EP.2
2102 Words
9.12 PM.
"โทษทีนะแต่วันนี้พี่คงไม่ได้สอน"
"ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่ตะวัน"
ฉันยิ้มให้พี่ตะวันที่กำลังหยิบกระเป๋ามาถือเพราะดูเหมือนว่าพี่ตะวันต้องเข้ามอไปหาเพื่อนเพื่อแก้งานอะไรสักอย่างเธอจึงรีบเคลียร์ลูกค้า
"เดี๋ยวอาทิตย์จะลงมาดูช่วยถ้ามีลูกค้าเดี๋ยวเขาจะชงเอง อ่อพอใกล้จะสี่ทุ่มเริ่มเก็บร้านได้เลยนะ"
"โอเคค่ะ สวัสดีค่ะพี่ตะวัน"
"หวัดดีค่ะ"
พี่ตะวันพยักหน้าและยิ้มนิดๆก่อนจะรีบเดินออกไปจากร้านและตรงไปที่รถตัวเอง เธอเป็นผู้หญิงที่ทะมัดทะแมงดีมากเลยอ่ะเวลาก้าวขางี้ก้าวฉับๆๆ เท่มาก
แกร๊ง
ฉันล่ะสายตาจากพี่ตะวันมองร่างสูงของน้องอาทิตย์ที่เดินเข้ามาทางหลังร้านด้วยใบหน้านิ่งๆก่อนเขาจะกวาดสายตามองไปทั่วร้านและเดินไปนั่งที่หน้าเคาน์เตอร์เงียบๆแทน ดูเหมือนพี่ตะวันจะทำแผลที่มุมปากให้เขาแล้วน่ะนะ
"แผลที่ปากดีขึ้นแล้วเหรอคะ?"
ยังไงเขาก็เป็นน้องเจ้าของร้านอ่ะมันคงน่าเกลียดถ้าฉันจะมึนตึงไม่คุยอะไรกับเขาเลยเพราะงั้นหลังจากเช็ดโต๊ะเสร็จฉันจึงเดินมาที่เคาน์เตอร์และถามเรื่องแผลเขาแทน
"ครับ"
ฉันกลืนน้ำลายและยิ้มบางๆหลังจากที่น้องตอบมาแค่นี้และก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือที่เขาถือติดมือลงมาด้วยต่อฉันจึงค่อยๆเดินออกมานั่งอีกที่เงียบๆเพราะรู้สึกเกร็ง..ตอบแค่นั้นก็ไม่รู้จะหาเรื่องไรคุยแล้วเหมือนกันอ่ะ
แกร๊ง
"ยินดีต้อนรับค่ะ"
ฉันขยับลุกและยิ้มกว้างในลูกค้าผู้หญิงสองคนที่เพิ่งเข้ามาทันทีและพวกเธอก็ยิ้มให้แต่สายตามันไม่ได้มองฉันเลยน่ะสิ
"วันนี้เราโชคดีอ่ะ"
"จริงมึงโชคดีของกูจริงๆที่แต่งหน้ามา"
อ่อ..ฉันเหลือบมองน้องอาทิตย์ที่กำลังอ่านหนังสือและหันมองพวกเธออีกครั้งเพราะตอนนี้รู้แล้วว่าลูกค้าดีใจอะไรนักคือมันก็เพราะน้องอาทิตย์นั้นเอง
"เมนูค่ะ"
"เอาชาเขียวปั่นหวานน้อยสองแล้วก็ปังปิ้งเนยนมนะคะ"
"อ่อ...ได้เลยค่ะรอสักครู่นะคะ"
ลูกค้าสั่งโดยที่ยังไม่ได้ดูเมนูเลยอ่ะ เหมือนคิดมาจากบ้านเหมือนตั้งใจไว้แล้วว่าจะกินอันนี้..ฉันยิ้มขำๆกับตัวเองก่อนเดินมาที่เคาน์เตอร์บาร์อีกครั้ง
"ชาเขียวปั่นหวานน้อยสองแก้วนะคะ"
น้องอาทิตย์เงยหน้ามามองฉันก่อนจะมองไปที่ลูกค้าและจัดการเอาที่คั่นมาคั่นหนังสือก่อนขยับลุก นี่อย่าบอกว่าเพิ่งรู้ตัวว่าลูกค้าเข้าร้านอ่ะ
"ปิ้งขนมปังเป็นใช่ไหม?"
"เป็นค่ะ"
น้องอาทิตย์พยักหน้าฉันจึงเดินไปหยิบขนมปังมาทาเนยเตรียมปิ้ง จริงๆฉันเคยทำงานร้านน้ำปั่นประมาณนี้มาก่อนมันจึงไม่ค่อยเป็นปัญหามากนักที่จะเริ่มใหม่ ทำบ่อยแหละแต่ไม่เคยได้ชงสักทีเพราะพอจะได้ชงแล้วก็เจอคนลาออกงี้ ส่วนร้านพี่ตะวันพี่ตะวันอยากให้เป็นทุกอย่างน่ะเธอเลยอยากรีบจะสอน
"ขอแก้วหน่อย"
"คะ? โอ๊ย!"
ฉันชักมือกลับจากเตาปิ้งร้อนๆตรงหน้าทันทีหลังเผลอตกใจสะดุ้งจนหลังมือไปโดนเตาเข้า
หมับ!
"อ๊ะ!?"
ดวงตาฉันเบิกกว้างหลังมือฉันโดนมือใหญ่รวบและดึงให้ฉันเดินตามไปที่ซิงค์ล้างจาน
ซ่า..
ฉันหันมองน้องอาทิตย์ที่เปิดก๊อกน้ำให้น้ำไหลลงมากระทบกับหลังนิ้วของฉันที่โดนเตาดาด แล้วคือใบหน้าด้านข้างของน้องอาทิตย์แล้วต้องบอกเลยนะว่าตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมลูกค้าผู้หญิงสองคนเมื่อกี้ถึงดูถูกใจนัก
"เลิกจ้องได้แล้ว"
"อ๊ะ!" ฉันเม้มปากแน่นและกระแอมไอมองไปทางอื่นพร้อมขยับนิ้วออกจากมือน้อง "ขอบคุณนะ"
"ระวังด้วยครับเตามันร้อน"
ฉันพยักหน้าตอบน้องอาทิตย์ขณะที่น้องก็ขยับไปทำชาเขียวปั่นต่อเงียบๆ ส่วนฉันก็หันมาปิ้งขนมปังต่อเงียบๆ เช่นกัน
แต่ให้ตายหน้าน้องอย่างเนียนสมกับเป็นเด็กมัธยมจริงๆอ่ะ
10.11 PM.
"น้องอาทิตย์เป็นคนล็อกร้านเหรอคะ?"
"ครับ"
"โอเคงั้นพี่ขอตัวกลับเลยนะคะ"
ฉันยิ้มให้น้องอาทิตย์และเดินออกมานอกร้านหลังจากเก็บร้านและทำความสะอาดเรียบร้อย แล้วอีกเรื่องที่ดีมากที่ฉันมาสมัครงานที่นี่เพราะมีรถบัสผ่านตลอด ด้วยความที่ตรงหน้าเป็นโรงพยาบาลด้วยแหละรถเลยมีตลอดสามารถเลือกได้เลยว่าจะกลับยังไง
ฟึ้บ..
ฉันหยิบหูฟังออกมาใส่และเปิดเพลงคลอไปตลอดทางที่เดินไปรอรถบัสก่อนจะเดินไปหยุดยืนรอที่ที่สำหรับรอรถซึ่งตรงนี้ทำให้ฉันเห็นร้านทั้งร้านซึ่งตอนนี้ไฟได้ปิดไปแล้วแต่มีไฟที่ห้องด้านบนที่เปิดแทน..จริงๆหลังร้านมีบันไดขึ้นไปชั้นดาดฟ้าของร้านอยู่นะและดูเหมือนว่าน้องอาทิตย์จะอยู่ข้างบน
อ่า..แต่ช่างเถอะตอนนี้ฉันเหนื่อยและง่วงเป็นบ้าแล้ว
วันต่อมา
11.22 AM.
ติ๊ดๆ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังมาจากเตียงทำให้ฉันที่กำลังตากผ้าอยู่ต้องวางมือและรีบเดินกลับเข้าห้องนอนไม่เล็กและไม่ใหญ่ไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายจากตี๋
"ว่าไงเจ้าตี๋"
(ฮัลโหลเจ้าจอม)
"ฮ่าๆ มีไรๆ"
ฉันถามยิ้มๆหลังจากตี๋รับมุกกลับมาตามที่เราเล่นกันเป็นประจำ
(วันนี้วันเสาร์เจ้าจอมว่างถึงบ่ายสี่โมงเย็นนิ)
"ใช่ๆ เราเข้าร้านตอนสี่โมงเย็น"
(หูย) ตี๋ส่งเสียงตื่นเต้นแบบกวนๆมาจนฉันหลุดขำไปอีกรอบ (ในที่สุดตี๋ก็เจอคนว่างแล้วง่ะ)
"ทำไม?"
(ตี๋อยากดูหนังครับแล้วมันมีรอบบ่ายโมงแล้วเนี่ยเพื่อนไม่มีใครว่างเลย)
"เลยจะชวนเราเหรอ?"
(น๊าา ไปกับตี๋หน่อยนะครับตี๋อยากดูเรื่องนี้มากๆ)
"จะว่าไปเราก็ไม่ได้ไปดูหนังนานแล้วด้วยแหละ"
(ไปป่ะไปไปนะๆ)
"เอางั้นก็ได้"
(เยส!) ตี๋ร้องเสียงดังและเอนเนอจี้เขานี่อย่างเยอะเลยนะ (งั้นไปกินข้าวด้วยเลยดะตี๋จองตั๋วหนังแล้วเที่ยงจะไปรับนะ)
"ได้เลย"
ฉันรับคำตี๋ก่อนจะขอวางสายเพื่อไปตากผ้าและแต่งตัวอีกหน่อย ดีเหมือนกันแหละที่ได้ไปเที่ยวบ้างเพราะหลังจากขึ้นปีสองมานี่ฉันไม่ค่อยวางเลยทั้งทำงานพิเศษทั้งเรียนมันเลยเหนื่อยไปหมด ฉันทำทุกอย่างอย่างรีบหน่อยๆเพราะไม่ได้ตั้งใจจะไปดูหนังเลยตั้งใจจะแต่งตัวเตรียมไปทำงานเลย
12.45 PM.
"โรงไหนนะที่เราจะดู"
"โรงหกๆ"
ฉันหันมองตี๋ที่กำลังมองตั๋วหนังที่เดินอยู่ข้างๆ ขณะที่เขากำลังดูดน้ำโค้กกินอยู่อย่างอารมณ์ดี ตี๋เป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวในกลุ่มฉันเลยนะแต่เขาก็มีเพื่อนผู้ชายอีกกลุ่มเหมือนกันแต่ตี๋นี่คือน่ารักเข้าได้ดีมากๆกับทุกคนและแต่งตัวดูดีในทุกลุคมากๆ เขาแต่งตัวเก่งมากมีครั้งนึงได้ไปห้องตี๋นี่คือตี๋ต้องมีห้องแต่งตัวแยกกับห้องนอนเลยอ่ะเพราะเสื้อผ้าเยอะ
"ดูหนังเสร็จนี่คือจะไปทำงานเลยเหรอ?"
"ใช่"
ตี๋พยักหน้าช้าๆก่อนหันมายิ้มให้
"ดะตี๋ไปส่ง"
"ไม่..."
"ไม่ต้องปฏิเสธเลยเนี่ยตี๋ต้องตอบแทนน้ำใจที่จอมยอมมาดูหนังเป็นเพื่อนไง"
"มันไม่ขนาดนั้นมั้ง"
"มันขนาดนั่นแหละ"
"โอเคๆเอาตามที่ตี๋สบายใจเลย"
"จะสบายใจมากกว่านี้ถ้าจอมยอมให้ตี๋ไปรับไปส่งนะ"
ฉันหันมองตี๋หลังจากเขาพูดเมื่อกี้ขณะที่ตี๋ก็หันมามองฉันและหัวเราะเบาๆ
"หยอกจ้า"
"ก็ว่าอยู่"
อยู่ๆมาเต๊าะแบบนี้ฉันไปไม่ถูกนะเอาจริงๆแล้วอีกอยากตี๋ก็เพื่อนกันด้วย ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างขำๆที่เผลอคิดอะไรแปลกๆไปก่อนเราจะเข้าไปในโรงหนังเพราะมันถึงเวลาแล้ว และหนังที่ตี๋เลือกมามันก็ดีนะเนื้อเรื่องดีมากดูแล้วไม่เบื่อเท่าไร
3.40 PM.
"เฮ้ยร้านนี้แม่ตี๋มากินบ่อยๆ"
"เดี๋ยวแม่ตี๋ทำงานโรงพยาบาลนี้เหรอ?"
"ใช่ เป็นหัวหน้าแผนกที่ตี๋เคยเล่าอ่ะ"
ฉันพยักหน้าและหันมองตี๋ที่กำลังมองที่ร้านพี่ตะวันและโรงพยาบาล
"แม่เม้าให้ฟังว่าเจ้าของโรงบาลเป็นแฟนกับเจ้าของร้านนี้...ใช่ป่ะ?"
ตี๋หันมาถามฉันขณะที่ฉันก็พยักหน้าเพราะเมื่อวานได้เจอคุณจอนนี่จริงๆและเขากำลังคบกันจริงๆ
"เมื่อวานนี้ได้เจอคุณจอนนี่ด้วย"
"เขาโคตรเท่รุ่นพี่เราที่ทำงานวารสารเคยลงบทสัมภาษณ์เขาด้วย"
"จริงอ่ะ"
"จริงๆ"
ฉันพยักหน้าช้าๆก่อนจะดูนาฬิกาข้อมือและมองตี๋อีกครั้ง
"งั้นจอมไปแล้วตี๋ไว้เจอกันวันจันทร์นะ"
"จ้า สู้ๆนะจอมใจ"
"ได้เลย"
ตี๋ยิ้มจนตาหยีฉันจึงสะพายกระเป๋าและลงจากรถพร้อมจะเดินเข้าร้านแต่หางตาดันเห็นน้องอาทิตย์ที่กำลังเดินมาซะก่อน น้องยังคงสะพายกระเป๋าแค่สายเดียวแต่วันนี้ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนเพราะเขาใส่เพียงแค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาๆเท่านั้นแต่ต้องยอมรับแหละว่าน้องคนนี้ออร่าจับมาก
"หวัดดีค่ะน้องอาทิตย์"
ฉันทักทายน้องพร้อมยิ้มให้ขณะที่น้องอาทิตย์ก็มองลงมาที่ฉันและพยักหน้าให้และเดินนำเข้าร้านไปทำเอาฉันค่อนข้างจะแห้งเลยนะ..ยิ้มแห้งเพราะยิ้มเก้อเนี่ย
"สวัสดีค่ะพี่ตะวัน"
"มาก่อนเวลาเข้างานอีก"
"ฮ่าๆ ก่อนแค่ไม่กี่นาทีเองค่ะ"
ฉันเอากระเป๋าไปเก็บขณะที่พี่ตะวันกำลังนั่งจมอยู่กับกองงานตัวเองที่โต๊ะมุมร้าน
"อาทิตย์มาดูตรงนี้ช่วยพี่หน่อย"
น้องอาทิตย์ที่กำลังจะเดินเข้าไปทางหลังร้านหันมองพี่ตะวันก่อนจะเดินเลี้ยวไปหาส่วนฉันก็ใส่ผ้ากันเปื้อนและหมวกจากทางร้านพร้อมเริ่มงาน
"อะไร?"
"พี่ว่าพี่บวกเลขผิดว่ะ"
"เธอเรียนมากี่ปีแล้วตะวัน?"
น้องอาทิตย์ว่าพร้อมขยับนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับพี่ตะวันและหยิบสมุดมาดู
"เธอแทนค่าผิด"
"ตรงไหน?"
"ตรงนี้"
เดี๋ยวนะ..นี่น้องดูแป๊บเดียวน้องรู้เลยเหรอ?
"ฉิบหายมากนี่ต้องแก้ใหม่อีกว่างั้น"
"ไม่แก้เธอก็ผิดสิ" น้องอาทิตย์ว่าพร้อมขยับลุก "ผมง่วงขอไปนอนนะ"
"จะพักยาวก็ได้นะวันนี้พี่มีจอมใจช่วยอยู่"
"ดีเหมือนกันเดี๋ยวต้องทำการบ้านอีก"
"เคๆ"
ฉันยิ้มให้น้องอาทิตย์หลังเขาหันมาสบตากับฉันพอดีและน้องก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม ปล่อยให้ฉันยิ้มแห้งและเดินจากไปเช่นเคย
"อย่าไปถือสาอาทิตย์เลยนะมันก็เป็นอึนๆมึนๆแบบนั่นแหละ"
"ค่ะ ว่าแต่...น้องดูเก่งมากๆเลยนะคะ"
พี่ตะวันล่ะสายตาจากตัวเลขและยิ้มให้ฉันอย่างภูมิใจ
"อาทิตย์เก่งมากตอนนี้มันเตรียมสอบอยู่น่ะ"
"คะ? น้องอยู่ม.6แล้วเหรอ?"
"ไม่ๆม.5แหละแต่มันเตรียมสอบหมอ"
"โห" ฉันเบิกตามองพี่ตะวันอย่างไม่เชื่อสายตา คือพอดูออกว่าน้องน่าจะเก่งแต่ไม่นึกว่าจะเก่งขนาดนี้ไง "สุดยอดเลย"
"พี่ว่ามันค่อนข้างจริงจังกับชีวิตมากไปด้วยซ้ำแต่จะว่าไรมันได้พูดไปก็เงียบใส่อ่ะ"
ฉันพอจะเข้าใจที่พี่ตะวันรู้สึกเลย เพราะฉันที่เอาแต่ยิ้มให้น้องแบบนี้น้องยังไม่คิดจะยิ้มตอบ..จริงๆถ้าน้องยิ้มนี่จะยิ่งดูดีและหล่อมากๆนะทำไมไม่ค่อยยิ้มกันนะอยากจะรู้จริงๆ
- Writer
