ทะลุมิติไปเป็นนางเอกซะงั้น

บทที่ 2 นามปากกา คีรินทร์ ✒️

@โรงพยาบาล Q

แสงแดดอ่อนๆของยามบ่ายสาดส่องลงบนใบหน้าหวานๆของครีม ที่นั่งอยู่บนระเบียงไม้เล็กๆ

สายลมพัดเอื่อยๆพาเอาเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอปลิวไหว ภาพที่ดูสงบสุขเบื้องหน้ากลับตรงข้ามกับความจริงที่ซ่อนอยู่ภายในใจ

ใบหน้าที่ดูสดใสนั้นบ่งบอกถึงความพยายามอย่างหนักที่จะปกปิดความเจ็บปวดที่กัดกินร่างกาย

เพราะเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนแพทย์ได้วินิจฉัยว่าเธอเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายและโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปนั้นน้อยนิดเหลือเกิน

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอเคยเป็นประกายแห่งความหวังและเต็มไปด้วยความฝัน แต่ในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเศร้าและความหวังริบหรี่ราวกับตะเกียงที่กำลังจะดับ รอยยิ้มที่เคยสดใสกลับกลายเป็นเพียงแค่หน้ากากที่เธอสวมใส่เพื่อปกปิดความเจ็บปวด เพื่อไม่ให้คนที่รักต้องเป็นห่วง

เธอพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง เพื่อจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุด แต่บางครั้งความอ่อนแอก็พลุ่งพล่านขึ้นมา ทำให้เธอต้องหลบไปร้องไห้คนเดียว ปล่อยให้ความเจ็บปวดและความสิ้นหวังไหลทะลักออกมา

มือเรียวบางของเธอแตะเบาๆบนหน้าท้องที่เริ่มบวม เป็นผลมาจากการรักษาที่ทำมาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะรู้ว่าโอกาสนั้นน้อยนิดแต่เธอก็ยังคงดิ้นรนเพื่อต่อเวลาให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

ห้องสีขาวสะอาดตาของโรงพยาบาลกลายเป็นโลกทั้งใบของเธอ เสียงเครื่องมือแพทย์ที่ดังเป็นระยะๆและเสียงเดินเบาๆของพยาบาล เป็นเพียงเสียงเดียวที่แทรกซึมเข้ามาในความเงียบสงัดไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงพูดคุย มีเพียงความโดดเดี่ยวที่คืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ แต่ก็ไม่ใช่ความโดดเดี่ยวที่สิ้นหวังเสียทีเดียว

เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอคือโน้ตบุ๊กเครื่องเก่าที่เธอพกติดตัวมาตลอด บนหน้าจอที่สว่างไสว เธอได้สร้างโลกใบใหม่ขึ้นมาเป็นโลกที่เต็มไปด้วยจินตนาการ ความรักและความหวัง

โลกที่เธอสามารถหลบหนีจากความจริงอันโหดร้ายได้ชั่วคราว

ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่ไม่มากนัก ครีมตัดสินใจที่จะแต่งนิยาย เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการร้อยเรียงเรื่องราว สร้างตัวละครและบรรยายฉากต่างๆด้วยปลายนิ้วที่บางเบา แต่หัวใจที่ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความคิดสร้างสรรค์

นามปากกา ‘คีรินทร์’ เป็นเหมือนตัวตนอีกด้านหนึ่งของเธอ ที่ได้ปลดปล่อยความรู้สึกและถ่ายทอดเรื่องราวที่ซ่อนอยู่ในใจออกมา

ตัวอักษรแต่ละตัวที่เธอพิมพ์ลงไปเปรียบเสมือนหยดน้ำตาที่ไหลริน เป็นความรู้สึกที่เธอพยายามเก็บซ่อนไว้ แต่กลับถูกถ่ายทอดออกมาผ่านตัวละคร ผ่านเรื่องราวและผ่านโลกที่สร้างขึ้นมาด้วยปลายนิ้วของเธอ

…..

นิยายของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความสูญเสียและความสิ้นหวัง นิยายดราม่าเข้มข้นที่บีบหัวใจผู้อ่านจนแทบหยุดหายใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของความรักที่ต้องจบลงด้วยความตายหรือความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง

ทุกเรื่องล้วนแล้วแต่จบลงอย่างไม่สวยงาม ไม่นางเอกตาย พระเอกก็ตายหรือทั้งคู่ก็อาจตายไปพร้อมกัน ไม่มีความสุข ไม่มีใครสมหวัง มีเพียงความเศร้าและความรู้สึกที่ค้างคาใจ

แต่ก็เพราะความเข้มข้นและความสามารถในการถ่ายทอดอารมณ์ของคีรินทร์ ที่ทำให้ผลงานของเธอประสบความสำเร็จอย่างไม่น่าเชื่อ นิยายของเธอได้รับความนิยมอย่างสูง

แม้ว่าจะเต็มไปด้วยฉากดราม่าที่บีบหัวใจแต่ก็มีคนอ่านติดตามเป็นจำนวนมาก แต่ความสำเร็จนี้กลับมาพร้อมกับกระแสวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง

คอมเมนต์ด่าทอถล่มทลายเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย มีทั้งที่ด่าว่าเรื่องราวหดหู่ อ่านแล้วรู้สึกแย่ ไปจนถึงที่ด่าว่าไร้สาระ ไร้ความหวัง

เป็นนิยายที่ไม่มีจุดจบที่ดีเลยสักเรื่อง...

เรื่องสุดท้ายของคีรินทร์... (หย่า)รัก

เรียกได้ว่าเป็น The best

ผลงานชิ้นเอกที่สร้างความฮือฮาไปทั่ว มันคือจุดสูงสุดของความดราม่า ที่ผลตอบรับกลับดีเกินขาด

ตัวเอกที่จับฉลากได้บทพระเอก

"คำเตือน" นอกกาย นอกใจ

ที่สุดของคำว่าผัวเลว

ก็อย่างว่า...เขาดันเป็นพระเอก

พี่มาร์ค พระเอกของเรื่อง ที่เป็นตัวแทนของความเห็นแก่ตัวอย่างหาที่สุดไม่ได้

เขาหล่อ เขารวย เขาK..ใหญ่

แต่กลับนอกกายและนอกใจภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างไม่แคร์สื่อ

ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน ความรักที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและการทรยศหักหลัง ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ

จนรี้ดทั้งหลายได้เห็นถึงความทุกข์ทรมานของภรรยา ความเห็นแก่ตัวของคนที่ถูกเรียกว่าพระเอก ทุกเหตุการณ์ล้วนแล้วแต่สะท้อนให้เห็นถึงความจริงอันโหดร้าย

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ถาโถมเข้าใส่คีรินทร์อย่างไม่ขาดสาย คำด่า คำประณาม คำวิจารณ์รุนแรง ถาโถมเข้ามาท่วมท้น

เรียกได้ว่าคนทั้งประเทศต่างประณามเธอที่กล้าเขียนเรื่องราวที่สะเทือนใจ...

.....

ร่างผอมบางราวกับกระดูกของหญิงสาวในวัย24 ปี นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยสีขาวสะอาด ใบหน้าซีดเผือดไร้ซึ่งสีเลือด ดวงตาที่เคยสดใสบัดนี้กลับหมองคล้ำอิดโรย จ้องมองหน้าจอโน๊ตบุ๊คอย่างตั้งใจ นิ้วมือเรียวบางที่สั่นเทาพิมพ์ข้อความอย่างไม่หยุดหย่อน

เสียงไอแหบแห้งดังขึ้น "แคร๊กๆ...จบตอนซะที...แคร๊กๆ" คราวนี้ไอออกมาเป็นเลือดสีแดงสด ไหลรินออกมาจากริมฝีปากบาง แต่นั่นกลับไม่ทำให้เธอสะดุ้งสะเทือนหรือแสดงอาการตกใจแม้แต่น้อย เธอทำราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ เป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันที่เธอต้องเผชิญอยู่ทุกๆวัน

นิ้วเรียวบางของเธอกดส่งนิยายตอนล่าสุดลงในแอปพลิเคชัน เพียงเสี้ยววินาที...

กระแสความคิดเห็นจากผู้อ่านก็ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย คำด่า คำวิจารณ์รุนแรงและถ้อยคำที่บาดลึกราวกับพายุที่ถล่มทลายเข้ามา แต่เธอกลับนั่งนิ่ง ใบหน้าไร้ซึ่งปฏิกิริยาใดๆ ดวงตาที่จ้องมองหน้าจอยังคงว่างเปล่าเหมือนกับจิตใจที่ชาชินกับความเจ็บปวด

เธอไม่เคยใส่ใจและไม่เคยคิดจะตอบโต้

ความคิดเห็น (108)

ไรท์เป็นไรมาป่าว??

ผัวชั่ว

พระเอกห่าอะไรวะ

นี่พระเอกจริงหรอไรท์

สาระเลวสิ้นดี หย่าเลยไอลีน

ไม่รักแล้วจะแต่งงานกับไอลีนทำไม

ผัวที่ดี คือผัวใหม่

(บทที่ 20 : เห็นแก่ตัว)

"ไม่อ่านคำเตือนเหรอ...นอกกาย นอกใจ" น้ำเสียงแหบพร่าไร้เรี่ยวแรง เธอพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

"แคร๊กๆแคร๊กๆๆ..." เสียงไอที่ดังขึ้นเรื่อยๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับจะฉีกทึ้งปอดของเธอให้ขาดออกเป็นชิ้นๆ เลือดสีแดงสดไหลรินออกมาจากริมฝีปาก เธอไอจนตัวโยน

จนกระทั่งร่างกายที่อ่อนล้าหมดแรง ทรุดลงไปบนเตียง ทุกอย่างดับวูบลงในที่สุด ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดและความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจางหายไปจากโลกใบนี้

ในวันที่พระเอกขอหย่า...กลับกลายเป็นตอนสุดท้ายของนิยาย...

ที่ไม่มีใครรู้ว่าจะจบยังไง?

เพราะไรท์คีรินทร์....ได้จากโลกนี้ไปแล้ว