ประธานร้ายโคตรอันตราย

“คุณพรีม... ซี้ด !” เขาสูดริมฝีปากแล้วจับขาเรียวขึ้นพาดบ่าพร้อมกับจิกปลายเท้าทั้ง 2 ข้างลงแล้วกระดกสะโพกยกขึ้น จากนั้นเขาก็หยัดลึกจนเนื้อกระทบกันส่งเสียงดังลั่น ตับ ตับ ตับ ! ทุกการเคลื่อนไหวหนักแน่นจนพรีมรู้สึกว่าเพดานห้องของเธอบิดวนอย่างบอกไม่ถูก นัยน์ตาคู่สวยเหลือกสูงเมื่อถูกความเป็นชายแทงย้ำ ๆ อย่างทารุณ หญิงสาวกัดกรามแน่นจนเกิดแนวเส้นเอ็นขึ้นที่ข้างลำคอ หยดน้ำตาหลายหยดพรูทะลักออกมาจากดวงตาจนแพขนตาหนาเปียกชื้น “หยะ หยุด ก่อน... อึก ! อะ...” พรีมร้องขอด้วยน้ำเสียงอึกอักน่าอึดอัด เมื่อธีมยังคงกระแทกความเป็นชายจากด้านบน กดทับหน้าท้องของเธอไม่หยุดจนเหมือนกับว่าอวัยวะภายในถูกขยี้จนยับเยิน “ไม่... ฮึก... ธีม ฉันจะ... อ๊าาา !!” เมื่อถูกความเป็นชายชำเราซ้ำ ๆ ร่างกายของพรีมก็ถึงขีดจำกัด สติสัมปชัญญะพร่าเลือนลงจนแทบไม่สามารถรับรู้ได้อีกต่อไป หญิงสาวกระตุกกายแล้วแตกระส่ำออกมาเป็นหยาดน้ำที่พวยพุ่งจนเลอะไปทั้งหน้าท้องของอีกฝ่ายอย่างห้ามไม่อยู่ 2 ปลายเท้าจิกเกร็งจนหงิกงอ ช่วงล่างยังคงถูกกระทบกระแทกราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังจะแหลกแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ “ผมเสร็จแล้ว ! อึก... คุณพรีม !” ธีมรัวสะโพกโยกใส่รอยแยกใต้กลีบดอกไม้ถี่รัวแล้วกระตุกกายอย่างแรง ชายหนุ่มเบิกตากว้างแล้วรีบชักลำกายหนาออกมาจนมวลอุ่นระอุสาดกระเซ็นไปทั่วเนินผิวขาวดุจไข่มุกของร่างด้านใต้จนเลอะไปทั่วร่าง ไหล่กว้างขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจของชายหนุ่มที่ยังคงกำความเป็นชายและรูดรีดหยาดหยดออกมาจนหมด “แฮ่ก... แฮ่ก...” เสียงหายใจของพรีมทำให้ธีมได้สติ เขาเกือบที่จะเสร็จข้างในเธออย่างไร้ความรับผิดชอบ ไม่ว่าด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม เสี้ยววินาทีนั้นธีมรู้สึกว่าเขาอยากจะกดกระแทกเข้าไปย้ำ ๆ แล้วปลดปล่อยเข้าไปในส่วนอ่อนไหวนั่นจนล้นทะลักออกมา หลังจากทบทวนกับตัวเองอยู่นานสองนาน ชายหนุ่มก็สะบัดหน้าไล่ความฟุ้งซ่านแล้วหยัดกายขึ้นจากเตียงทันที “นายจะไปไหน... อยู่นี่ไม่ได้เหรอ” พรีมดึงชายเสื้อคลุมที่ธีมใส่เมื่อเห็นธีมจะเดินออกไป “ผมแค่จะไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ด้านล่างครับ คุณพรีมพักผ่อนเถอะ” ธีมตอบ แต่ดูเหมือนคนที่เขาบอกให้พักผ่อนจะยังไม่ยอมนอน “คุณพรีมควรพักผ่อน คุณบอกมีประชุมกับผู้ถือหุ้นไม่ใช่เหรอครับ” “อือ แต่ฉันยังไม่ง่วง” “มานี่สิครับ” เขาตัดสินใจนอนลงบนเตียงและตบหมอนที่ตัวเองนอนเบา ๆ เพื่อบอกให้เธอมานอนใกล้ตัวเอง ส่วนคนที่ถูกเรียกก็ช่างใจอยู่เล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ขยับไป ธีมเห็นท่าทีอิดออดของเธอเลยดึงเข้ามากอดเอง แผ่นอกกว้างของเขามันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา “พรุ่งนี้ผมต้องออกเดินทางแต่เช้า เรารีบนอนเถอะครับ” ธีมบอก “นายจะไปไหน” พรีมเงยหน้าถามธีมอย่างสงสัย “ผมจะกลับมหาสารคาม ผมเขียนใบลาไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วครับ พอดีจะวันเกิดแม่ของขวัญเลยจะไปเซอร์ไพรส์สักหน่อย” 'ธีมดูรักแฟนจัง' ทำไมกันนะ...ทำไมฉันถึงได้อิจฉาผู้หญิงที่ไม่รู้จัก ก็เป็นตัวของฉันเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนยื่นข้อเสนอให้เขาว่าเป็นแค่คู่นอนตอนเหงา แล้วตอนนี้จะมาเจ็บปวดทำไมกันนะ “นายจะไปยังไงเหรอ เอารถไปเองหรือเปล่า” “ไม่ครับ ผมคงขับไม่ไหว ไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันด้วย” เขาตอบตามความจริง หลายวันมานี้ในหัวเขามีแต่เรื่องของเธอจนแทบจะพักผ่อนไม่เพียงพอ คำว่าไม่ได้พักผ่อนทำให้พรีมอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองมีส่วนผิด “งั้นเดี๋ยวฉันให้คนจองตั๋วเครื่องบินให้” “ไม่ต้องลำบากครับ ผมจองตั๋วรถทัวร์ไว้แล้ว เพราะงั้นคุณพรีมควรนอนได้แล้ว” ธีมบอกอย่างอิดโรย พรีมเลยยอมเงียบเรื่องของเธอกับเขามันมาถึงจุดนี้ได้ยังไงนะคงต้องย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้น