ทะลุมิติไปเป็นนางเอกซะงั้น

เสียงระฆังวิวาห์ยังคงดังก้องอยู่ในห้วงความทรงจำของไอลีน ภาพงานแต่งงานที่งดงามและคำสาบานแสนหวานที่ทุกคนต่างคิดว่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตคู่ที่แสนสุข... แต่กลับ...ไม่ใช่สำหรับไอลีน หลายปีผ่านไป ชายผู้ที่เคยสาบานจะรักและปกป้องเธอ กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทั้งเย็นชา ไร้ซึ่งความเอาใจใส่และร้ายกาจจนเกือบไม่เชื่อว่าเป็นคนเดียวกัน ความเจ็บปวดค่อยๆกัดกินหัวใจของเธอ เหมือนมีดปลายแหลมที่ค่อยๆ กรีดแผลเข้าไปลึกทุกวัน ความฝันอันงดงามเกี่ยวกับชีวิตคู่ ที่เคยมองว่าจะเป็นเส้นทางแห่งความสุข กลับกลายเป็นฝันร้ายที่เธอต้องตื่นขึ้นมาเผชิญหน้าทุกเช้า ความรักที่เคยหวังไว้ทั้งหมด บัดนี้เหลือเพียงซากปรักหักพังแห่งความผิดหวังและใจที่สลายลงจากความเจ็บปวด แม้ความจริงจะโหดร้าย แต่สายใยแห่งรักที่ไอลีนมีต่อเขานั้นแข็งแกร่งเกินกว่าที่เธอจะตัดขาดได้ ดวงตาที่เคยส่องประกายด้วยความหวังบัดนี้เต็มไปด้วยความเศร้า แต่ก็ยังคงมองหาเขาเหมือนดวงดาวที่ยังคงส่องแสงแม้จะถูกเมฆหมอกบดบัง เธอเลือกที่จะมองข้ามความผิดพลาดทุกอย่างที่เขาทำ เลือกที่จะให้อภัยและยอมรับ แม้มันจะหมายถึงการทำร้ายตัวเอง เธอทุ่มเททุกอย่างให้กับความรักครั้งนี้ แต่หัวใจดวงน้อยของเธอก็ยังคงยึดมั่นในความรักที่เธอมีให้เขา... ..... แสงแดดอ่อนๆของยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอน ไอลีนลุกขึ้นจากเตียงเหมือนเช่นทุกๆวัน ความเคยชินกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอไปแล้ว ความเงียบสงบที่เคยคุ้นเคยกลับถูกแทนที่ด้วยเสียงแปลกๆที่ดังมาจากห้องนอนของเขา เสียงที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว อื้อออ~พี่มาร์ค อื้ออออ เป็นเสียงของผู้หญิงที่ร้องเรียกชื่อสามีของเธออยู่ เสียงครางแผ่วเบามันทิ่มแทงหัวใจไอลีนอย่างรุนแรง มือสั่นเทาคว้าลูกบิดประตูห้องนอนของสามี ไม่ได้ล็อก... ประตูเปิดออกช้าๆ ภาพตรงหน้ากลับชัดเจนในดวงตาคู่งาม แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องฉายภาพความจริงอันโหดร้าย พี่มาร์ค สามีของเธอกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่ง บนเตียงนุ่มๆในห้องส่วนตัวของเขา...ห้องนอนที่เธอไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าไปเลย"สักครั้ง ร่างกายเปลือยเปล่า ท่าทางแนบชิด ความใกล้ชิดที่ควรจะเป็นของเธอกับเขา แต่กลับเป็นของคนอื่น... ความเงียบงันปกคลุมไปทั่วห้อง เพียงแค่เสียงหายใจหอบของทั้งสองและเสียงหัวใจของไอลีนที่เต้นระรัวเหมือนจะทะลุออกมาจากอก "กรี๊ดดด!!!" เสียงกรีดร้องของหญิงสาวใต้ร่างพี่มาร์คดังขึ้นด้วยความตกใจ "เข้ามาทำไมวะ!!!" เสียงตะคอกของชายหนุ่มดังกึกก้อง เต็มไปด้วยความโมโหและไม่พอใจราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางหัวใจของคนตัวเล็ก ความเจ็บปวดที่เคยถูกกดทับไว้ บัดนี้ระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ใบหน้าซีดเผือด มือไม้สั่นเทา ร่างกายไร้เรี่ยวแรง น้ำตาใสๆไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นร้องไห้ราวกับคนเสียสติ เสียงสะอื้นดังแผ่วเบาแต่กลับหนักหน่วง เหมือนเสียงของหัวใจที่กำลังแตกสลาย พี่มาร์คผู้ชายที่เธอรัก คนที่เธอทุ่มเทให้ทุกอย่างให้ กลับมองมาเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ เขาไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอ ไม่สนใจน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม มือหนารีบคว้าเสื้อผ้ามาคลุมร่างกาย ก่อนจะลากไอลีนออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว "พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง!!!" เสียงกรีดร้องของไอลีนแตกกระจาย เหมือนแก้วที่ถูกทุบจนแหลกละเอียด หมัดเล็กๆของเธอทุบลงบนอกแกร่งของสามี แรงปะทะแทบไม่รู้สึก แต่ความเจ็บปวดในใจของเธอนั้นรุนแรงกว่าหมัดไหนๆ "..." ใบหน้าหล่อไร้ซึ่งความรู้สึก สายตาของเขาว่างเปล่า ไร้ซึ่งความอบอุ่นหรือแม้แต่ความเมตตา มันเป็นสายตาที่ทำให้ไอลีนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงสิ่งของ "ทำไม!!!...ต้องเป็นที่นี่ด้วย" เสียงของไอลีนสั่นเครือเหมือนจะขาดใจ "หึ..." เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากริมฝีปากบางของมาร์ค ดวงตาคมกริบจ้องมองไอลีนอย่างดุดันไร้ซึ่งความรู้สึกผิด ใบหน้าหล่อเหลาแต่กลับดูน่ากลัว เหมือนปีศาจที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังหน้ากากแห่งความหล่อเหลา "ทำไม?" "แล้วที่ไอทำให้พี่มาโดยตลอดมันคืออะไรคะ ไอพยายามอดทน ยอมทุกอย่าง..." น้ำเสียงของไอลีนสั่นเครือ คำพูดแต่ละคำเหมือนมีดปลายแหลมที่แทงทะลุเข้าไปในหัวใจของมาร์ค แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน "ไอขอถามพี่จริงๆนะคะ" น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่ไอลีนก็ยังคงยืนหยัดเพื่อถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจ "พี่มาร์คเคยรักไอบ้างไหม เคยเห็นความรักของไอบ้างไหม" คำถามสุดท้ายที่สั่นเครือเต็มไปด้วยความเจ็บปวด "สิ่งที่พี่มาร์คทำทุกอย่าง...อย่าคิดว่าไอไม่รู้...แต่" น้ำเสียงของไอลีนราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะบรรยาย "ไอยอมโง่...ยอมให้พี่สวมเขา ยอมทุกอย่างเพื่อพี่ " คำพูดที่เปล่งออกมาเหมือนมีดกรีดแทงเข้าไปในหัวใจของตัวเอง เธอเลือกที่จะปิดตา เลือกที่จะไม่เห็น เลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่เธออยากจะเชื่อ แม้มันจะหมายถึงการทำร้ายตัวเองก็ตาม "เพราะไอเชื่อ...ว่าพี่จะรักไอบ้าง" เสียงกระซิบแผ่วเบา ความเชื่อที่เปราะบางที่อาจจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ แต่เธอก็ยังคงยึดมั่นในความรัก "..." ... .. . "เราหย่ากันเหอะ..." คำพูดเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ หลุดออกมาจากริมฝีปากของมาร์คดังก้องอยู่ในหูของไอลีน คำพูดสั้นๆง่ายดาย แต่กลับทำลายทุกอย่างที่เธอเคยสร้างมา ความรัก ความหวังและความฝันสลายกลายเป็นเพียงเศษฝุ่นเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า และความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลืมเลือน ร่างกายของไอลีนแข็งทื่อเหมือนรูปปั้นหิน น้ำตาหยุดไหล ความรู้สึกทุกอย่างเหมือนถูกแช่แข็ง ความลุ่มหลง งมงายในความรักของของไอลีน กลับแตกสลายอย่างสมบูรณ์แบบ... .....