่อของลูก
โปรดปรีดาอยู่กินลมชมทะเลเกือบสองสัปดาห์ ซึมซับสายลมเกลียวคลื่นและกินอาหารทะเลจนเต็มคราบ ดนุวัศจึงพาเธอเดินทางกลับกรุงเทพฯ ดูเหมือนโพรเจ็กต์ที่ลงทุนกับไมเคิลจะเริ่มดำเนินการอย่างเป็นรูปร่างแล้ว เธอเห็นเขาง่วนอยู่กับแมกบุ๊กแทบไม่ละสายตาเลย แม้แต่ตอนที่นั่งอยู่บนรถเขาก็ยังรับโทรศัพท์และสั่งการอยู่แทบตลอดเวลา
“ฮัลโหล...คิดถึงคุณจังเลยค่ะดอม คุณล่ะคิดถึงมิดามั้ย”
ได้ยินน้ำเสียงหวานหยดเอ่ยออดอ้อนสามีเธออย่างชัดเจน โปรดปรีดาแอบกำมือโดยไม่รู้ตัว แต่ยังคงนั่งนิ่งหันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถ ไม่เหลียวมองดนุวัศ เพราะรู้ดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์หึง เธอเป็นอะไรกับเขาล่ะ ก็แค่ภรรยาในนามที่เขาไม่เคยรักและกำลังรอวันหย่ากันเท่านั้น เขาอยากทำอะไรก็ช่างเถอะ อยากจะหวานกับใครก็เชิญ ถึงอย่างไรระหว่างเราก็ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก...
ดนุวัศเหลือบมองคนข้างกายแน่ใจว่าโปรดปรีดาได้ยิน แต่เธอหน้านิ่งเสียจน
