บทที่5
2304 Words
“เดี๋ยวๆๆ ของขวัญแกจะรีบไปไหนเนี่ย” พายอาร์เอ่ยถามเพื่อนสาวที่รีบร้อนเก็บของเข้ากระเป๋าโดยที่อาจารย์ยังเดินไม่พ้นขอบประตูห้องเรียนเลยด้วยซ้ำในคลาสเรียนสุดท้ายของวันที่กินเวลาไปเกือบจะเย็น
“ไม่น่าถาม มันก็คงรีบไปหากับคุณป๋าสุดที่รักของมันนั่นแหละ” มากิชิงตอบแทนเพื่อนสาวที่นั่งยิ้มหวาน ใบหน้าเริ่มซับสีเรื่อขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเธอยังจำสัมผัสนุ่มนวลชวนวาบหวามนั้นได้ดีจนทำให้เธอนอนหลับฝันดีตลอดคืน
“ใช่จ๊ะ ฉันต้องรีบไปหาป๋าแมท คิดถึงอ่ะ” พายอาร์และมากิถึงกับทำหน้าปูเลี่ยนเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนสาว
“เว่อร์ล่ะ ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้มาด้วยกันทุกเช้า พักกลางวันก็ไปกินข้าวด้วยกันอีก ห่างกันไม่ถึงสี่ชั่วโมงจะคิดถึงอะไรกันขนาดนั้น” พายอาร์เอ่ยประชดประชันอย่างหมั่นไส้ แต่คนถูกประชดกับยิ้มหน้าระรื่น
“ก็คนมันคิดถึงอ่ะ พวกแกสองคนก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าการคิดถึงคนที่เรารักมันเป็นยังไง”
“แล้วถามคุณป๋าสุดที่รักของแกหรือเปล่าหรือว่าเขาคิดถึงแกมั้ย “คนถูกถามส่งค้อนวงใหญ่ให้มากิในทันทีเอ่ยตอบกลับมาอย่างมั่นใจ
“เขาก็ต้องคิดถึงแฟนเขาอยู่แล้วมั้ย แฟนเขาออกจะน่ารักขนาดนี้ไม่คิดถึงก็บ้าแล้ว” สองสาวเพื่อนรักทำท่าเหมือนอยากจะอาเจียนออกมาเสียงอย่างนั้นกับประโยคเข้าข้างตัวเองเกินร้อยของรณา
“เข้าข้างตัวเองก็ได้ด้วย”
“พอๆๆ ฉันไม่คุยกับแกสองคนแล้ว ไปหาป๋าแมทดีกว่า ไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะเดินออกไปแต่ติดตรงประโยคของพายอาร์ที่พูดออกมานี่แหละ
“เออ โชคดีล่ะกัน หวังว่าไม่ถูกไล่ออกมาหรอกนะ”
“ถึงไล่ก็ไม่ไปจ๊ะ ไปจริงๆ แล้วนะ บ๊ายบาย” โบกมือลาเพื่อนทั้งสองคนและเดินออกออกจากห้องเรียนไปอย่างอารมณ์ดี
รณาเดินตรงมายังห้องทำงานของแมทธิวด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ยิ่งคิดถึงใบหน้าของเจ้าของห้องก็ยิ่งเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและในที่สุดเธอก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานของคนที่ตัวเองคิดถึงอยากเห็นหน้า มือบางยื่นไปเปิดประตูห้องทำงานในทันทีโดยไม่ได้คิดจะเคาะประตูให้เสียเวลาเพราะคิดว่าเวลานี้ชายหนุ่มคงอยู่คนเดียว
“ป๋าแมทขะ....” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนรักเป็นอันต้องสะดุดและขาดหายไปในลำคอใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงขึ้นมาแทนเมื่อเห็นผู้หญิงกำลังคร่อมตัวของแมทธิวไว้
ส่วนแมทธิวและหญิงสาวก็รีบผละออกจากกันด้วยความตกใจ รณารีบปรี่เข้ามาหาคนทั้งคู่ทันที จ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะมองเลยไปยังแมทธิวที่นั่งหน้าเรียบเฉยอยู่
“ทำไมก่อนเข้าห้องไม่รู้จักเคาะประตู” แมทธิวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชามองรณาเป็นเชิงตำหนิที่รณาเข้าห้องมาโดยไม่มีการเคาะประตูขออนุญาตแต่อย่างใด
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครแล้วทำไมจะต้องนั่งตักกันด้วย” รณาไม่ได้สนใจจะตอบคำถามของแมทธิวแม้แต่น้อยแต่เป็นคนยิงคำถามใส่แมทธิวด้วยซ้ำ หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงตุ๊บๆ อย่างโมโห พยายามนับหนึ่งให้ถึงสิบไม่ระเบิดอารมณ์ออกมาในตอนนี้แม้ใจจริงเธออยากจะกระโจนเข้าไปดึงผู้หญิงคนนั้นให้ออกห่างจากแมทธิวมากแค่ไหนก็ตาม
“ของขวัญมีมารยาทหน่อยได้มั้ย ผมคุยงานอยู่” รณาอยากจะเค้นหัวเราะออกมาดังๆ กับคำพูดของแมทธิวที่บอกว่าคุยงานอยู่ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อข่มอารมณ์เอาไว้ ครั้งที่สองแล้วนะที่เธอถูกตำหนิต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น และดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นกำลังหัวเราะเยาะเธอผ่านทางสายตาเสียด้วย ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าเธอเป็นใครและเป็นอะไรกับแมทธิว
“คุยงานกันยังไง ทำไมถึงได้คร่อมกันขนาดนั้น จะใช้เต้าไต่หรือไง”
“นี่เธอ!! นอกจากจะทำตัวไม่มีมารยาทแล้วเนี่ย ยังพูดจาดูถูกคนอื่นอีกเหรอ สถาบันเขาก็ออกจะใหญ่โตมีชื่อเสียงถ้าจะบอกว่าอาจารย์ที่นี่ไม่สอนเรื่องมารยาทก็คงไม่ใช่ ฉันว่ามันคงเป็นนิสัยของเธอล้วนๆ สินะ” ในที่สุดความอดทนของรณาก็หมดลงปรี่เข้ามากระชากหญิงสาวคนนั้นออกไปทันที ยกมือขึ้นหมายจะฟาดลงใบบนใบหน้าของอีกฝ่าย
แมทธิวเห็นท่าไม่ดีและดูเหมือนรณาจะเริ่มรุนแรงมากขึ้นจึงเอาตัวเองมาบังหญิงสาวไว้ คว้าข้อมือรณาเอาไว้ได้ทันก่อนที่รณาจะทำร้ายคนอื่นแบบไม่มีเหตุผลและเข้าใจผิดอย่างที่เป็นในตอนนี้
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะของขวัญ อย่ามาทำตัวแบบนี้ต่อหน้าผม” เสียงเข่มเอ่ยห้ามเสียงดัง ยิ่งทำให้รณาโกรธและโมโห
มากยิ่งขึ้นไม่ฟังคำเตือนนั้นแต่อย่างใด
“ไม่! ป๋าแมทปล่อยของขวัญเดี๋ยวนี้เลย ของขวัญจะตบสั่งสอน”
“ไม่ปล่อย แล้วก็เงียบได้แล้วสงบสติอารมณ์บ้างของขวัญ ที่นี่มหาลัยไม่ใช่บ้านนะที่คุณจะทำอะไรตามอำเภอใจก็ได้” รณาหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหที่ยากจะควบคุม ทำไมจะต้องมาว่าเธอหน้าตาคนอื่นแบบนี้ด้วย
“ป้าแมท! หยุดว่าของขวัญเดี๋ยวนี้”
“นี่มันอะไรกันคะคุณแมทธิว เด็กคนนี้เป็นใครเหรอคะทำไมถึงได้พูดจาไม่มีสัมมาคารวะแบบนี้แถมยังทำตัวก้าวร้าวอีก” หญิงสาวที่เกือบถูกตบหน้าเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างไม่พอใจกับการที่ตัวเองเกือบถูกทำร้ายร่างกาย
“เป็นแฟนไงคะ และอีกไม่นานเราสองคนก็จะแต่งงานกันทันทีที่ฉันเรียนจบ ทีนี้รู้หรือยังว่าฉันเป็นใคร”
“ของขวัญ!! หยุดพูดเดี๋ยวนี้” แมทธิวเตือนรณาเสียงดังใบหน้าเครียดขึงชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที จนรณาตกใจเพราะแมทธิวไม่เคยดุหรือขึ้นเสียงใส่เธอแบบนี้เลยสักครั้ง
“ผมต้องขอโทษแทนของขวัญด้วยนะครับแล้วเดี๋ยวยังไงผมจะติดต่อกลับไปนะครับ” แมทธิวหันมาพูดกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มน่าฟังต่างจากที่พูดกับรณาราวฟ้ากับเหวจนรณารู้สึกน้อยใจขึ้นมา
“ได้ค่ะ แล้วฉันจะรอฟังข่าวดี หวังว่าเราสองคนจะได้ร่วมงานกันนะคะ”
“อย่าหวังเลย” คนที่ถูกสั่งให้เงียบเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“ของขวัญ!! ผมบอกให้เงียบ...ผมว่าคุณกลับไปก่อนนะครับ เดี๋ยวยังไงผมติดต่อไป”
“ค่ะ ไปนะคะ” พูดจบก็เตรียมจะเดินออกจากห้องแต่ก็ไม่ลืมจะหันไปมองรณาที่ก็มองมาอยู่แล้วเช่นเดียวกัน ต่างคนต่างจ้องกันไม่วางตาก่อนผู้หญิงคนนั้นจะไหวไหล่ใส่ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาสะบัดหน้าเดินออกจากห้องไปโดยมีรณามองตามไปจนประตูห้องปิดสนิทจึงหันกลับมาถามแมทธิวเสียงห้วน
“มันเป็นใครคะ” เอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ
“อย่าเรียกคนอื่นว่ามันของขวัญ” แมทธิวก็เอ่ยปรามเสียงห้วนกลับมาไม่ต่างกันด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก ที่รณาจิกเรียกคนอื่นอย่างไม่ให้เกียรติแบบนี้
“ป๋าแมทอย่ามาเสียงดังใส่ของขวัญนะของขวัญไม่ชอบ เมื่อกี้ก็เหมือนกันตอนอยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นป๋าแมทก็ตำหนิของขวัญตั้งสองรอบ ทำไมต้องปกป้องผู้หญิงคนนั้นด้วย ทำไมไม่ปกป้องของขวัญบ้าง” ประโยคสุดท้ายเอ่ยถามออกมาคล้ายกับคนน้อยใจ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาแมทธิวไม่ค่อยปกป้องเธอสักเท่าไหร่
“ก็เพราะว่าของขวัญทำตัวไม่น่ารักไง ของขวัญมาถึงก็มาอาละวาดไม่ฟังอะไรใครพูดทั้งนั้น”
“จะให้ของขวัญฟังอะไรล่ะคะ ในเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นนั่งกอดกันอยู่บนตักขนาดนั้น ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจอ่อยป๋าแมท”
“เขาไม่ได้อ่อยผม” ทุกอย่างที่รณาเห็นไม่ใช่อย่างที่เธอคิดแม้แต่น้อย ที่ผู้หญิงคนนั้นมานั่งตักเขาก็เพราะเธอสะดุดขาตัวเองเลยทำให้หญิงสาวเสียหลักล้มลงมาก็เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกินเลยมากไปกว่านั้นแม้แต่นิดเดียว รณาก็แค่เข้าไปเห็นผิดจังหวะแค่นั้นเอง
“งั้นก็เป็นป๋าแมทที่เต็มใจให้เขานั่งตักอย่างเหรอคะ”
“นั่นมันเรื่องของผมไม่เกี่ยวกับของขวัญ”
“พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่เกี่ยว มันเกี่ยวเต็มๆ เลยต่างหากล่ะ ป๋าแมทจะให้ของขวัญทนได้ยังไงในเมื่อแฟนของของขวัญมีผู้หญิงมานั่งตัก ป๋าแมทยังจะให้ของขวัญใจเย็นได้อยู่อีกเหรอคะ ของขวัญไม่ตบให้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว” แมทธิวเริ่มชักจะโมโหขึ้นมาบ้างกับนิสัยก้าวร้าวไร้เหตุผลของรณาและอารมณ์หึงหวงเกินเหตุที่เริ่มจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันสงสัยวันนี้เขาคงต้องคุยกันให้รู้เรื่องอย่างจริงจังสักทีสินะ
“ของขวัญ! เลิกทำนิสัยไม่ดี ก้าวร้าวสักทีได้มั้ย”
“ก็ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะป๋าแมทนั้นแหละ ของขวัญไม่ชอบให้ผู้หญิงคนไหนมาเข้าใกล้ป๋าแมท ของขวัญรักป๋าแมทของขวัญผิดเหรอ” เอ่ยตัดพ้อน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความน้อยใจ เธอรู้ว่าเธอเป็นคนนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจและชอบทำตัวงี่เง้าไม่มีเหตุผลเวลาที่เห็นแมทธิวอยู่กับผู้หญิงคนอื่นหรือเวลาที่มีผู้หญิงมาเกาะแกะหว่านเสน่ห์ให้แมทธิว แต่เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอก็ไม่ได้อยากเป็นคนไม่น่ารักเป็นคนก้าวร้าวในสายตาของแมทธิวเลย ใครจะอยากทำตัวเป็นนางมารร้ายต่อหน้าคนที่ตัวเองรักกัน
“ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งถึงจะเข้าใจว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้....แล้วก็เลิกเที่ยวไปป่าวประกาศกับใครต่อใครสักทีว่าผมเป็นแฟนคุณ ทั้งที่จริงแล้วเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ... ฟังนะของขวัญสถานะของเราสองคนก็คือ คุณคือลูกสาวของเจ้านายผม ส่วนผมก็คือลูกน้องของพ่อคุณ มันเป็นได้แค่นั้น”
“ไม่ใช่!! มันเป็นได้มากกว่านั้น ที่จริงป๋าแมทก็รักของขวัญแต่ป๋าแมทกำลังหลอกตัวเองว่าไม่ได้รักของขวัญ เพราะถ้าป๋าแมทไม่ได้รักของขวัญทำไมป๋าแมทไม่แต่งงานไปกับผู้หญิงคนอื่นล่ะ ป๋าแมทจะยังเป็นโสดอยู่ทำไม นี่มันก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าป๋าแมทรักของขวัญป๋าแมทถึงรอของขวัญมาจนถึงทุกวันนี้”
“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด หยุดพูดเพ้อเจ้อแล้วตั้งสติให้ดีๆ สิ่งที่ของขวัญทำมาทั้งหมดมันกำลังจะทำให้ของขวัญไม่มีคุณค่าในตัวเอง และการที่คุณไปตามตบตีผู้หญิงทุกคนที่เข้ามายุ่งกับผมมันเป็นการลดคุณค่าของตัวเอง รู้ตัวหรือเปล่า”
“ทำไมจะไม่รู้ ของขวัญรู้ค่ะว่ากำลังทำอะไรอยู่ ที่ของขวัญทำไปก็เพื่อเราสองคน”
“เพื่อคุณคนเดียวต่างหากของขวัญไม่ใช่เพื่อผม! คุณทำตัวเง้าไม่มีเหตุผลไปอาละวาดผู้หญิงทุกที่เข้าใกล้ผม มันใช่เหรอของขวัญ คุณเอาแต่ใจตัวเองคิดเองเออเองผมพูดอะไรคุณก็ไม่ฟังผม คุณไม่เคยถามผมด้วยซ้ำว่าผมรู้สึกยังไงที่คุณทำแบบนั้น เคยถามมั้ย” รณายืนอึ้งน้ำตาแห่งความเสียใจเอ่อคลอรอบดวงตาจนเกือบจะไหลออกมากับคำพูดของแมทธิวถ้าเธอไม่ฝืนมันไว้
งี่เง้า ไร้เหตุผล เพ้อเจ้อ ไม่มีคุณค่า คำพูดพวกนี้ทำให้เธอเจ็บแปลบที่หัวใจจนต้องเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นเพื่อข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เธอเพิ่งรู้และเข้าใจว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปทั้งหมดในสายตาของเขาเธอคือผู้หญิงน่ารำคาญ ทั้งที่สิ่งที่เธอทำลงไปทั้งหมดก็เพราะว่าเธอรักเขาแต่เขากลับมองความรักของเธอไร้ค่าไม่มีความหมายคือสิ่งที่เขาไม่ต้องการ
“สิ่งที่ของขวัญทำไปทั้งหมดก็เพราะของขวัญรักป๋าแมท แต่ถ้ามันทำให้ป๋าแมทอึดอัด ของขวัญขอโทษ... ของขวัญไม่รักป๋าแมทแล้วก็ได้ ไม่รักแล้วก็ได้” เอ่ยออกมาด้วยความเจ็บน้ำตาที่กลั้นไว้ค่อยๆ ไหลออกมามองหน้าคนใจร้ายด้วยความเสียใจ ขยับเท้าถอยหลังออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะหมุนตัววิ่งออกจากห้องทำงานของชายหนุ่มไป
“ของ...” เสียงเรียกแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยินดังขึ้นและหายไปในลำคอไม่รู้ว่าจะร้องเรียกเธอเอาไว้ด้วยเหตุผลอะไร มองตามร่างบางที่ร้องไห้ออกไปด้วยความสับสนรู้สึกใจหายอย่างไรไม่รู้เมื่อเห็นน้ำตาของรณาที่ไหลออกมา ไหนจะคำพูดของหญิงสาวที่เอ่ยออกมาอีกว่าเธอจะไม่รักเขา
----------------------------------------------------------------------------------------------
โป้ง!!! งอนป๋าเเมทเเล้ว คนใจร้าย คนปากไม่ดี เมื่อวานยังจูบหนูของขวัญอยู่เลย เเล้วไหงวันนี้มาพูดกับน้องเเบบนี้ล่ะ
โถ่! ของขวัญลูก น่าสงสารจริงๆ
- Writer
