หลายวันต่อมา
2.33 pm.
ติ่งต่องๆ
"อื้อ.."
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะขยับลุกนั่งมองซ้ายทีขวาทีเพื่อดูเวลา ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องนอนไปที่ห้องโถงใหญ่ เพราะเสียงออดห้องปลุกให้ฉันตื่นจากความฝัน
แกร๊ง
"สวัสดีครับคุณหนู"
"มีอะไรคะ?"
"วันนี้คุณหนูต้องไปออกงานกับท่านประธานตอนเย็นท่านประธานเลยให้ผมมารับไปเตรียมตัวน่ะครับ"
ฉันขมวดคิ้วมองเลขาของพ่อก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
"จีนไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเลยแล้วทำไมจีนจะต้องไป?"
"แต่มันเป็นคำสั่ง"
"จีนไม่ใช่ทหารนะคะที่จะต้องมาทำตามคำสั่งใคร"
"ก็มันเป็นคำสั่งจากฉันไง"
เสียงนิ่งเรียบจากด้านหลังทำให้ฉันต้องละสายตาจากเลขาพ่อไปมองพ่อแท้ๆของตัวเองที่กำลังยืนอยู่ด้านหลัง ฉันยกยิ้มมุมปากและกอดอกมองพ่อตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา
"นี่พ่อยังจำได้อยู่เหรอว่ามีลูกอยู่อ่ะ?"
"เลิกประชดประชันแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจีน"
"แล้วทำไมจีนต้องไป มันสำคัญอะไรนัก?"
