“ปราย...คุณไม่เป็นไร...ใช่มั้ยปราย”
“ไม่ค่ะ...ไม่...อย่ากลัวเลยนะคะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
หญิงสาววาดแขนเรียวราวปีกนางหงส์โอบรอบคอผู้กำลังครอบครองเธอทั้งกายและใจขณะขยับร่างรับความกระหายใคร่ของอีกฝ่ายที่ดำเนินไปช้าเนิบ เขมราชผ่อนคลายตัวตนลงในอ้อมกอดของภรรยาหลังหน่วงตัวเองไว้ไม่ให้บิดเกร็งด้วยเกรงว่าแรงสั่นสะเทือนอาจทำให้ความเปราะบางนั้นแตกหัก ทว่าทุกอย่างกลับดำเนินไปตามครรลองแห่งปรารถนาซึ่งยากนักจะหยุดมันลงได้ และเมื่อร่างเล็กที่ไหวเขยื้อนรับความหน่วงแน่นมิได้ประวิงสิ่งใด ร่างหนาใหญ่จึงรุกหนักในนาทีสุดท้ายก่อนพาหัวใจอีกดวงก้าวสู่ฉิมพลี
“เขมคะ...”
“ผมรักคุณนะปราย...มากกว่าอะไรในโลกนี้”
เสียงปนหอบขานรับดังชัดกว่าสายฝนพรำและประทับลงสู่เบื้องลึกของความทรงจำที่มี เขา เสมอมิเสื่อมคลาย
“ปรายก็รักคุณค่ะ...มากกว่าอะไร...ในโลกนี้”
เสียงนกร้องปลุกสำนึกแรกของเขมราชให้ลืมตาตื่นรับประกายแดดอ่อนเบาท
