บทที่ 2 อยากเปิดสถานะ
704 Words
“มึงจะรีบไปไหนเวกัส” ไซรัสเอ่ยถามเมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องหุนหันจะเดินออกไป
“ไปหาแฟนครับ” เวกัสตอบหน้าซื่อและรีบเก็บโทรศัพท์เดินออกไป
“มันมีแฟนตั้งแต่ตอนไหนวะ” ไซรัสงุนงงและมองมาทางชิเอลที่นั่งหน้าบูดเพราะโดนสาวตอกหน้าและไล่ให้ออกมา
“ไม่รู้มัน มันซุ่มเงียบพี่” ชิเอลตอบขอไปทีและตามองไปที่โต๊ะหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลจากที่เขานั่งอยู่
“ฝนไม่สบายตรงไหน” เวกัสที่รีบขับรถออกมาเพื่อมุ่งตรงมาที่อะพาร์ตเมนต์ที่แฟนสาวอยู่ เมื่อรู้ว่าเธอมีอาการป่วยจึงรีบขับรถมาหาทันทีอย่างรีบร้อน
“เวกัสมาทำไม ฝนแค่บอกว่ารู้สึกเหมือนจะป่วยเองนะ” น้ำฝนแสดงสีหน้าตกใจเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะรีบมาหาขนาดนี้เพียงแค่ 20 นาทีเองที่เขาขับรถมา
“แฟนเราป่วยจะให้เรามัวไปสังสรรค์กับคนอื่นอยู่อย่างไงล่ะ กินยายัง” เขาถามพร้อมกับเอามืออังหน้าผาก “ตัวอุ่นๆ นะ”
“ฝนกินแล้ว ไหนๆ เวกัสมาแล้วช่วยกอดฝนหน่อยได้ไหม” เธอออดอ้อนทำเสียงน่ารัก เวกัสจึงยิ้มและเข้ามานอนกอดเธอเอาไว้แนบอก
ร่างหนาที่นอนหลับบนเตียงลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว เขาใช่มือกวาดไปรอบๆ ก็ไม่พบร่างของหญิงสาวที่เขากอดเอาไว้ทั้งคืน
“ฝน ฝนไปไหน” เขาตะโกนเสียงไม่ดังมากนักและสาวเท้าเดินไปที่ห้องน้ำ
“เราอยู่นี่แค่เดินไปทิ้งขยะเอง” เธอเดินเปิดประตูเข้ามาและยิ้มให้เมื่อเห็นชายหนุ่มหาเธอไม่เจอ
“ตกใจหมดเลย ตื่นมาไม่เจอแบบนี้มันใจหายมากเลยรู้ไหม” เวกัสเดินเข้ามาสวมกอดร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมแขนเหมือนกลัวเธอหายไปจากอ้อมอกของเขาอย่างไงอย่างนั้น
“อะไรเนี่ย ฝนไม่ได้ไปไหนเลยแค่เดินไปทิ้งขยะไปถึงสิบก้าวด้วยซ้ำไป” เธอหัวเราะเล็กน้อยกับความน่ารักและเอาใจใส่ของชายหนุ่ม
“ไม่รู้ล่ะ ทีหลังไปไหนบอกด้วยจะได้ไม่ใจหายแบบนี้อีก”
“ค่ะรู้แล้ว ฝนจะบอกก่อน ถึงแม้เวกัสจะหลับก็ตามเถอะ” เธอทำปากจู๋เวกัสจึงหัวเราะกับความน่ารักของหญิงสาวที่ไม่รู้จะผ่านมากี่วันกี่เดือนเธอก็น่ารักไม่เปลี่ยนแปลง
“แต่งชุดนักศึกษาเราจะไปเรียนเหรอ”
“ใช่” เธอบอกด้วยรอยยิ้มและสวมกอดเอวหนาเอาไว้แน่น
“หายดีแล้วเหรอถึงจะไปเรียนนะ”
“หายแล้ว ได้ยาดีจากคนนี้ไง อ้อมแขนใครไม่รู้มันช่างอุ่นเช้ามาหายไข้เลย” เธอบอกด้วยใบหน้าที่น่ารักและทะเล้น คนได้ฟังก็คลี่ยิ้มด้วยความสุข
“งั้นเราไปส่งเอง วันนี้กัสมีเรียนช่วงบ่าย”
“ไม่เอาหรอก ถ้าเวกัสไปคนเขาก็มองกันเต็มเลยนะสิ ฝนไม่อยากให้คนรู้ว่าเราคบกัน”
เวกัสทำหน้านิ่งสักพักหนึ่งและถอนหายใจออกมาเพราะเขานั้นลืมไปซะสนิทเลยว่าหญิงสาวไม่อยากเปิดเผยสถานะว่าเธอนั้นคบอยู่กับเขา
“ไว้เราไปเที่ยวกันช่วงวันหยุดดีไหม” เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไม่พูดอะไรด้วยใบหน้าที่เธออ่านไม่ออกจึงพยายามง้อด้วยการนัดเจอกันข้างนอกช่วงวันหยุดแทน
“ก็ได้ งั้นเวกัสขอเดินไปส่งฝนที่ป้ายรถเมล์ได้ไหม”
“ไม่ได้เวลานั้นคนกำลังมาขึ้นรถเมล์ เวกัสก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ามีแต่มหาลัยเรา”
“ก็ได้งั้นเรากลับก่อนก็แล้วกัน” เวกัสถอนหายใจเล็กน้อย และจูบริมฝีปากอิ่มอย่างแนบแน่นและเดินออกมา
“ขอโทษนะที่ฝนทำให้เสียใจ สักวันฝนพร้อมเมื่อไรเราค่อยเปิดตัวกันนะ” เธอพูดเสียงดังไล่หลังเมื่อร่างสูงเดินไปถึงหน้าประตูห้องแล้ว
“อืม...ถ้าวันนั้นมาถึงกัสจะมีความสุขมากเลย” เวกัสพูดด้วยรอยยิ้มและเดินออกไป
- Writer
