EP.3
1719 Words
(อาทิตย์)
14.00 PM.
"เตะบอลป่ะ"
"ร้อน"
"ว่ายน้ำเป็นไง?"
"เหนื่อย"
"เป่ายางไหมล่ะ?"
ผมล่ะสายตาจากหน้าต่างห้องเรียนและมองสบตาไอ้พระลักษมณ์อย่างเอือมๆขณะที่มันก็โน้มตัวเกาะพนักเก้าอี้มองมาอยู่
"ชั่วโมงว่างไหมล่ะไอ้ทิตย์"
"กูไม่อยากทำอะไรนิ มึงไปเล่นกับพวกไอ้วาดไป"
"มันเล่นกากอ่ะ"
ไอ้พระลักษมณ์ตอบกลับมาก่อนมันจะหันไปพิงพนักเก้าอี้ดีๆ และเงยหน้ามองเพดานหลังจากผมปฏิเสธไปครั้งที่สิบได้
"งั้นไปกินไอติมกัน"
ผมถอนหายใจใส่ไอ้พระลักษมณ์ขณะที่มันก็เลิกคิ้วและยิ้มให้อย่างกวนๆ
"มึงอยู่เฉยๆสักชั่วโมงมันจะตายเหรอ?"
"ถ้ากูอยู่ได้จะชวนมึงไปนั้นมานี่ไหมล่ะ?"
"กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ"
ไอ้พระลักษมณ์หัวเราะร่าพร้อมขยับลุกเดินนำออกนอกห้องเรียนขณะที่ผมก็ลุกเดินตามเงียบๆ และมันดีที่โรงเรียนปล่อยคาบวางต่างกันไม่งั้นผมต้องมาเบื่อคนทักตามทางเดินอีก..สังคมโรงเรียนเป็นสังคมที่น่าเบื่อสำหรับผม
"ทำการบ้านคณิตเพิ่มเติมยังอ่ะ"
ผมเหลือบมองไอ้พระลักษมณ์อีกครั้งหลังจากมันถามและเลิกคิ้วมองมาที่ผมอย่างรอคำตอบ
"ทำแล้วส่งแล้ว"
"เอาจริงนี่มึงลืมไปแล้วเหรอว่ามีเพื่อน??" ไอ้คนข้างๆมันร้องโอดโอยเสียงดังทันทีก่อนมองมาที่ผมอย่างไม่พอใจ "นี่เพื่อนไง เพื่อนรักมึงไงอาทิตย์"
"ใต้โต๊ะ"
"รักมากไม่นอกใจจ้า"
ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนเราจะเดินไปทางร้านค้าที่เปิดแยกออกมาจากโรงอาหารและมันก็ขายของเยอะเหมือนเซเว่นแหละของเยอะเหมือนกัน
"เหมือนเดิมป่ะ"
"เออ"
"รึเราจะไปร้านน้ำปั่น"
"คนเยอะกูรำคาญ"
"ลืมว่าพี่ตะวันก็ขายอ่ะเนาะ"
ไอ้พระลักษมณ์ว่าก่อนมันจะเดินไปเลือกของส่วนผมก็ยืนนิ่งๆรอที่หน้าร้านขณะที่สายตาก็มองไปเรื่อยจนสายตาปะทะกับกลุ่มของไอ้กล้าที่กำลังมองมา..ผมเพิ่งมีเรื่องกับมันวันศุกร์แต่ผมไม่เห็นไอ้กล้านะ
"มันมองมาทำไมวะ?"
"กูเพิ่งมีเรื่องกับลูกพี่มัน"
"ไอ้เหี้ยกล้าน่ะนะ"
"อืม"
"ทำไมไม่เรียกกู?"
"ปล่อยผ่านบ้างเถอะ"
ไอ้พระลักษมณ์ยกนิ้วกลางให้กลุ่มของไอ้กล้าที่เป็นรุ่นพี่เราแต่ผมไม่ได้แคร์เรื่องนั้นหรอก..แล้วพอคิดเรื่องไอ้กล้าเรื่องวันศุกร์ก็ทำผมหงุดหงิดใจทันที
ตอนแรกที่ผมโดนรุมผมคิดว่าจะไม่ตอบโต้และปล่อยให้พวกมันขู่ไปแต่สุดท้ายก็ดันมีเรื่องเพราะเธอ..แทนที่จะเดินผ่านไปเหมือนคนอื่นแต่นี่กลับมาตะโกนขอความช่วยเหลือแล้วตัวเองดันตกที่นั่งลำบากเอง
"วันนี้กูไปเล่นเกมส์บ้านมึงนะ"
ผมหันมองไอ้พระลักษมณ์ขณะที่มันก็ยิ้มให้
"ไม่อยู่บ้านตัวเองบ้างล่ะ?"
"กูเบื่อบ้านว่ะอย่างน้อยไปอยู่กับมึงพ่อกูจะได้ใจชื้นด้วย"
"เอากูไปอ้างดีไอ้สัส"
ไอ้พระลักษมณ์หัวเราะร่าขณะที่ผมก็ทำได้แค่ถอนหายใจอย่างเอือมๆ คนอย่างพระลักษมณ์ด่าไปก็เท่านั้นแหละสู้เงียบไปเลยดีกว่า
4.12 PM.
"พี่ตะวันอยู่ป่ะ?"
"ไม่น่า"
"ว้าอุส่าคิดถึง"
ผมเหลือบมองพระลักษมณ์ก่อนมองที่ร้านหลังจากที่ไอ้พระลักษมณ์ที่เพิ่งจอดบิ๊กไบค์มันที่หน้าร้านผม
"อ้าว เลิกเรียนแล้วเหรอคะน้องอาทิตย์"
เสียงหวานคุ้นหูทักขึ้นอย่างเคยหลังจากที่ผมและไอ้พระลักษมณ์เดินเข้าร้านทำเอาไอ้เพื่อนตัวดีของผมสะกิดผมยิกๆพร้อมขยับมาใกล้
"นี่ใช่ป่ะ ใช่ใช่ไหม?"
"เงียบ"
"ง่ะ" ผมพยักหน้าให้จอมใจที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่ก่อนจะมองไปทั่วทั้งร้าน
"ตะวันยังไม่เข้าเหรอ?"
"พี่ตะวันบอกจะมาหกโมงเย็นค่ะ เอ่อ...พี่ตะวันฝากบอกให้น้องอาทิตย์ช่วยชงก่อน"
"เดี๋ยวผมไปอาบน้ำแป๊บ"
ผมตอบเสียงเรียบก่อนเดินไปเปิดประตูแต่ไอ้เพื่อนผมมันไม่ยอมเดินมาด้วยนี่สิ
"กูรอข้างล่างนะ"
"ไหนมึงบอกจะเล่นเกมส์ห้องกู"
"เดี๋ยวมึงก็ลงมาป่ะกูจะเล่นรอๆ"
ไอ้พระลักษมณ์ยิ้มกว้างให้อย่างกวนๆขณะที่ผมทำได้แค่มองนิ่งๆก่อนจะเดินขึ้นบันไดมาที่ห้องตัวเองที่ชั้นบนแล้วถ้าถามว่าผมรีบอาบน้ำไหมน่ะเหรอก็ไม่ค่อยหรอกแค่แต่ก่อนอาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมงแต่วันนี้อาบไปสิบนาที
.
.
(จอมใจ)
"ผมชื่อพระลักษมณ์ฮะ"
ฉันละสายตาจากสิ่งที่กำลังทำอยู่มองน้องพระลักษมณ์เพื่อนของน้องอาทิตย์ที่มาด้วยกันทันทีขณะที่น้องก็ยิ้มให้ฉันบางๆพร้อมเดินมานั่งที่โต๊ะตัวที่ฉันกำลังเช็ดอยู่
"พี่ชื่อไรฮะมาใหม่เหรอ?"
"พี่ชื่อจอมใจค่ะ" ฉันยิ้มและตอบน้อง "พี่เพิ่งมาใหม่เพิ่งมาทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์เลย"
"อ่ออ ถึงว่าเราไม่ได้เจอกันเลย"
น้องอาทิตย์หัวเราะและจัดการวางกระเป๋าตัวเองไว้ที่เก้าอี้ตัวข้างๆ
"ผมอ่ะเพื่อนรักอาทิตย์"
"เพื่อนรัก?"
"ใช่ครับคบกันมาตั้งแต่ม.1"
อ่า..ถึงสองคนนี้จะดูโตกว่าคนอื่นและดูดีมากๆถ้าเทียบกับเด็กวัยเดียวกันเนี่ยแต่ก็ต้องทำใจยอมรับเลยว่าน้องอาทิตย์และน้องพระลักษมณ์เพิ่งอยุ่แค่ชั้นม.5 เองน่ะนะ
"แล้วน้องพระลักษมณ์อยากได้อะไรเพิ่มไหมคะพี่จะได้ไปหามาให้"
"ผมอยากกินชานมอ่ะ"
"ชานมพอได้นะคะเพราะมีอยู่...น้องพระลักษมณ์ใส่ไข่มุกด้วยไหม?"
"ใส่ครับพี่จอมใส่เยอะๆเลยนะผมอ่ะขอพิเศษ"
"ได้เลยรอแป๊บนะคะ"
ชานมไข่มุกนี่พอทำได้เพราะมีอยู่แล้วเพียงแค่กดใส่แก้วเพียงแค่นั้น ฉันเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์และจัดการตักน้ำแข็งใส่แก้วและกดชานมใส่แก้วปิดท้ายด้วยไข่มุกพร้อมกับน้องอาทิตย์ที่เปิดประตูออกมาจากหลังร้านในตอนที่ฉันจะเอาชานมไข่มุกไปเสิร์ฟน้องพระลักษมณ์
ร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์สีดำมองฉันก่อนจะเอื้อมมือมาถือแก้วไปถือเองนั้นทำเอาฉันชะงักนิดๆและเงยหน้ามองน้องอาทิตย์อย่างงงๆ
"เดี๋ยวพี่เอาไปเสิร์ฟก็ได้นะคะ"
"ไปทำอย่างอื่นเถอะ"
น้องอาทิตย์บอกฉันเสียงเรียบทำให้ฉันจำต้องพยักหน้าและเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์แทน
"เอ้าทำไมไม่ให้พี่จอมเอามาให้กู?"
"กินๆไปเถอะ"
น้องอาทิตย์บอกพระลักษมณ์เสียงเรียบและขยับนั่งที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามท่ามกลางสายตาฉันที่กำลังแอบมองอยู่...เอาเถอะเขาคงอยากจะเอาไปให้เพื่อนตัวเองเองแหละ ฉันหันมาคีย์ข้อมูลแทนและรับลูกค้าที่เดินเข้าร้านเรื่อยๆส่วนน้องอาทิตย์ก็เดินมารอชงน้ำตามที่สั่ง
แต่เอาจริงๆนะถึงจะทำงานมาแล้วสี่วันแต่ฉันก็ยังไม่เคยหัดชงเลยอ่ะเพราะพี่ตะวันไม่ค่อยวาง เห็นว่าช่วงนี้พี่ตะวันต้องรีบรวมเล่มวิจัยเลยไม่ค่อยจะมีเวลานัก
"พี่ตะวันจะสอนวันไหน?"
ระหว่างที่เราพักจากทำเมนูตามลูกค้าสั่งน้องอาทิตย์ก็หันมาถามฉัน
"พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน"
"ไม่น่าจะเร็วๆนี้แน่" น้องว่าเสียงเรียบก่อนเขาจะหันมองฉันอีกครั้ง "งั้นเดี๋ยวสอน"
"คะ? น้องอาทิตย์จะสอนพี่ชงเหรอ?"
"ใช่ แต่จอมต้องท่องส่วนผสมแต่ล่ะเมนูให้ได้ก่อน"
จอม...น้องอาทิตย์เรียกชื่อฉันแบบไม่มีคำว่าพี่จอมเลยอ่ะ ฉันเงยหน้ามองร่างสูงที่เดินไปเอาหนังสือเมนูและส่วนผสมของทางร้านมาให้และมองฉันนิ่งๆ
"พรุ่งนี้สามเมนูแรกนี้จอมไหวไหม?"
"วะไหวค่ะ" ฉันเงยหน้าตอบน้องอาทิตย์ขณะที่น้องก็พยักหน้าตอบและมองสบตากับฉันนานนับนาทีจนฉันทำตัวไม่ถูก "เอ่อ...น้องอาทิตย์จะไปนั่งกับน้องพระลักษมณ์ไหม?"
น้องอาทิตย์เบนสายตาจากฉันและเหลือบมองพระลักษมณ์ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์แบบจริงจังจนไม่สนใครหน้าไหนก่อนจะมองฉันอีกครั้ง
"ไม่อ่ะอยู่กับจอมนี่แหละ"
"เอ่อ...คืออาทิตย์ลืมคำว่าพี่รึเปล่าคะ?"
ร่างสูงที่กำลังขยับไปล้างแก้วชงเครื่องดื่มหันมองมาที่ฉันและขมวดคิ้วก่อนจะส่ายหน้าและหันไปล้างแก้วต่อ
"ไม่ได้ลืม"
"จริงๆพี่ก็ไม่ได้จะอะไรหรอกนะที่น้องอาทิตย์ไม่ได้อยากเรียกพี่ว่าพี่ที่ถามไปเมื่อกี้ลืมๆไปเถอะนะ"
"วันเสาร์น่ะ"
ฉันชะงักและหันมองอาทิตย์ที่ล้างแก้วเสร็จแล้วอีกครั้งขณะที่เขาก็อิงไปกับเคาน์เตอร์บาร์และมองฉันนิ่งๆ
"วันเสาร์ทำไมคะ?"
"ใครมาส่งเหรอ"
"ห๊ะ" น้องอาทิตย์ถามฉันเนี่ยนะว่าใครมาส่ง... "อ่อเพื่อนพี่น่ะ"
"เพื่อนเหรอ"
"ค่ะ เพื่อนในกลุ่มเหมือนน้องกับน้องพระลักษมณ์แหละ"
น้องอาทิตย์เลิกคิ้วก่อนเบนสายตามองไปทางอื่นและเดินไปทำอย่างอื่นเงียบๆไม่ได้เดินหนีไปนั่งกับพระลักษมณ์แต่เขาเลือกที่จะนั่งอยู่เคาน์เตอร์เงียบๆอยู่ข้างๆฉันแทน..คือฉันจะไปนั่งรอลูกค้าที่อื่นก็ไม่ได้ด้วยไงเราเลยต้องนั่งข้างๆกันแทน
ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องไม่ไปเล่นเกมส์กับเพื่อนนะแต่ก็ไม่อยากถามอ่ะเพราะกลัวน้องอาทิตย์จะไม่ตอบและหงุดหงิดไป
...แต่การที่มานั่งเงียบๆและจ้องกันแบบนี้มันก็อดจะเกร็งไม่ได้จริงๆนะให้ตายเถอะ
- Writer
