โทษทีคนนี้จีนจอง!

EP.4

(จีน)

วันต่อมา

10.23 am.

แกร็ง!

"มึงเป็นบ้าไปแล้วรึไง?"

ฉันเงยหน้ามองโจโฉหลังมันแทบจะทำประตูห้องฉันพัง เพราะฉันไม่ได้ยินเสียงออด มันใช้เท้าเคาะประตูรึไงกัน

"มาเสียงดังอะไรแต่เช้า"

"มึงนอนไปในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ?"

"ทำไม? สภาพไหนกูก็สวยแหละ"

"ไม่ใช่เวลามาตลกนะจีน มึงรู้ไหมพ่อมึงโทรมาหากูแต่เช้าจนกูไม่ต้องนอนมันแล้ว!"

โจโฉถีบเก้าอี้ที่บาร์ในครัวฉันอย่างแรงจนมันล้มลงไปพื้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวในความใจร้อนและโมโหร้ายของมันแม้แต่นิด ฉันเดินไปส่องกระจกดูใบหน้าตัวเองที่ตอนนี้มุมปากเริ่มบวมเบ่งขึ้นมา ถึงว่าพูดเมื่อกี้เจ็บปากฉิบหาย

"ได้ซื้อยามาให้ไหม?"

ฉันหันมองโจโฉพร้อมกับแบมือก่อนจะได้หลอดยาที่ไอ้โจโฉมันโยนมาใส่ ฉันเม้มปากมองมันอย่างนึกรำคาญก่อนจะก้มลงไปหยิบยาแก้ฟกช้ำมาทาที่มุมปากและโหนกแก้ม

"จีนคลิปที่มึงไปตบกับเขาหน้าร้านว่อนไปทั่ว พ่อมึงโมโหมาก"

"อือฮึ"

"มึงจะขำไม่ลงนะถ้าพ่อมึงกักบริเวณอีก"

"เขาเป็นพ่อกูนี่ เขาจะทำอะไรกูก็คงได้หมดแหละแต่แล้วยังไงล่ะในเมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้ว แล้วกูก็เป็นแบบนี้ถ้าพ่อคิดจะเอากูไปเร่ขายก็เอาเลยดิกูมันไม่มีค่าอะไรอยู่แล้วนิ"

ไอ้โจเงียบไปทันทีเมื่อฉันหันไปมองมันอย่างไม่พอใจ และพูดอะไรยาวเหยียดอย่างที่ตัวเองไม่ชอบทำ ฉันเดินไปหยิบน้ำขึ้นมาเปิดดื่มก่อนจะหยิบน้ำส้มของโปรดไอ้โจติดมือไปให้มันด้วย

"มึงอย่าไปคิดงั้นดิ ที่พ่อทำก็เพราะเป็นห่วงมึง"

"ถ้าเขาเป็นห่วงเขาจะไม่ขังกูไว้แบบนี้ นี่มันไม่ต่างอะไรกับคุก"

ฉันถอนหายใจออกมาอีกครั้งและนั่งลงข้างๆไอ้โจ

"ขอโทษมึงแล้วกันที่ทำให้ต้องตื่นแต่เช้า จริงๆมึงโทรมาหากูว่ากูยังไม่ตายแล้วก็พอไม่ต้องถ่อมาถึงนี่"

"กูก็แค่อยากมาเห็นกับตาว่ามึงยังไม่ตาย" ฉันหันมองไอ้โจก่อนมันจะยกยิ้มมุมปากระหว่างที่เปิดขวดน้ำส้ม "แล้วมึงชนะไหม?"

"เมื่อคืนเหรอ?"

"เออ"

"กูตีเพื่อนมันเจ็บไปสี่เลยนะ ส่วนอีคนเก่งมันเกือบจะหน้าแหกแล้วถ้าหมอกไม่มาดึงกูออกก่อน"

"หมอก?"

"หมอกไง" ฉันเลิกคิ้วมองไอ้โจก่อนจะยิ้มทั้งที่ยังเจ็บปากอยู่ "คนที่กูอยากได้มากๆตอนนี้"

ไอ้โจแสยะยิ้มมุมปากและหันไปยกน้ำส้มดื่มทางอื่นทำให้ฉันไม่เห็นหน้ามันแต่ใครสน

"ถ้าเขาไม่มาห้ามปานนี้รู้ผลแล้ว"

"แม่คนเก่ง"

"เอ้า ห้าต่อหนึ่งมึงว่าไงล่ะ"

"ครับ มึงมันเก่งที่หนึ่งอยู่แล้ว"

ฉันหัวเราะเบาๆก่อนจะเอนตัวไปอิงไอ้โจโฉไว้ พลางหลับตาลงนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เพิ่งเกิดขึ้น

"เมื่อคืนมึงรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น"

"มึงโดนไอ้หน้าจืดนั่นด่าเละ"

"เราจูบกัน"

ฉันลืมตามองสบตาไอ้โจโฉพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"รสชาติเลือดยังติดปลายลิ้นกูอยู่เลย"

"มึงคงคลั่งมันมากสินะ"

"ก็นะ..พอได้จูบหนึ่งครั้งมันก็อยากจะทำอีก"

พรึบ

โจโฉรั้งต้นคอฉันเข้าไปหาจนใบหน้าเราห่างกันแค่คืบทำให้ฉันได้เห็นดวงตาเรียวหรี่ที่เฉี่ยวราวกับเหยี่ยวที่กำลังมองลงมาได้เต็มๆตา

"รู้ว่ากำลังสนุก แต่คำนึงถึงขอบเขตที่มึงทำได้ด้วย"

"มึงจะทำให้กูรู้สึกอยู่ในคุกไปอีกคนเหรอ ทั้งๆที่กูไว้ใจมึงมากขนาดนี้"

ฉันมองสบตาโจโฉแบบไม่วางตาและขยับเข้าไปใกล้มันมากขึ้นจนลมหายใจเราสองต่างเป่ารดกัน และเป็นไอ้โจโฉเองที่ขยับออกและลุกขึ้นยืนมองฉันที่กำลังหัวเราะขำอยู่

"ฮ่าๆ มึงชอบเริ่มเกมจ้องตาแต่ก็แพ้กูตลอดอ่ะ!"

"กูไม่มีเวลาว่างมาเล่นกับมึงขนาดนั้น"

"วันนี้วันเสาร์มึงมีเรียนเหรอ?"

"อย่างน้อยก็ต้องเข้าบริษัท ในเมื่อกูอยากได้หุ้นแล้วก็เงินกูก็ต้องหากูไม่ใช่มึงที่เอาแต่เล่นสนุก"

"แหม เพิ่งโตขึ้นไม่กี่ปีทำแอคใหญ่"

ฉันนอนลงบนโซฟา และถอนหายใจออกมาเบาๆ

"ฝากล็อกห้องด้วยกูจะจำศีลสักวันสองวันให้หน้าหายบวมกว่านี้สักหน่อย"

"ก็ถ้าพ่อมึงไม่ให้คนมาลากตัวไปหามึงก็คงจะได้จำศีลอยู่หรอกนะ"

ไอ้โจโฉขู่ฉันอีกครั้งก่อนมันจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ฉันนอนหลับตาอยู่บนโซฟา ก่อนฉันจะขยับเปลือกตาขึ้นและเดินไปหยิบโทรศัพท์ในห้องมาเปิดเครื่อง...และทันทีที่เปิดแจ้งเตือนเป็นร้อยจากพ่อก็เด้งขึ้นมาจนเครื่องแทบจะน็อกไปอีกรอบ

"เฮ้อ"

ช่างมัน ตอนนี้ฉันต้องหายามากินแล้วนอน เพราะฉันไม่เอาหน้าบวมๆแบบนี้ไปเจอหมอกแน่ๆให้ตายสิ!

1.23 pm.

"ยึดบัตรกับรถเนี่ยนะ?"

"ครับ ประธานแจ้งว่าอีกหนึ่งอาทิตย์จะเอามาคืนถ้าคุณหนูทำตัวดีขึ้น"

"ดียังไง ให้ไปทำจิตอาสาล้างถนนไหมถึงจะว่าเป็นคนดีขึ้น?"

เลขาพ่อมองฉันด้วยแววตาเหนื่อยล้าขณะที่ฉันกำลังกอดอกมองเขาอย่างเบื่อหน่าย

"ช่างเถอะอยากทำอะไรก็ทำถ้าคิดว่าทำแล้วลูกเขาจะเข็ดจะหลาบ แต่ว่านะ..ฝากไปบอกพ่อด้วยว่าแค่การมาหาลูกเพื่อตักเตือนยังมาไม่ได้ก็อย่าเรียกตัวเองว่าพ่อเลย น่าสมเพช"

ปึ่ก!

ฉันกระแทกประตูปิดและเดินกลับมานั่งที่โซฟาอย่างเหนื่อยล้า รถก็ไม่มีขับแล้วแถมเงินยังถูกจำกัดใช้อีก..แต่คิดว่าฉันจะไม่มีแผนสำรองรึไง ใครจะโง่ไม่กดเงินสดมาไว้ก่อนล่ะจริงไหม?

วันต่อมา

12.22 pm.

"ข้าวผัดทะเลไข่ดาวไม่สุกหนึ่งแล้วก็แตงโมปั่นแก้วนึงนะคะคุณหมอก"

"ครับ"

ฉันเบะปากไล่หลังร่างสูงของหมอกที่เพิ่งจะเดินมารับออเดอร์ไปจากฉันหลังจากฉันเดินเข้าร้านมาเพื่อจะหาอะไรกิน จริงๆฉันไม่ได้ตั้งใจมาแต่ฉันขี้เกียจจะรออาหารมาส่งแล้วอีกอย่างฉันมีแว่นกันแดดที่สามารถปิดบังรอยช้ำจากที่โดนตบของตัวเองได้ฉันเลยใส่มันมาด้วยทั้งที่แดดไม่ได้ออก

ที่ใส่เพราะจำใจล้วนๆ เพราะว่าก็ว่าตอนนี้ฉันแทบจะมองไม่เห็นอะไรในร้านอยู่แล้ว

"แตงโมปั่นครับ"

"จีนไม่ได้เป็นอะไรมากนะแค่ปากแตก โหนกแก้มช้ำเท่านั้นเองทุกอย่างโอเคหมอกไม่ต้องเป็นห่วง"

"ผมไม่ได้ถามเลย"

ฉันเงยหน้ามองหมอกผ่านแว่นกันแดดก่อนจะยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นรอยแตกที่ริมฝีปากล่างของเขา ให้ตายพอมีรอยแตกแบบนั้นมันยิ่งเร้าใจกันเป็นบ้า

"ก็เผื่อหมอกเป็นห่วงเห็นแอบมองเราบ่อยๆ"

"ผมต้องมองอยู่แล้วเพราะเธอเป็นลูกค้า"

"อือฮึ จะเชื่อแล้วกัน"

หมอกขมวดคิ้วมองฉันก่อนเขาจะเดินออกไปทิ้งให้ฉันนั่งยิ้มคนเดียวกับน้ำแตงโมปั่นในมือ

"ข้าวผัดได้แล้วค่ะ"

ฉันเงยหน้ามองพนักงานหญิงที่เดินเข้ามาเสริฟแทนหมอกก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ และมองหาหมอกอีกครั้งแต่ไม่เจอ

"หมอกล่ะ?"

"คะ?"

"พนักงานที่ชื่อหมอกอยู่ไหน?"

"อ่อ พี่หมอกสลับไปกินข้าวค่ะ"

"เขากินข้าวกับใคร?"

"กับเพื่อนพนักงาน"

พนักงานสาวตอบเสียงเบาด้วยท่าทีกลัวๆจนฉันต้องลดระดับความไม่พอใจของตัวเองลงและส่งยิ้มให้เธอบางๆ

"งั้นฝากเอากาแฟไปให้หมอกหน่อยสิ บอกว่าจีนชื่อให้นะ"

"ได้ค่ะ"

ฉันยิ้มให้เธอก่อนเธอจะรีบเข้าไปหลังเคาน์เตอร์เพื่อทำกาแฟไปให้หมอก ขณะที่ฉันก็เริ่มกินข้าวเพื่อที่จะได้กินยาแก้อักเสบตาม ปกติฉันกินข้าวเร็วมากนะแต่ดูตอนนี้สินี่ฉันแทบจะกินข้าวได้ทีละเม็ดแล้วอ่ะ

พรึบ

ฉันหรี่ตามองแก้วกาแฟที่ถูกวางลงตรงหน้าก่อนจะเงยหน้ามองหมอกที่กำลังยืนมองฉันอย่างไม่พอใจจนฉันต้องยิ้มตอบอย่างใจเย็น

"ว่าไง"

"เลิกทำแบบนี้สักที"

"แบบไหน?"

"ก็ตามไปทุกทีแล้วก็ระรานผมไปทั่วแบบนี้"

"ซื้อกาแฟให้เขาเรียกระรานเหรอ?"

"ผมไม่อยากให้เธอมาตามแบบนี้"

"ฉันแค่มากินข้าวเพราะมันใกล้คอนโด นี่เข้าใจว่าโมโหกันอยู่แต่สภาพแบบนี้ก็ไม่อยากจะออกไปไหนเหมือนกันแหละ"

หมอกมองฉันด้วยแววตานิ่งเรียบขณะที่ฉันกำลังเม้มปากมองเขาคล้ายกับว่ากำลังจะร้องไห้ให้ได้

"จีนโดนพ่อยึดรถยึดบัตรไปแล้ว แล้วจีนยังจะโดนหมอกไล่ให้ไปกินที่อื่นได้อีกมันไม่ใจร้ายกับจีนไปหน่อยเหรอ?"

ฉันเม้มปากมองเขาพร้อมกับจมูกตัวเองที่เริ่มร้อน และฉันมั่นใจว่ามันกำลังแดงอยู่แน่นอน

"งั้นหมอกก็ไปคิดเงินเลยก็ได้เดี๋ยวเรากลับเลย"

ฉันหยิบกระเป๋าเงินออกมารอแต่หมอกกลับยืนนิ่งจนฉันต้องเงยหน้ามองเขาอีกครั้งด้วยความสงสัย

"ผมแค่บอกว่าไม่เอากาแฟไม่ต้องซื้อให้"

"แต่เรากินกาแฟไม่ได้ แล้วที่อยากซื้อให้ก็เพราะอยากไถ่โทษ..แต่ถ้าหมอกไม่กินก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราเอาไปทิ้งเองก็ได้"

หมอกหรี่ตามองฉันขณะที่ฉันก็ทำเป็นไม่มองสบตาเขาตอบจนเขาถอนหายใจ และเอื้อมมือมาหยิบแก้วกาแฟขึ้นไป

"ทีหลังอย่าทำอีก"

"ขอโทษนะ"

ฉันเงยหน้ามองหมอกและเม้มปากมองเขาอย่างรู้สึกผิด

"จีนไม่รู้ว่าควรจะเข้าหาหมอกยังไงแล้ววันนั้นจีนก็เมา..จีนไม่อยากให้หมอกเกลียดจีน จีนรู้ตัวว่าอาจจะถูกหมอกมองไม่ดีไปแล้วแต่จีนก็อยากขอโทษ"

หมอกยังคงมองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ได้แข็งกระด้างอย่างเคยฉันจึงหันมากินข้าวต่อไม่ได้สนใจอะไรเขาอีกจนหมอกเดินไปนั่นแหละฉันถึงยกยิ้มมุมปาก และเงยหน้ามองตามหลังหมอกด้วยรอยยิ้ม

อย่างน้อยหมอกก็ยังเอากาแฟฉันไปล่ะนะ ยังถือว่าวันนี้ไม่ได้แย่อะไร