เลี้ยงเหล้าคงไม่พอ
1180 Words
ทั้งสองคนนั่งคุยกันไปเรื่อยจนกระทั่งใกล้ถึงเวลาร้านปิดหญิงสาวก็ขอตัวกลับ ชายหนุ่มก็เดินตามออกมานอกร้าน
“คุณขับรถไหวไหมเมาหรือเปล่า”
“มึนนิดหน่อยค่ะ แต่คอนโดของพีชอยู่ใกล้นิดเดียวไม่มีด่านตำรวจหรอกค่ะ”
“ถ้าไม่ไหวเรียกแท็กซี่ไหมผมจะเรียกให้หรือถ้าไว้ใจก็ให้ผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะพีชไหวจริงๆ แล้วคุณล่ะคะดื่มไปหลายแก้วเหมือนกันจะกลับยังไง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมมาเที่ยวที่นี่บ่อยรู้ดีว่าจะขับกลับคอนโดยังไงไม่ให้เจอด่าน”
“คุณก็อยู่คอนโดเหมือนกันเหรอคะ”
“ครับคอนโดผมชื่อXXX ครับ”
“อ๋อ..อยู่ถัดจากคอนโดของพีชไปนิดเดียวเองค่ะ พีชอยู่คอนโดXXXค่ะ
“เราอยู่ใกล้กันแค่นี้เองนะครับแต่ทำไมเพิ่งเคยเจอกันก็ไม่รู้”
“แต่ก่อนพีชก็ไม่ค่อยมาเที่ยวแบบนี้หรอกค่ะ แต่คืนนี้มันรู้สึกเซ็งๆ ก็เลยมาหาอะไรดื่ม พีชดีใจนะคะที่เราได้เจอกัน แล้วก็ขอบคุณคุณวรรธอีกครั้ง”
“คุณขอบคุณผมบ่อยเกินไปแล้วนะพีช”
“แค่ขอบคุณกับเลี้ยงเหล้าไม่กี่แก้วมันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อกับมูลค่าเครื่องเพชรที่พีชต้องรับผิดชอบ ถ้าหากว่าเจ้าของงานเปิดมาเจอมันอยู่ในกระเป๋าของพีช ถ้าไม่รังเกียจจะให้พีชเลี้ยงข้าวอีกสักมื้อก็ได้นะคะ”
“เอาเงินมาเลี้ยงผมหมดแล้วค่าเดินแบบคืนนี้จะเหลือไหม”
“พีชไม่ได้ได้จริงจังกับงานเดินแบบหรอกค่ะ ที่ทำก็เพราะแก้เบื่อเท่านั้น ตกลงจะให้พีชเลี้ยงข้าวไหมล่ะคะ”
“ขอเป็นกาแฟดีไหมครับ ระหว่างคอนโดผมกับคุณดูมีร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่งน่านั่งเหมือนกับนะครับ”
“ใช่ร้านที่อยู่ในสวนไหม”
“ใช่ครับ คุณเคยไปหรือเปล่า”
“เคยไปค่ะ แต่ไม่ได้ไปหลายเดือนแล้วพีชเพิ่งกลับจากต่างจังหวัดน่ะค่ะ”
“พรุ่งนี้เราไปกินร้านนั้นไหม”
“ได้ค่ะ เจอกันสักบ่ายโมงดีมั้ยคะ”
“ครับ แล้วคุณจะไม่ให้เบอร์โทรติดต่อผมหน่อยเหรอ ผมจะได้โทรตามเผื่อคุณเบี้ยวนัด” เป็นครั้งแรกในรอบปีที่เขาเอ่ยปากขอเบอร์โทรศัพท์จากผู้หญิงที่เจอกันในสถานบันเทิง
“คนอย่างพีชไม่เบี้ยวหรอกค่ะแต่ถ้าคุณอยากได้เบอร์ก็เอาโทรศัพท์มาสิคะ เดี๋ยวพีชเมมให้”
เขาส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาวบันทึกเบอร์โทรของตัวเองลงไป
“ขอบคุณนะคะแล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถไฟฟ้าคันเล็กและขับออกไปจากบริเวณหน้าร้าน
ชายหนุ่มมองตามเรายิ้มนานแล้วที่เขา ไม่เคยเจอคนที่ถูกใจเหมือนพิชญาภามาก่อน
เขาไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เจอกับเธออีกเป็นครั้งที่สอง ตอนอยู่หลังเวทีชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่ากระเป๋าใบที่ถูกเอาต่างหูเพชรมาใส่คือของใครแต่ ตอนนี้ก็นึกดีใจที่ตนเองเป็นคนเดินไปหลังเวทีแทนเพื่อนของตนซึ่งเป็นหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยของงานและบังเอิญชวนเขามานั่งเฝ้าหน้าจอแก้เบื่อด้วยกัน
ปัณณวรรธเดินมาขึ้นรถยุโรปคันหรูของตัวเองแล้วขับออกไปจากบริเวณหน้าร้าน คอนโดมิเนียมของเขาอยู่ห่างจากคอนโดของพิชญาภาไม่มากเท่าไหร่
ใช้เวลาขับรถในเวลากลางคืนไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำแต่ถ้าเป็นช่วงเวลากลางวันก็น่าจะใช้เวลาค่อนข้างนานเพราะถนนเส้นนี้รถค่อนข้างจะติดมากๆ เขาจึงไม่ค่อยได้ขับรถเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เวลาไปทำงานก็จะนั่งรถไฟฟ้าไปมากกว่า
ชายหนุ่มกับขึ้นมาบนห้องและอาบน้ำแต่งตัวเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูคลิปวิดีโอที่ตนเองถ่ายไว้ขณะที่นางแบบเดินอยู่หน้าเวที เขากดหยุดเมื่อพิชญาภามายืนด้านหน้าสุด
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยมากกว่าคืนอื่นแต่รอยยิ้มของเธอมีเสน่ห์มากผิวขาวเนียน ขาที่โผล่ออกมาจากชุดราตรีแหวกข้างยาวเรียวแบบนี้สิผู้หญิงในสเปกของเขา ผิวขาว เอวคอดเรียวขายาว เมื่อจินตนาการว่าเรียวขานั้นเกี่ยวอยู่บนเอวของเขาก็ทำให้รู้สึกอยากจะให้ถึงวันพรุ่งนี้ไวๆ
นานแล้วที่เขาไม่เจอคนที่ถูกใจแบบนี้แต่คิดว่าอยากจะลองสานสัมพันธ์กับเธอรู้สึกนิดถ้าหากเธอยังไม่มีใครบางทีเขาอาจจะลองคบกับเธอดูก็ได้
ด้วยวัยสามสิบสองปีที่ยังไม่คบใครอย่างจริงจัง ทำให้เริ่มได้ยินเสียงบ่นจากมารดาว่าเมื่อไหร่จะมีแฟนเมื่อไหร่จะแต่งงาน
ปัณณวรรธพยายามบ่ายเบี่ยงเรื่องนี้มาตลอดแต่ดูเหมือนตอนนี้มารดาของเขากำลังจะจับคู่เขากับลูกของเพื่อนๆ และเขาก็ไม่ชอบเลย
ชายหนุ่มอยากหาแฟนด้วยตัวเองมากกว่า อยากหาคนที่ถูกใจและพูดคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง และจะไม่ยอมให้มารดาจับคลุมถุงชนเด็ดขาด
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้งและแอดไลน์ไปตามเบอร์โทรศัพท์ที่พิชญาภาบันทึกให้ก่อนจะส่งข้อความไปถามหญิงสาว
“คุณถึงห้องแล้วใช่ไหม” เขาพิมพ์ทิ้งไว้จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมาดื่มระหว่างให้เธอตอบข้อความผ่านไปเกือบห้านาทีหญิงสาวก็ตอบกลับ
“ถึงแล้วค่ะ ตอนนี้อาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนแล้ว คุณล่ะคะถึงหรือยังหวังว่าที่ไลน์มาหาไม่ใช่เพราะถูกตำรวจจับนะคะ”
“เรื่องถูกจับไม่มีทางครับ ตอนนี้ผมก็ถึงแล้วเหมือนกัน กำลังจะเข้านอน พรุ่งนี้อย่าลืมนัดของเรานะครับ”
“ไม่ลืมหรอกค่ะพีชตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้ว”
“ขนาดนั้นได้เหรอครับ”
“ค่ะพีชเป็นคนขี้ลืมบางครั้งก็ต้องตั้งนาฬิกาปลุกไว้ว่าตอนไหนจะทำอะไร”
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้สักเที่ยงผมจะโทรไปเตือนคนดีไหมล่ะ หนึ่ง ชั่วโมงแต่งตัวทันไหม ไม่ใช่ว่าผมอยากให้คุณเลี้ยงนะแต่ผมอยากเจอคุณ และคิดว่าเราสองคนน่าจะเป็นเพื่อนกันได้”
“คุณโทรมาเตือนพีชตอนเที่ยงก็ได้”
“ถ้างั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วนะฝันดีครับ”
“ฝันดีค่ะ”
ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ ที่บอกฝันดีกับคนอื่นนอกจากมารดาของตนเอง แต่ในความแปลกงั้นก็มีความรู้สึกบางอย่างปะปนอยู่ เขาไม่แน่ใจว่าอาหารประหลาดที่เกิดขึ้นตอนนี้มันเกิดจากอะไรกันแน่
- Writer
