“แบบนี้เรียกแม่จอมยั่ว”
เสียงหัวเราะดังขึ้นลั่นสระอีกครั้งก่อนที่เขาจะตามเธอขึ้นมาข้างสระ
“ที่นี่ลมพัดดีจังเลยนะคะ”
เธอดูดน้ำมะนาวเย็นจัดรสชาติเปรี้ยวอมหวานขณะนั่งคุยกับเขา มองวิวด้านหน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ชอบที่นี่เหรอ”
“ค่ะ หนูดาไม่ได้มาเที่ยวทะเลนานหลายปีแล้วค่ะ”
เธอก้มหน้าเมื่อนึกถึงครอบครัว ที่นั่นไม่มีใครอยู่กับเธอแล้ว บิดา มารดา และพี่น้องคนอื่นก็ไม่มี
“แม่เลี้ยงหนูดาขายบ้านทิ้งแล้วนะ”
ประโยคราบเรียบของเขาทำให้อันดามันหันไปมองหน้าอาคเนย์อย่างตกใจ
“บ้านของคุณพ่อ”
เธอพูดเสียงเศร้าที่ไม่สามารถรักษาทรัพย์สมบัติชิ้นเดียวของบิดาเอาไว้ได้ การอยู่กับอาคเนย์นั้นยอมรับว่ามีความสุข แต่ลึกๆ แล้วเธอก็แอบหวั่นว่าสักวันเขาอาจจะทิ้งเธอก็เป็นได้
“มานี่มา”
เขาตบหน้าตักของตัวเอง อันดามันเดินไปนั่งบนตักของเขาก่อนจะซบหน้าที่อกกว้างอย่างออดอ้อน อาคเนย์ชอบที่เธอขี้อ้อนและไม่ดื้อ
“บ้านหลังน
