สามวันต่อมา
สาส์นยอมจำนนของแคว้นเหลียงก็ส่งมาถึง เพราะกษัตริย์ผู้ครองนครไม่ต้องการให้เกิดศึกในยามนี้ ที่สำคัญคือเขาหวาดกลัวอำนาจอาวุธร้ายที่บรรดาทหารเล่าต่อกันมา จึงรีบส่งสาส์นมาพักรบก่อนที่แคว้นเป่ยจะยกทัพบุกเมืองของตนบ้าง
“นับว่าเป็นเรื่องดี” รุ่ยอ๋องเอ่ยขึ้น “เช่นนั้นอีกสองวันเราจะเดินทางกลับเมืองหลวง ที่นี่แม่ทัพกุ้ยก็ดูแลไปนะ ข้าเชื่อว่าฝ่ายนั้นคงไม่กล้าทำอันใดแล้ว” หันมากล่าวกับคนที่นั่งอยู่ข้างกัน อีกฝ่ายรับคำเสียงหนัก ก่อนจะหันไปมองสตรีที่นั่งอยู่กับท่านโหวอย่างชื่นชม ซึ่งมันไม่ใช่แค่เขาหรอกที่คิดเช่นนั้น ทุกคนมีความคิดไม่ต่างกันนัก หลังจากรู้ว่านางคือผู้คิดค้นยาถอนพิษ รวมถึงเป็นผู้แนะนำให้ใช้น้ำมันดิบในการศึกด้วย
ดีที่เรื่องผลิตระเบิดนั่นไม่มีใครรู้ ความดีความชอบถูกยกให้โม่ฟานไปแล้ว ทั้งที่ชายหนุ่มไม่รู้วิธีทำด้วยซ้ำ ทว่าเขาก็จำต้องรับสมอ้างไป เพื่อให้นายหญิงได้อยู่รอดปลอดภัยใน
