ร้ายรัก

คนเจ้าเล่ห์

วินtalk

"ป๊า ถ้าผมกับป๊าทะเลาะกันป๊าจะตบหน้าผมไหม" หลังจากที่ผมถึงบ้านผมก็รีบเข้าไปหาป๊าที่ห้องทำงานเลย

"ไม่อะ แกเป็นผู้ชายกลัวโดนต่อยคืน"

"ป๊าเอาดีๆ ถ้าผมเป็นผู้หญิงละป๊าจะทำผมไหม" ผมถามหาคำตอบจากป๊าเพราะว่าอยากรู้ว่าพ่อแท้จะตบหน้าลูกได้หรอวะ

"ไม่ คนอื่นอาจจะทำได้แต่ป๊าไม่ทำเลี้ยงมากว่าจะโต"

"..." คนอื่นอาจจะทำได้ นั้นก็แปลว่าไม่ใช้ทุกคนที่จะไม่ทำ

"แล้วไหนลูกสะใภ้ป๊า พามายัง"

"ใจเย็นก่อนพ่อคุณของดีๆรอหน่อย"

"คนนี้ป๊าเอานะป๊าชอบ ฮ่าๆ" ป๊าผมพูดพร้อมหัวเราะไปด้วย ปกติป๊าไม่เคยถามผมเรื่องนี้เลยมีแต่ห้ามพอเป็นชาเมลแล้วชอบทั้งๆที่หน้าก็ยังไม่ได้เจอ

ชาเมลtalk

"มีผัวแล้วลืมเพื่อนหรอ" ไอ้ภูยื่นว่าฉันขณะที่รอวินมารับไปกินข้าว

"อะไรทีเซรีนก็มีมึงไม่เห็นว่าเลย" จะมาว่าแบบนี้ไม่ได้นะฉันก็ชวนมันแล้วแต่ก็ไม่ไปเอง

"ก็ไอ้รีนมันมีนานแล้วอะมึงพึ่งมีไง"

"ไม่เอาๆ งอนเป็นผู้หญิงเลยนะ" ฉันเข้าไปกอดมันไว้แล้วมันก็หอมที่หัวฉันเบาๆ

~ปี้นๆๆๆๆ~

ฉันรีบหันไปตามเสียงรถที่บีบเตรเสียงดังก็เห็นว่าเป็นเสียงรถของวิน

"มึงจะไม่ไปกับกูจริงๆนะ"

"หึ กูนัดน้องจอยไว้ไปนะ" มันพูดแล้วก็เดินออกไป มีหน้ามาว่าฉันได้ไงทั้งๆที่มันก็มีถ้าฉันไม่มีแฟนสรุปก็ต้องเป็นฉันที่ไปกินข้าวคนเดียว

"กินอะไรกันดี" ฉันเดินมาขึ้นรถวินแล้วถามขึ้น แต่เขาก็ได้แต่จับหันฉันเข้าไปจุ้บอย่างเดียว "วินอะไรเนี่ย"

"เธอไปให้มันจุ้บหัวทำไมวะชาเมล"

"หึ นั้นภูนะเพื่อนฉัน" ภูก็เพื่อนไหมอะ เอาจริงๆเราก็เล่นกันแบบนี้ตลอด

"แต่ฉันไม่ชอบไง เคยบอกแล้วว่าขี้หึง"

"ไม่เอาๆ ไปกินข้าวกัน" ฉันเกาะแขนเขาไว้แล้วเปลี่ยนเรื่องพูด

หลังจากที่มาถึงร้านอารหารก็สั่งไปคนละสามสี่อย่าง แต่วินไม่พูดกับฉันเลยตั้งแต่ออกจากมหาลัย เอาแต่เล่นมือถือหน้าก็เบื่อโลกแต่มืออีกข้างก็จับมือฉันไว้

"จะไม่พูดด้วยจริงๆหรอคะ" ฉันซบที่ไหล่เขาแล้วทำหน้าอ้อนหวังให้หายโกรธ

"...." แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้

"โอเคถ้าไม่คุยขอตัวกลับนะ" ฉันพูดพร้อมถือกระเป๋ากำลังจะลุกแต่วินก็ปิดโทรศัพท์แล้วก็กอดเอวฉันไว้ "หึ ผู้ชายขี้งอน" ฉันใช้นิ้วเขี่ยที่จมูกเขาเบาๆ วันนี้มีแต่คนนี้งอนจังเลยเนี่ย

พอกินข้าวเสร็จวินก็ยังไม่พูดกับฉันเลย เขาเอาแต่ขับรถอย่างเดียว ไม่คิดเลยว่าจะขี้งอนขนาดนี้

"วิน นายจะงอนแบบนี้จริงๆหรอ" ฉันโน้มหน้าเข้าไปหาเขาใกล้ๆขณะที่ขับรถ

"...." แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเลย

"วินคะ ขอโทษเมลจะไม่ทำอีกแล้ว" แต่อยู่ๆเขาก็ขับรถเบี่ยงข้างทางแล้วจอดรถก่อนจะหันหน้ามองฉัน

"อย่ามาทำเป็นอ้อนมันไม่น่ารักมันน่าเอามากกว่า" เขาจอดรถปึบก็หันหน้ามามองฉันอย่างจริงจัง นี้เขาหนี้จากเรื่องนี้ไม่ได้บ้างเลยหรอ

"มันไม่น่ารักหรอคะ แต่เมลอยากให้รักนะ" ฉันไม่สนเขาแต่ขยับเข้าไปใกล้ๆแล้วหิมแก้มเบาเขาๆ

"...." สายตาเขาตอนนี้ดูมีอารมณ์มาก นี้ขึ้นง่ายขนาดนี้เลยหรอ

"ขึ้นง่ายขนาดนั้นเลยรึไงละ"

"จับดูดิ ขึ้นยัง" เขาจับมือฉันไปที่น้องชายของเขา แล้วก็เห็นมามันตูมขึ้นมาจริงๆ แล้วนี่เขาเป็นบ้ารึไงให้จับแบบนี้ ได้เดียวเจอเลย

"แล้วจะหายโกรธไหมคะ" ฉันจับไปที่น้องชายของอย่างจังๆ พร้อมกับลูบๆมันอย่างนั้น

"เมล ฉันเอาเธอในรถได้เลยนะอย่ามาทำแบบนี้" ตอนนี้เขาดูจริงจังมาก ฉันเลยต้องปล่อยทันทีไม่งั้นไม่น่ารอดแน่น

"ก็วินไม่หายโกรธอะ "

"แล้วทำอะไรที่มันน่าหายโกรธรึยังคะ" เขาพูดพร้อมกับฉันแก้มฉัน

"แล้วจะให้ทำอะไรละ ถึงจะหาย"

"เอาไง ให้ฉันเอาหายโกรธเลย" นั้นไง คนเจ้าเล่ห์แบบเขาอะแกล้งโกรธแน่นอนอย่าคิดว่าฉันไม่รู้

"แกล้งทำเป็นโกรธใช่ไหม อยากให้ง้อรู้ทันหรอกน้า"

"โกรธอะหายนานละ แต่อยากเอาอันนี้พูดจริง"

"เห้อ แต่ฉันยังไม่หายดีเลยนะวิน" ยังไงก็ไม่ได้แน่นอน ฉันไม่ยอมคนเจ้าเล่ห์แบบเขาหรอก

"แล้วถ้าหายจะให้เอาใช่ไหม "

"...."

"ไม่ตอบจับกดบนรถเลยนะ"

"เอ้อๆ ก็ได้รอหายก่อนนะ" กะว่าจะไม่ยอมแต่ก็ต้องยอมจนได้ ไว้ถึงเวลาฉันก่อนเถอะเอาคืนแน่

"รีบหายนะที่รัก เดี๋ยวจะจัดชุดใหญ่ให้เลย"

"พอๆ ขับรถต่อเลย "

"ยังไม่อยากให้กลับเลย ไม่ได้นอนกอดหลายวันแล้ว" ครั้งนี้เขาเอนตัวมาหาฉันแล้วคว้าไปกอดอย่างจริงจัง

"แต่เดียวฉันจะถึงบ้านดึกนะ "

"แต่ฉันอยากกอดเธอแบบนี้สักสองชั่วโมงก่อน"

"พอละๆ เดียวกลับบ้านดึกป๊าฉันก็ดุอีก "

"ก็ได้ กลับกัน"

พูดจบเขาก็ขับรถต่อ ฉันกับวินเราคุยกันแล้วว่าเรียนเสร็จก็จะกินข้าวด้วยกันแล้วก็มาสั่งเขาที่คอนโดส่วนฉันก็ขับรถกลับบ้านต่อ