When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
บทที่ 17 หลังจากที่ฉันทั้งทุบทั้งตีไซเรนเพื่อไล่ให้มันออกจากตัวฉันไปแล้วแต่มันก็ไม่ยอมลง มันพยายามที่จะฉุดดึงมือฉันให้อยู่นิ่งๆ แต่ฉันไม่ยอมไง จนฉันเผลอตบหน้ามันอย่างแรงจนหน้าหันไปอีกข้าง มันจึงหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วค่อยๆ หันหน้ามามองหน้าฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แอบแดงก่ำจนฉันหวาดกลัว “หึ มือหนักใช้ได้น่ะเอวา ตบหน้าฉันจนเลือดกบปากขนาดนี้” ใช่ ตอนนี้บนหน้าของไซเรนมีทั้งรอยแดงจากมือฉันและเลือดซิบที่มุมปากฝั่งที่โดนฉันตบเมื่อกี้ด้วย ตั้งแต่ที่เรารู้จักกันมา...ไซเรนไม่เคยเกรี้ยวกราดใส่ฉันและฉันก็ไม่เคยพยศจนลงไม้ลงมือกับมันแบบนี้ เราต่างอยู่ต่างใช้ชีวิตของตัวเอง แต่คราวนี้มันไม่ใช่แล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว เราต่างทำพังมันทั้งคู่จนต้องแตกหักกันแบบนี้ไง “ออกไปจากตัวฉันซะ ก่อนที่หน้านายจะโดนฉันฟาดไปอีกข้าง” ฉันว่าน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตาที่แอบเอ่อออกมาตอนไหนไม่รู้ ไม่รู้สิ