“ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน” เสียงนั้นเบาแผ่วราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน แววตาที่มองไปทั้งแปลกใจและนึกห่วง ก่อนจะเดินไปหยุดยืนใกล้ๆ โน้มตัวลงไปจับจ้องใบหน้าของคนหลับที่นอนอยู่บนโซฟาปรับนอนสไตล์ญี่ปุ่นที่สามารถปรับนั่งหรือปรับให้แผ่ราบไปกับพื้นก็ได้ ที่เธอมีติดไว้สำหรับเอนกายพักผ่อนยามไม่มีลูกค้า แต่บัดนี้กลายเป็นที่นอนให้เขาไปเสียแล้ว เธอยื่นมือไปหมายจะใช้หลังมือสัมผัสผิวแก้มเนียนที่ดูก็รู้ว่าผ่านการบำรุงมาเป็นอย่างดี ขาวเนียนกว่าผิวหน้าผู้หญิงบางคนเสียอีก และคงจะนุ่มน่าดู แต่ก็ดึงมือกลับมาเสียก่อน กลัวว่าเขาจะตื่นหากเธอไปสัมผัส จะทำหน้าไม่ถูกเสียเปล่าๆ
ระวีถอยออกมา เดินไปนั่งจัดออเดอร์ให้ลูกค้าที่สั่งจากช่องทางออนไลน์ แต่คนนอนหลับกำลังดึงสมาธิจากเธอไป สายตาที่เอาแต่คอยชำเลืองมองอยู่ร่ำไป จึงเปลี่ยนเป็นนั่งหันหลังให้คนหลับแทน แต่นั่นกลับทำให้เธอไม่เห็นว่าคนที่คิดว่าหลับอยู่ แต่แท้ที่จริงแล้
