วันต่อมา_
"มารับอีกแล้วนะ" น้ำเสียงใสเอ่ยทักทายเพื่อนสาว ขณะที่โมเน่กำลังก้าวขาลงรถ แล้วบังคับให้เธอเป็นคนนั่งกลางวันนี้
"ทำไมเมื่อวานไม่ยอมรับสายเราล่ะ นี่เราเป็นห่วงมากเลยนะจนได้มาถามลุงยามข้างล่างหน่ะ" โมเน่รีบบ่นให้เพลงพิณฟัง ส่วนพี่ชายก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ เพราะชวนเขามาตั้งแต่เมื่อคืนด้วย
"เราชาร์จแบตแล้วลืมไว้หน่ะ ลืมเปิดเครื่องด้วย"
"มีอะไรหรือเปล่าเพลง?" พอเห็นเพลงพิณหยุดชะงักไม่ยอมขึ้นรถ ทำให้เธอรีบชะโงกมองพี่ชาย
"เรานั่งรถคันอื่นก็ได้นะ ยังไม่สายสักหน่อย" เธอเองก็ยังไม่หายโมโหคนตัวสูงอยู่ดี ไม่ได้สนใจที่จะหันไปทักทายคำใดอีก
"ได้ไงล่ะ เราตั้งใจมารับแล้วนะ วันนี้ก็ดันปวดหลังด้วยนั่งตรงกลางนานๆ มันทรมาน" โมเน่รีบทำท่ายืดแขนบิดลำตัว
"ไม่อยากไปก็ไม่ต้องขึ้น!" น้ำเสียงเข้มตะโกนดังออกมานอกตัวรถ เคาะนิ้วชี้ลงบนพวงมาลัยอย่างไม่สบอารมณ์
"อยากไปแต่ไม่ได้เจอหน้านาย! " ยิ่งเห็นอีกฝ
