โทษทีคนนี้จีนจอง!

EP.1

3.55 pm.

คลาสจะเริ่มในไม่ช้าแต่ใจยังชิล ชิลที่จะนั่งสูบบุหรี่ ชิลที่จะเลิกคิ้วมองความพยายามของผู้ชายคนนึงที่กำลังปีนกำแพงไปช่วยแมวโง่ที่ปีนขึ้นต้นไม้ไปซะสูง แต่ดันลงไม่เป็น

"เฮอะ"

สวนหลังตึกแปดที่ปกติจะร้างคนจนเป็นที่ที่เหมาะสำหรับการอัดควัน แต่ตอนนี้กลับมีใครอีกคนพยายามช่วยแมว และฉันที่กำลังนั่งดูอย่างขำๆ ว่าก็ว่าฉันน่ะเห็นแมวโง่ตัวนั้นตั้งแต่มันปีนขึ้นไปแล้วลงไม่ได้แต่แรกแล้ว แต่ฉันไม่คิดจะช่วย

โง่ขึ้นไปเองก็ต้องลงเองสิ

พรึบ!

มือที่กำลังเคาะก้นบุหรี่ชะงักไปเมื่อร่างสูงกระโดดลงมาจากกำแพงใกล้กับต้นไม้ใหญ่พร้อมกับแมวโง่ในมือที่กำลังเกาะแขนเขาจนเลือดซิบ

"ต้องไปหาหมอนะนั่น นายต้องฉีดยาเจ็ดเข็มเลยรู้ไหม?"

เขาเงยหน้ามามองฉันด้วยความประหลาดใจ เพราะตอนที่เขาปีนเขาปีนจากอีกทางไม่เห็นฉัน ขณะที่ฉันกำลังยิ้มและพินิจใบหน้าหล่อ แววตาที่นิ่งเรียบราวกับไม่ได้มีความรู้สึกของเขามันทำเอาฉันยิ่งเพ่งเล็งจนเขาเบนสายตาหนี และก้มลงไปเอากระเป๋าตัวเองขึ้นสะพาย

"คนพูดด้วยไม่ตอบ สงสัยต้องร้องเหมียวๆแทนแล้วมั้ง"

เขาที่กำลังจะเดินหนีหยุดยืนนิ่งก่อนจะหันมามองฉันด้วยใบหน้าไม่แสดงอารมณ์เช่นเคย

"รู้ว่าต้องไปหาหมอ ขอบคุณที่บอกแล้วกัน"

"หยิ่งนะเนี่ย"

เขามองฉันไม่ถึงวิก็เดินออกไปเลยทิ้งให้ฉันนั่งมองเขาจนลับสายตา ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะคีบบุหรี่มาสูบอีกครั้งและทิ้งมันลงที่พื้นพร้อมขยี้มันด้วยเท้าจนดับ

"น่าสนใจแฮะ"

ปกติฉันพูดกับใครมีแต่พวกทำตัวไม่ถูก บ้างก็ดีใจจนเกินเหตุบ้างก็แสดงออกเลยว่าไม่ชอบ แต่เขาไม่ใช่...เขาไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลยแม้จะโดนฉันด่าก็ตาม

"เฮอะ"

ฉันเดินออกมาทางเดียวกับเขา แต่ไม่คิดจะมองหาหรอกเพราะยังไงก็ไม่เจอแน่นอน..เชื่อสิคนที่ดูดีจนทำฉันติดใจตั้งแต่แรกเจอนี่หาไม่ยากแน่นอน

4.21 pm.

"ไปไหนมาทำไมเข้าช้าจัง?"

"แวะสูบบุหรี่น่ะ"

"สูบที่บ้านไม่ได้ก็มาสูบที่มอเลยน่ะนะ"

ฉันหันมองเกลเพื่อนผู้หญิงที่สนิทคนเดียวของฉันก่อนจะยิ้มให้เธออย่างขำๆ

"เสี้ยนไง"

"อาจารย์ควิซต้นคาบด้วยนะ โทรไปก็ไม่รับ"

"ช่างมัน"

เกลถอนหายใจมองฉันอย่างเอือมๆ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พูดอะไรให้ฉันไม่ได้หรอกในเมื่อฉันมันก็เป็นแบบนี้ เรียนน่ะเรียนไปเถอะสุดท้ายก็ไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำอยู่ดี

"วันนี้เจอคนถูกใจด้วยแหละ"

"หื้ม?"

ฉันหันมองเกลหลังจากนั่งเงียบทำฟังอาจารย์มาได้พักใหญ่

"จีนน่ะนะเจอคนถูกใจ?"

"ใช่น่ะสิ โดนใจมากจนอยากได้ซะวันนี้เลย"

"เฮ้ยเกินไปเขาหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"มาก"

"แต่ถึงจะหล่อแต่ก็สู้คู่หมั้นจีนไม่ได้หรอกใช่ไหม?"

"สู้ได้" เกลขมวดคิ้วมองฉันทันทีหลังฉันตอบไปแบบนั้น "ต้องพูดว่าไอ้โจมันสู้อะไรเขาไม่ได้เลยถึงจะดีกว่า"

เกลเบิกตามองฉันอย่างไม่เชื่อสายตาขณะที่ฉันกำลังยิ้มขำ และขยับปากกาในมือไปมาอย่างเพลิดเพลิน เพราะในหัวกำลังคิดถึงแต่เขา..ทั้งสายตาเย็นชาและท่าทีระวังตัวมันทำให้เขาหยิ่งเหมือนกับไอ้แมวโง่ตัวที่เขาไปช่วยเลย

6.45 pm.

"พี่บอกข้อมูลคนไข้ไม่ได้จริงๆขอแหละ"

"ทำไมไม่ได้ล่ะ?"

"มันเป็นกฎ"

"ก็ถ้าไม่มีใครรู้พี่ก็ไม่ได้ทำผิดกฎนะ...จะเป็นไรไปก็เหมือนการเล่าสู่กันฟังเท่านั้น"

ฉันเอียงใบหน้ามองพี่กรที่ตอนนี้เรียนอยู่คณะแพทยศาสตร์ และฉันมั่นใจมากเลยว่าถ้ามาถามมันจากเขาจะต้องรู้เรื่องแน่ เพราะไม่มีเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้ในโรงบาลศูนย์ของมหาลัยนี้

"เฮ้อ"

"นิดหน่อยเอง"

"ให้ตาย อยากรู้เรื่องอะไรล่ะ?"

"วันนี้มีคนไข้มาฉีดยาเพราะโดนแมวกัดไปกี่คน?"

เขาอ้าปากมองฉันก่อนจะหัวเราะขำขณะที่ฉันกำลังมองพี่กรด้วยรอยยิ้ม

"คนมาตั้งเยอะตั้งแยะ"

"เอาคนที่หล่อและดูดีที่สุด จีนว่ามีไม่กี่คนแน่ถ้าแบบนี้น่ะ"

พี่กรนิ่งไปเลยหลังฉันให้คำใบ้ต่อ เขารู้แน่นอนถ้ามีท่าทีแบบนี้

"คิดถึงเงินที่ยืมจีนไปเล่นพนันสิพี่ จีนอุตส่าห์จะลดหนี้ให้เป็นพันเลยนะ"

ฉันยิ้มให้พี่กรจนเขาถอนหายใจออกมาอีกรอบ

"ถ้าคนที่หล่อและดูดีที่สุดเท่าที่พี่จะเคยเห็นมาพี่ว่ามีอยู่คนนึง"

"ใครล่ะคะ?"

"เขาชื่อหมอก พี่บอกได้แค่ชื่อเล่นนะชื่อจริงพี่ไม่รู้จริงๆ"

"เขาเรียนอะไร?"

"คณะเดียวกับเธอแต่สาขาวิชาการเงินและบัญชี"

"ว้าว ใต้จมูกนี่เอง"

"ไม่แปลกใจที่เธอไม่รู้จักนะเพราะคนเรียนบัญชีเป็นแสน"

"ก็นะ" ฉันยิ้มให้พี่กรก่อนจะหยิบไอโฟนออกมาหักหนี้ให้เธอ "งั้นหนี้พี่ลดไปหนึ่งพันนะคะ ตอนนี้เหลือหมื่นเจ็ดส่วนที่เหลือก็ใช้ให้ตรงด้วยไม่งั้นดอกขึ้นอีกแน่"

"จ้าๆ ขอบคุณนะแม่คนใจงาม"

"แน่สิคะ"

ฉันยิ้มให้พี่กรก่อนจะเดินกลับมาที่รถตัวเองพลางยิ้มขำตัวเอง เพราะฉันนี่ก็เป็นบ้าตามหาเขาจริงๆนะ แต่ฉันก็คิดถูกนี่ว่าเขาจะต้องมาหาหมอแน่

คิดแล้วขำ แต่หมอกนี่ดูดีเป็นบ้า

อาทิตย์ต่อมา

11.12 am.

"ได้ยินข่าวว่าเจอคนถูกใจ"

"ข่าวเร็วเหมือนคนส่งข่าวเพิ่งไปนอนกับมึงมาเลยนะ"

ฟึ้บ

ฉันเหลือบมองร่างสูงคุ้นตาที่อยู่ในชุดนิสิตไม่ถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ไอ้โจโฉเองกำลังยักไหล่ตอบอย่างกวนๆ

"ทำไงได้ก็คู่หมั้นไม่ยอมนอนกับกู"

"จะอ้วก"

"อย่าเพิ่งท้องกูยังไม่พร้อมแต่ง"

ไอ้โจโฉหัวเราะใส่ก่อนมันจะหันมองไปทั่วทั้งร้านที่ฉันกำลังมานั่งด้วยความสงสัย

"เอาจริงแค่จะถ่ายรูปส่งไปให้พ่อว่ายอมมาเดทกับกูมึงเล่นเลือกร้านซะหวานขนาดนี้เลยเหรอ?"

"ถ่ายรูปส่งก็แค่ผลพลอยได้"

"พูดอะไรของมึง"

โจโฉขมวดคิ้วมองฉันด้วยความสงสัยก่อนมันจะมองตามสายตาฉันไปตรงกลางถนนที่ตอนนี้มีคนที่ฉันกำลังรอเดินข้ามทางม้าลายมาอยู่ ฉันยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ในตอนที่เขาเดินเข้ามาในร้านและสังเกตเห็นว่าฉันกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ แต่ก็แค่นั้นเพราะเขาเดินเลยไปเลยแทบไม่ได้สนใจจะยิ้มตอบ

"ปากจะฉีกไปถึงหูแล้วแม่คุณ"

"ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ?"

บ้าจริงนี่ก็ว่ายิ้มธรรมดาแล้วนะ

"อย่าบอกนะว่าชอบไอ้หน้าจืดนั้น"

"หน้ามึงปรุงรสต้มยำเหรอถึงว่าเขาว่าจืดได้?"

ไอ้โจโฉชะงักไปทันทีหลังฉันถามกลับ แต่รึมันไม่จริง...โถ่กะอีแค่หน้าหล่อลุคแบดตามสไตล์ผู้หญิงชอบแต่มันก็ไม่ใช่ว่าผู้หญิงจะชอบมันทุกคนนะขอแหละ

"ด่ากูทันทีแบบนี้คือชอบมันจริงสินะ"

"เออ ชอบมากเลยแล้วว่าจะจีบ"

"คู่หมั้นมึงนั่งตรงนี้"

"คนทั้งโลกรู้หมดแล้วว่าหมั้นเพราะเงิน ช่วยพัก"

ฉันยกไอโฟนมาถ่ายรูปอาหาร และเดินอ้อมไปบีบหน้าไอ้โจโฉให้หันมาเข้ากล้องและกดถ่ายไปแปดเก้ารูปก่อนจะส่งทั้งหมดให้พ่อ และกลับมานั่งลงที่เดิมอีกครั้ง

"กลับได้แล้วมึงน่ะ"

"หมดประโยชน์แล้วสิ"

"ใช่จ้า ไปได้แล้วไปหาเพื่อนกูโน้น"

"ไปเพื่อ"

"หน้าตาเธอแบดแต่นิสัยอย่าแบดไปด้วยได้ป่ะ"

ไอ้โจโฉส่ายหน้าตอบกลับมาอย่างกวนๆ ก่อนเดินออกจากร้านไปปล่อยให้ฉันได้อยู่คนเดียวอีกครั้ง ฉันยิ้มบางๆก่อนจะหันมองไปที่เคาน์เตอร์บาร์ที่ตอนนี้มีพนักงานคนใหม่มาเปลี่ยนกะ หมอกมองมาที่ฉันในตอนที่ฉันยกมือเรียกก่อนเขาจะเดินมาพร้อมกับเมนูในมือ

"จะรับอะไรเพิ่มครับ?"

"แผลแมวกัดเป็นไงบ้างเหรอ?"

อย่างน้อยเพื่อความเนียนฉันก็ควรจะถามอาการเขาหน่อยน่ะนะ

"มันแค่ข่วนครับไม่ได้กัด"

"ก็ดีแล้วแหละ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ?"

"ผมนึกว่าคุณจะสั่งอาหารซะอีก"

"ชื่อหมอกสินะ เราชื่อจีนนะยินดีที่ได้รู้จัก"

หมอกลอบถอนหายใจมองฉันที่กำลังนั่งเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้ม

"ครับ ไม่ได้จะสั่งเพิ่มใช่ไหม?"

"สั่งสิไม่สั่งจะเรียกเหรอ?"

"ครับ"

หมอกยื่นเมนูให้ฉันอีกครั้งฉันจึงรับมันเอามาดูอีกนิดก่อนจะเงยหน้ามองเขา

"ขอเป็นเบอร์โทรหมอกได้ไหม?"

หมอกที่กำลังตั้งใจจะจดเมนูชะงักไปอีกครั้งก่อนเขาจะเหลือบมองฉันด้วยแววตานิ่งเรียบ

"ผมว่าคุณกำลังรบกวนเวลาทำงานผมนะ"

"งั้นเลิกงานตอนไหนล่ะจะรอ"

"อย่ารอเลย"

"จะรอ"

ฉันเท้าคางมองหมอกก่อนจะส่งเมนูคืนให้เขา

"เพราะงั้นจีนจะนั่งรอจนหมอกเลิกงาน แล้วก็ขอเค้กข้าวกับชากุหลาบอีกอย่างละหนึ่งนะคะ"

หมอกมองฉันและเขียนเมนูใส่กระดาษก่อนจะเดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์ ขณะที่ตอนนี้พนักงานคนอื่นๆก็มองมาที่ฉันเหมือนอยากจะเม้าซะเต็มแก่ว่าฉันนี่มันมั่นจริงๆที่มานั่งจีบผู้ชายถึงที่ทำงานเขาแบบนี้

แต่ช่วยไม่ได้ ชีวิตหมอกมีแค่ทำพาสทามกับเรียนขืนฉันรอโชคชะตามีหวังคนอื่นตัดหน้าแน่นอน