ความหวาดกลัวสุดชีวิตก็ได้มาถึง ชมพูร้องไห้หนักพร้อมเกาะขาของท่านประธานภูริชเอาไว้แน่น ราวดวงใจแหลกสลายเมื่อคนใจดำเหยียบย่ำมันจมดิน
“ปล่อยฉัน! อย่าเอามือสกปรกๆ ของเธอมาแตะต้องตัวฉัน เสนียดจัญไร” วาจาเขาช่างพ่นร้อนสาดใส่แผลในใจจนเจ็บแสบรวดร้าวจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่
“ไหนพี่ริชบอกว่ารักชมพูมาก รักชมพูจากหัวใจจริงไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงคนอื่นที่เคยผ่านมา พี่ริชไม่รักชมพูเลยเหรอคะ” สายตาเว้าวอนขอความเมตตา ความรักใจจริงจากคนตัวสูงไร้หัวใจ
“รักเหรอ? คิดว่าคนอย่างฉันจะรักเธอจริงๆ พวกผู้ชายเขาก็ใช้ลมปากหวานเพื่อล่อลวงให้ผู้หญิงใสซื่ออย่างเธอตายใจเท่านั้นแหละ”
สายตาดุดันมองตรงทางเมียเก็บที่ไร้ค่า ไม่เหมือนสายตาหวานเชื่อมหันมองร่างเล็กเหมือนแต่ก่อน
“คนใจร้าย คนใจดำ สักวันกรรมจะตามสนองพี่ริช คนเลว สักวันพี่ริชจะไม่เหลือใคร แม้แต่คนที่พี่ริชรัก!”
หญิงสาวเจ็บปวด ได้แต่กลืนกินน้ำตาภายในใจ คำว่ารักข
