“เฮีย” มุกกอดรัดแขนแข็งแรง พักพิงศีรษะกับแขนนั้น
“…” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ สายตาคมเสมองออกไปนอกรถ
“เฮียวรา” คางมนเกยกับต้นแขน มองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาที่มึนตึงของสามี
“…”
“เฮียโกรธมุกเหรอ”
“…”
“มุกรู้ว่าเฮียเป็นห่วงมุก มุกก็แค่อยากให้โอกาสระวีได้ปรับปรุงตัวเท่านั้นเอง”
“มุกมั่นใจว่าคนแบบนั้นจะเปลี่ยนตัวเองได้จริงๆ เหรอ” วราถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะเบนสายตามาจับจ้องดวงหน้างาม คิ้วหนาขมวดยุ่ง แสดงให้เห็นว่าเขาเคร่งเครียดเรื่องนี้มากเพียงใด
“…” เป็นมุกเองที่เงียบงัน ได้แต่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่ดุขึงแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย
“ตอบไม่ได้?”
“มุกก็แค่ให้โอกาส…”
“เงินสิบล้านไงคือโอกาส เฮียขอถาม ตอนที่มุกอุ้มท้องเมฆกับหมอกหนีคนพวกนั้นออกมา มุกมีโอกาสแบบนี้ไหม”
“ไม่มี” มุกตอบเสียงเบาแผ่ว หน้าเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ดุ
“ก็ใช่ไง มุกไม่มีเงินสิบล้าน แต่มุกยังผ่านมาได้เลย ในเวลานั้นก็
