ทะลุมิติมาป่วนรักท่านโหวไร้ใจ

5. ทำตามข้อตกลง

สองวันต่อมา

ฮุ่ยอันยังคงทำงานตามปกติ เมื่อเสร็จสิ้นหน้าที่ก็ออกไปที่ลำธารเช่นแต่ก่อน เพื่อทำกระดาษขายอย่างที่เคยตั้งใจไว้

“ต่อไปใครจะเป็นจะตายข้าจะไม่ช่วยอีกแล้ว” ส่งเสียงดังลั่นป่า พร้อมกับบีบขยำเยื่อไผ่ที่เปื่อยยุ่ยจนแหลกคามือ

“เจ้าต่อว่าใครหรือ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาทางด้านหลัง ใบหน้ามอมแมมหันกลับมาก่อนจะยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“พี่ชาย ท่านเอาเงินมาให้ข้าใช่หรือไม่” นางทิ้งของในมือลงทันที ก่อนจะรีบก้าวเข้ามาหาร่างสูงที่ยืนมองอยู่นานแล้ว เขาอยากรู้ว่าเจ้าเด็กหนุ่มนี่คิดจะทำอันใด ถึงได้แอบมาขลุกอยู่ที่นี่ทุกวัน เนื้อตัวก็เหม็นอย่างกับมูลสัตว์

“หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ต้องเข้ามา” ชี้หน้าทันที

ปากอิ่มยู่ใส่เมื่อถูกสั่งห้าม พร้อมกับมองค้อนให้อีกหนึ่งที

“ตัวเจ้าเหม็นอย่างกับขี้ไม่รู้บ้างหรือ” ชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตารังเกียจ ฮุ่ยอันจึงเอียงหัวออกไปมองเขา

“รู้ แต่ข้าทนได้ เพราะอีกหน่อยมันจะกลายเป็นเงิน” บอกอย่างมั่นใจ ชายหนุ่มตรงหน้าจึงผูกคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย

“ไม้เน่า ๆ พวกนี้น่ะหรือจะแลกเงินได้” ยังมิวายปรามาส

ดวงตาสวยค้อนขวับเข้าให้ “มันเรื่องของข้า ว่าแต่พี่ชายมาทำไม เอาเงินมาให้ข้าใช่หรือไม่” แบมือยื่นออกไปทันที พร้อมกับยิ้มแฉ่งมองหน้าเขาอย่างมีความหวัง

“ใช่ แต่ข้าอยากให้เจ้าตอบคำถามข้าก่อน” นัยน์ตาคมยังคงฉายแววอ่านไม่ออกเช่นเคย ฮุ่ยอันจึงได้แต่ยู่หน้าใส่อย่างไม่ชอบใจ นางอุตส่าห์ช่วยชีวิตเขาไว้แท้ ๆ ยังจะมีข้อแม้นู่นนี่นั่นอีก คนยุคนี้ช่างเล่ห์เหลี่ยมมากเหลือเกิน ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณกันเลยสักนิด มันน่าปล่อยให้ตายนัก

“คำถามละหนึ่งตำลึง ไม่เกี่ยวกับที่ข้าช่วยชีวิตพี่” ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมจ่ายง่าย ๆ งั้นนางก็จะเปลี่ยนอาชีพมาขายข่าวเสียเลย รู้ไม่รู้ฮุ่ยอันก็จะตอบไปมั่ว ๆ นี่แหละ

นางเผยยิ้มให้กับเขา ราวกับว่าในใจไม่มีแผนการณ์อันใด

ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กตรงหน้าพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก นึกไม่ถึงว่าเจ้าเด็กหนุ่มคนนี้จะกล้าต่อรองกับเขา

“นายท่าน” หนึ่งในสองที่ติดตามมาหมายจะท้วง ทว่าคนที่ถูกเรียกกลับยกมือส่งสัญญาณห้าม

ฮุ่ยอันสังเกตการกระทำของคนทั้งสามก็พาให้สงสัย ‘นายท่านเหรอ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่’ นึกในใจพร้อมกับก้าวถอยหลัง เมื่อความคิดบางอย่างเริ่มเตือนไม่ให้ตนไว้ใจอีกฝ่าย

“ไม่ต้องกลัว ข้าบอกแล้วว่าจะไม่ทำอันใดเจ้าแน่ เว้นแต่เจ้าจะทำร้ายข้าก่อน” เขารีบเอ่ยบอก เมื่อเห็นท่าทางตื่นกลัวของเด็กหนุ่ม เพราะมันทำให้เขารู้สึกใจหายอย่างไรไม่รู้ ไหนจะแววตาตัดพ้อที่ส่งผ่านมาให้เมื่อครู่นี้อีก

“คำพูดพี่คิดหรือว่าข้าจะเชื่อ ถ้าไม่จ่ายค่ารักษา ก็ไม่ต้องมาคุยกัน” เดินถอยออกมาจากลำธาร หมายจะเดินกลับจวนมันทั้งอย่างนี้ ทว่าร่างสูงของชายหนุ่มที่ต่อว่านางในคราแรกกลับพุ่งเข้ามาขวาง ทำคนตัวเล็กตกใจจนผงะถอยหลัง

“อะไรของเจ้าเนี่ยะ” ตวาดดังลั่น

“นายข้ายังไม่สั่งให้เจ้าไป ห้ามไป” คำรามใส่เสียงดัง ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอันใดอีก บางสิ่งก็ลอยมาปะทะหน้า มือเรียวจึงรีบยกขึ้นมาปัดป้อง แต่ไม่ถึงอึดใจเขาก็ล้มทั้งยืน

“เจาหยาง! นี่เจ้าทำอะไรสหายข้า” อีกคนชักกระบี่หมายจะพุ่งเข้ามา ทว่าผู้เป็นนายสั่งห้ามเอาไว้ก่อน เขาจึงหยุดทันที

“มีพิษหรือเปล่า” เอ่ยถามพร้อมกับก้าวเข้ามาหาด้วย

“นายท่าน” คนสนิทรีบท้วง เพราะเกรงจะโดนเหมือนสหายตน หากสิ่งที่นางเป่าใส่ไม่มีพิษ เจาหยางจะล้มทั้งยืนหรือ

“ผงยาสลบ อีกครึ่งชั่วยามก็ตื่น” ตอบพร้อมกับเดินถอยหลังหนีคนตัวโตที่ยังก้าวเข้ามาหา “ถอยไป”

“กล้าหรือ อย่าลืมว่าข้ารู้ที่พักของเจ้านะ” ขู่กลับทันที

“ชิ! ข้าสนหรือ จวนโหวใช่ว่าคนจะเข้าออกได้ง่าย ๆ อีกอย่างถ้าทำพวกท่านสลบเสียข้าก็หนีไปได้แล้ว แถมเงินที่อยู่ในชายเสื้อของพี่ชายผู้นั้นด้วย” บอกสิ่งที่นางคิดจะทำ หากเขายังไม่หยุดคุกคาม และก้าวเข้ามาหาอีก

‘เจ้าเด็กหนุ่มนี่ฉลาดพอตัว ถ้าเราบุ่มบ่ามจนมันหนีไปได้ ภายหน้าคงหาตัวยากเป็นแน่ สิ่งประดิษฐ์ทั้งหลายที่อยู่ในย่ามนั้น ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าหนุ่มหน้าขาวผู้นี้เอามาจากที่ใด’ นึกในใจพร้อมกับหยุดเท้าลง ยกมือสั่งให้คนของตนถอยห่าง

“ข้าไม่ได้จะทำร้ายเจ้า แค่อยากรู้ว่าสิ่งที่เจ้าใช้รักษาข้ามันมาจากที่ใด ข้าวของที่เจ้าใช้บนแผ่นดินนี้ข้าเชื่อว่ามันไม่มี ถ้าเจ้ายอมบอก ข้าจะให้เงินตอบแทนหากเจ้าบอกที่มาได้” เขาเอ่ยในสิ่งที่ปรารถนาใคร่รู้ ซึ่งเชื่อว่ามันจะมีประโยชน์ต่อแคว้น

“คิดให้ดีนะ ต่อให้วันนี้เจ้าหนีไปได้ ทว่าเจ้าหนีไม่ได้ตลอดหรอก เพราะคนของข้าจะตามล่าเจ้าแน่” ยังคงขู่ให้กลัว

ฮุ่ยอันมองหน้าอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ มันจริงอย่างที่เขาพูด ดูจากลักษณะท่าทางวันนี้ คนตรงหน้าคงมีอำนาจอยู่ไม่น้อย และฉลาดมากที่เอ่ยข่มขู่ให้นางกลัว เพราะมันได้ผลนิด ๆ

“โม่ฟานเอาเงินให้เจ้าหนุ่มเสีย” ออกคำสั่งกับคนสนิท และคนที่ถูกเรียกก็เดินมาพร้อมกับถุงเงิน “รับไปสิ เจ้าจะได้รู้ว่าข้าบริสุทธิ์ใจและรักษาสัญญา” ยังมิวายเอ่ยให้ตนดูดี

“ขอบคุณ เช่นนั้นระหว่างเราก็เลิกแล้วต่อกันเพียงเท่านี้” สิ้นคำผงแป้งสีขาวก็ลอยฟุ้งกระทบใบหน้าทั้งคู่ และทรุดลงพื้นไม่ทันตั้งตัว “จากนี้เราจะไม่พบกันอีก ขอบคุณนะพี่ชายที่เอาทุนมาให้ข้าดำเนินชีวิต” เอ่ยแล้วก็ยกมือกระดิกไปมา ก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้สามร่างนอนแผ่หราใต้ร่มไม้ใหญ่ทั้งอย่างนั้น

หนึ่งเดือนต่อมา จวนหวังอวี้โหว

ร่างสูงของท่านโหวกำลังยืนให้ป้าหยางจัดแจงเสื้อผ้าบนตัวให้ วันนี้เขาต้องเข้าราชสำนัก รายงานเรื่องโรคระบาดที่กำลังเกิดขึ้นทางทิศใต้ของแคว้น มันร้ายแรงจนต้องกั้นเขตแดนเอาไว้

“ท่านโหวต้องเดินทางไปเองจริง ๆ หรือเจ้าคะ” คนแก่ที่อยู่มานานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเกรงผู้เป็นนายจะไม่ได้กลับมาอีก นายท่านและฮูหยินที่จวนใหญ่ก็ไม่เห็นด้วย ที่เขาอาสาไปช่วยในครานี้ เพราะมันเสี่ยงเกินไป

“เราเป็นขุนนาง เมื่อราษฎรมีภัยหากเราไม่เป็นที่พึ่งให้เขา แล้วใครจะช่วยพวกเขากันล่ะ อีกอย่างหากไม่รีบกำจัดโรคระบาดนี้ อีกไม่นานมันคงแพร่มาถึงเมืองหลวง ถึงยามนั้นผู้คนคงล้มตายอีกมาก ป้าหยางอย่าได้ห่วงข้าเลย คนเราเกิดมามีใครบ้างไม่ตาย อย่ากังวลไปนักเลย” โอบกอดคนแก่วัยหกสิบ เพื่อปลอบประโลมไม่ให้นางต้องคิดมาก ตั้งแต่สูญเสียมารดาไป เขาก็มีแต่ป้าหยางที่คอยอยู่ดูแลจนถึงทุกวันนี้

“ใครเขาให้เอ่ยเป็นลางเจ้าคะ” มือเหี่ยวทุบลงที่ไหล่

“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าต้องไปประชุมแล้ว ป้าช่วยเตรียมของไว้ให้ข้าเลยนะ คาดว่าฝ่าบาทคงรับสั่งให้เดินทางวันนี้เลย”

“เจ้าค่ะ” รับคำเสียงเบา ก่อนจะมองตามร่างสูงที่เดินออกไป

ครึ่งชั่วยามต่อมา การประชุมก็ได้ข้อสรุป รุ่ยอ๋องได้รับคำสั่งให้เป็นผู้นำ ตามด้วยหวังอวี้โหว และหมออาสาอีกมากมาย และพวกเขาจะออกเดินทางกันทันที

ณ เมืองชวาทางตอนใต้ของแคว้นโจว

ร่างเล็กของสตรีนางหนึ่งกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังหมู่บ้าน หลังจากปรุงยารักษาได้เมื่อหนึ่งเค่อที่ผ่านมา [สิบห้านาที]

“ท่านป้าเอายานี้บดในน้ำเอาให้ไห่ถังกินเจ้าค่ะ” หญิงสาวยื่นเม็ดยาสีดำให้หญิงชรา อีกฝ่ายรับไปแล้วก็ทำตามคำพูดของหมอหญิงที่พึ่งย้ายมาอยู่ไม่ถึงเดือน ก่อนจะประคองชายหนุ่มลุกนั่ง แล้วป้อนยาใส่ปากให้คนป่วยก็พยายามดื่มมันเข้าไป ทั้งที่ร่างกายก็อ่อนแรงเต็มที ทว่าไม่กี่อึดใจเขาก็กระอักเลือดออกมา นำพาคนในเรือนตกใจเป็นอย่างมาก

“ฮุ่ยอันเจ้าฆ่าคนแล้ว”

#ลูกสาวเราก็แสบเกิน ไม่กลัวเขาจะมาเอาคืนเลย

#ขอใจให้ไรท์ด้วยนะคะ อยากเปิดการมองเห็น ให้มีคนเข้ามาอ่านนิยายเยอะ ๆ