ภูริชเพิ่งเดินทางกลับมาเหนื่อยๆ คุณมุตตาภา มารดาของเขาต้องการให้ลูกชายนอนพักผ่อนที่บ้านใหญ่สักคืน ซึ่งคนเป็นลูกชายก็ไม่ติดขัดอะไร
“เป็นยังไงบ้างลูก ไปเที่ยวกับหนูเบญสนุกไหม ไปอยู่ด้วยกันตั้งสองเดือนต้องมีความหวั่นไหวเกิดขึ้นมาบ้างแหละ”
“ผมแค่ออกไปทำงานเฉยๆ ผมกับเธอไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าพี่น้องข้างบ้านกันหรอกครับคุณแม่”
เขาเอ่ยตอบมารดาอย่างตรงไปตรงมา ตลอดเวลาไปอยู่ที่ต่างประเทศสองเดือน ใจของภูริชกลับนึกถึงใบหน้าหวานของชมพู สิ่งของชิ้นเก่าที่เขาเบื่อหน่าย แม้แต่เวลาตื่นหรือความฝัน กลิ่นหอมหวานและเรือนร่างสวยงามยังคงตรึงตาเขาไม่หาย
“อย่ามาทำเป็นเขินอายเลยลูก แม่จัดเตรียมงานแต่งสุดอลังการเอาไว้แล้ว แม่มีความสุขมาก” มุตตาภายิ้มหน้าระรื่นควงแขนลูกชายคนเดียวเข้าสู่ห้องอาหาร
“งานแต่ง? งานแต่งใครเหรอครับคุณแม่”
“ก็งานแต่งของภูริชกับหนูเบญยังไงล่ะ พรุ่งนี้ลูกต้องพาหนูเบญไปลองชุดเจ้าสาว แม่ให
