“ดูเสาร์ๆ ดูไดโนเสาร์ ?เจ้าไดโนเสาร์ เจ้าไดโนเสาร์ มันเกิดก่อนเราตั้งหลายล้านปี เจ้าไดโนเสาร์นั้นมีมากมาย มีทั้งตัวดุร้าย มีทั้งตัวใจดี บางตัวก็เดินบนดิน บางตัวก็บินบนฟ้า บ้างก็เดินสี่ขา สองขาก็มี บ้างก็คอสั้น บ้างก็คอยาว สูงเท่าต้นมะพร้าวกัดกินทั้งใบ บ้างก็ชอบกินพืช บ้างก็ชอบกินเนื้อ ตัวเล็กๆ ยังดื้อซุกซน คือลูกไดโนเสาร์?” เสียงร้องเพลงของเจ้าแฝดดังเจื้อยแจ้วภายในรถตู้ ผู้ร่วมเดินทางต่างยิ้มเอ็นดูความสดใสนั้น เว้นก็แต่คนที่มีอาการอาเจียน เพราะแพ้ท้องแทนเมียต่อเนื่องมาตั้งแต่เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ด้วยปกติไม่ใช่คนเมารถ เมาเรือ หรือเมาเครื่องบิน
“อาฟลอยด์ไหวไหม ไหวไหมๆ ไปดูไดโนเสาร์ไหวไหม?” แม้แต่ความห่วงใยยังถ่ายทอดออกมาเป็นท่วงทำนอง ในขณะที่ฟลอยด์โก่งคออาเจียน ปรกช่วยถือถุง ปุ้ยช่วยลูบหลังและไหล่ของเธอก็ยังเป็นที่พักพิง
“อารมณ์ดีกันจริงๆ” ธาราเอ็นดูระคนขบขันหลานชาย ยกโทรศัพท์ขึ้
