เพื่อนเปลี่ยนไป
1401 Words
การได้คุยกับพิชญาภาทุกคืนก่อนนอนเป็นกิจกรรมที่ปัณณวรรธรู้สึกดีมากๆ ปกติเขาไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์กับใครนานๆ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นข้อยกเว้นในหลายอย่างสำหรับเขา
ปัณณวรรธไม่เคยชอบคนอายุน้อยกว่า ไม่เคยคบใครที่ยังเรียนไม่จบเพราะคิดถึงปัญหาที่มันจะตามมา ทั้งปัญหาความแตกต่างทางด้านอายุ การงานและสังคมเพื่อนแต่เขาเลือกที่จะมองข้ามทุกอย่างเพราะการได้คุยกับเธอมันทำให้หัวใจที่เย็นแห้งเหี่ยวกลับมามีชีวิตชีวาและเต้นแรงอีกครั้ง
แม้งานจะยุ่งและเหนื่อยแค่ไหนแต่ในทุกคืนเขาก็จะแบ่งเวลาคุยกับพิชญาภาอย่างน้อยห้านาทีและเวลามันก็มากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ไม่เคยมีคืนไหนที่คุยกับหญิงสาวต่ำกว่ายี่สิบนาทีเลยสักครั้ง
แม้ว่าเรื่องราวที่พูดคุยกันมันจะเป็นเรื่องธรรมดามากเช่นการใช้ชีวิตทั่วไป แต่มันก็เพลินจนรู้สึกว่าเวลาในแต่ละวันมันผ่านไปค่อนข้างเร็วและพรุ่งนี้เขาจะเดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัดกับหญิงสาว ปัณณวรรธคาดหวังว่าการไปครั้งนี้จะทำให้เขาและเธอได้เรียนรู้และเปิดใจให้กันและกันมากขึ้น
ชายหนุ่มคิดว่าถ้าขอเธอเป็นแฟนในตอนนั้นหญิงสาวก็ไม่น่าจะปฏิเสธ เพราะจากการที่คุยกันดูเหมือนว่าเธอเองก็มีใจให้กับเขาอยู่บ้าง ปัณณวรรธอยากใช้บรรยากาศดีๆ ที่สมุยขอพิชญาภาเป็นแฟน มันอาจจะดูเร็วไปเพราะเขากับเธอรู้จักกันไม่ถึงสองสัปดาห์ด้วยซ้ำ แต่บางครั้งเวลามันก็ไม่ใช่ปัจจัยหลัก เขามองว่าการคุยกันถูกคอเข้าใจกันมันน่าจะเป็นเรื่องสำคัญมากกว่าระยะเวลา
ถึงแม้ว่าเขาจะยังรู้จักเธอไม่มากเท่าไหร่รู้แค่เธอยังเรียนอยู่แต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเขา
หลังจากจัดกระเป๋าเรียบร้อยเขาก็นั่งทำงานต่อแต่ยังทำได้ไม่ถึงไหนเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นชายหนุ่มรีบหยิบขึ้นมาเพราะคิดว่าน่าจะเป็นพิชญาภาโทรหาแต่ไม่เห็นชื่อบนหน้าจอก็รู้สึกผิดหวังนิดๆ
“เออว่าไง” เขากรอกเสียงไปตามสายเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือภูวิศเพื่อนสนิทของตนเอง
“กูจะถามมึงว่าศุกร์นี้เจอกันที่ร้านเดิมไหม ไม่ได้กินเหล้าด้วยกันสองอาทิตย์แล้วนะ กูว่าจะโทรหามึงตั้งแต่เสร็จงานแล้วแต่ก็มัวยุ่งๆ” ภูวิศคือเพื่อนที่เขาไปช่วยงานในคืนที่มีการจัดงานประมูลเพชรและหลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเพราะต่างฝ่ายต่างยุ่งด้วยกันทั้งนั้น
ภูวิศมีบริษัทรักษาความปลอดภัยที่มีลูกน้องมากมาย ทีมรักษาความปลอดภัยของเขาดูแลหลายอย่างทั้งคอนโดฯ หมู่บ้านจัดสรร งานอีเวนท์หรือแม้แต่การรักษาความปลอดภัยให้กับคนสำคัญต่างๆ หรือพวกดาราดังๆ ซึ่งส่วนใหญ่เรื่องนี้ก็จะเป็นความลับ
“ศุกร์นี้กูไม่ว่างว่ะ”
“เฮ้ยวันศุกร์ทั้งทีนะ มึงจะไม่ว่างได้ยังไง มึงวางงานในมือลงก่อนแล้วมาผ่อนคลายกับพวกกูดีไหม ไอ้ทินกับไอ้ภัทรมากบ่นอยากเจอมึงอยู่เหมือนกัน”
“กูไม่ว่างจริงๆ ว่ะ”
“เฮ้ย มึงมาแปลกว่ะ ปกติหยุดยาวแบบนี้มึงต้องแฮงค์เอาท์กับกูนี่หว่ามึงมีธุระอะไรหนักหนาวะ”
“กูจะไปเที่ยว”
“มึงเนี่ยนะจะไปเที่ยว ร้อยวันพันปีกูเห็นมึงไม่เคยสนใจจะ เที่ยวแล้วไปที่ไหนกับใคร”
“กูไปคนเดียว”
“มึงพูดเหมือนกูไม่รู้จักมึงเลยนะวรรธ มึงพาผู้หญิงไปเที่ยวใช่ไหม”
“เออ...”
“ผู้หญิงที่ไหนวะ แฟนใหม่มึงเหรอ” ภูวิศคิดว่าข่าวปัณณวรรธมีแฟนต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ เพราะเพื่อนคนนี้โสดมานาน
“แฟนที่ไหนกำลังดูกันอยู่”
“กูไม่อยากจะเชื่อว่ามึงใช้คำว่าดูกันอยู่ ปกติกูเห็นมึงถูกใจใครก็ลากขึ้นเตียง และคบไม่ถึงสามเดือนก็เลิก นี่มาพูดว่าดูใจกันอยู่ประหลาดเกินไปแล้วนะวรรธ”
“คนนี้กูคิดว่าเขาไม่ค่อยเหมือนคนอื่นก็เลยอยากจะลองคบให้มันเป็นสเต็ป”
“ใครวะกูรู้จักไหม”
“นางแบบที่กูเจอคืนในงานประมูลเครื่องเพชร”
“ถ้าเป็นนางแบบในงานนั้นก็คงสวยมาก ชื่ออะไรล่ะ”
“มึงจะรู้ชื่อไปทำไมวะภู”
“กูจะได้ถามพี่สาวกูไงว่าคนนี้ประวัติเป็นยังไงบ้าง” พี่สาวของภูวิชเป็นออแกไนซ์ที่ทำให้เธอพอจะมีประวัติของนางแบบทุกคนในมือและคงไม่ยากถ้าภูวิศจะไปขอประวัติมาสักคนหนึ่ง
“เธอชื่อพีช”
“ชื่อจริงล่ะ”
ปัณณวรรธเปิดรูปในมือถือก่อนจะตอบคำถามของเพื่อน
“ชื่อจริงพิชญาภา”
“เดี๋ยวกูถามพี่สาวกูให้นะว่าเขาเป็นยังไงบ้าง”
“กูว่ามึงไม่ต้องถามหรอก”
“จะไม่สืบหน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะกูคุยกับเขาทุกวัน ถ้าอยากรู้อะไรเดี๋ยวกูถามเขาเอาก็ได้”
“แน่ใจนะมึงว่าไม่อยากรู้ประวัติของเขา เผื่อเขามีเจ้าของแล้วมึงจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไง”
“เขาบอกกูว่าเขายังไม่มีใคร”
“แล้วมึงก็เชื่อเขาเหรอไอ้วรรธ”
“กูเชื่อเขา กูคุยกับเขาแล้วมันโอเคนิสัยเขากับกูเข้ากันได้”
“อ๋อเข้ากันได้แล้วนี่เอง” ภูวิศหัวเราะ
“มึงอย่าคิดไปไกลภู ถึงกูจะเคยวันไนท์ฯ กับผู้หญิงมาบ้างแต่กับคนนี้กูก็บอกมึงแล้วไงว่าอยากให้ทุกอย่างมันไปอย่างช้าๆ”
“สองอาทิตย์แล้วนะมึงกูว่าช้าเกินไปสำหรับเสือผู้หญิงแล้ว”
“ไม่มีอะไรช้าไม่มีอะไรเร็วหรอกน่า กูกับเขาไม่ค่อยได้เจอกันเลยน้องเขายังเรียนอยู่”
“เฮ้ย!..คุกหรือเปล่าวรรธมึงดูดีๆ นะ”
“ไม่หรอกเขาอายุจะยี่สิบสองแล้ว”
“มึงไม่ถามให้ชัวร์ก่อนนะ เกิดน้องเขาเรียนเร็วขึ้นมากูไม่อยากไปเยี่ยมมึงในคุกนะ”
“กูเห็นบัตรประชาชนเขาแล้ว”
“นี่มึงคบผู้หญิงแล้วขอดูบัตรเขาด้วยเหรอ”
“กูต้องจองตั๋วเครื่องบิน”
“อ๋อ ตกใจหมดกูนึกว่ามึงขอบัตรประชาชนผู้หญิงที่คบด้วยแล้วมึงจะไปเที่ยวที่ไหน ไปกี่วันวะ”
“กูจะไปสมุยช่วงนี้มึงอาจจะติดต่อกูไม่ได้นะ กลับมาอีกทีนู่นแหละเย็นวันจันทร์ ถ้ามีเรื่องด่วนก็ทิ้งข้อความไว้ก็แล้วกันนะ กูอยู่กับเขากูอยากใช้เวลากับน้องเขาให้เต็มที่”
“เออ มึงทำเหมือนเป็นวัยรุ่นเลยเนอะ อยู่กับผู้หญิงไม่จับโทรศัพท์ไม่มีเวลาให้เพื่อน”
“มึงพูดอย่างกับกูเป็นคนแก่ แล้วมึงล่ะยังไง เมื่อไหร่แฟนมึงจะกลับมาเมืองไทยสักทีวะ”
“อีกครึ่งปีเขาก็เรียนจบแล้ว กูก็เลยอยากใช้เวลาครึ่งปีนี้อยู่กับพวกมึงให้เต็มที่ไงเพราะถ้าแฟนกูกลับมากูก็คงต้องทุ่มเทเวลาให้เขาเหมือนกัน”
“เดี๋ยวกูจะหาเวลาว่างไปนั่งกินเหล้ากับมึงนะ แต่คืนนี้กูคงต้องรีบวางสายจากมึงก่อน”
“ทำไมวะรีบทำงานเหรอ”
“เปล่าเดี๋ยวกูจะโทรหาน้องเขา”
“นี่มึงโทรหาผู้หญิงด้วยเหรอ”
“มันแปลกตรงไหน”
“แปลกสิปกติกูไม่เคยเห็นมึงโทรหาใครเลยนะนอกจากนัดมาเจอกันแค่นั้น”
“ก็กูบอกแล้วงไงว่าคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น”
“กูเชื่อแล้วว่าคนนี้ไม่เหมือนคนอื่นเพราะมึงรู้จักเขาสองอาทิตย์เขาก็ทำให้มึงเปลี่ยนไป หวังว่ามึงจะพาเขามาเจอพวกกูเร็วๆ นี้นะ”
“เออเดี๋ยวกูจะหาโอกาสพาพีชไปเจอกับพวกมึง” ปัณณวรรธรีบวางสายจากภูวิศจากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาพิชญาภาทันที
- Writer
