My Heart จอมใจของอาทิตย์

EP.5

(อาทิตย์)

วันศุกร์

08.11 AM.

"วันนี้ไปนอนบ้านได้ป่าว?"

ผมหันมองไอ้พระลักษมณ์ทันทีหลังมันสะกิดและขยับมายืนช้อนหลังระหว่างที่เรากำลังยืนเข้าแถวเคารพธงชาติ ดีหน่อยที่โรงเรียนเราไม่ต้องเข้าแถวกลางแดดเพราะไม่งั้นคงไม่ได้เห็นเงาหัวผมกับไอ้พระลักษมณ์แน่

"วันนี้ไม่ได้"

"ทำไม?" มันถามเสียงดังจนเพื่อนห้องข้างๆมองมาที่เรา "มึงกลับบ้านเหรอ?"

แต่ถ้าถามว่าไอ้พระลักษมณ์สนใจไหมก็ต้องตอบเลยว่าไม่สักนิด

"วันนี้พี่ตะวันจะเลี้ยงต้อนรับจอมใจ"

"จอมใจ..." ไอ้พระลักษมณ์ขมวดคิ้วและชะโงกหน้ามามองผม "เขาเป็นพี่ไม่ใช่อ่อมึงไม่เรียกเขาว่าพี่อ่ะ"

"อย่ามากเรื่อง"

"ใช่รึเปล่า"

"ไม่ได้ก็คือไม่ได้"

"นี่เพื่อนไง" มันชี้และจิ้มที่แก้มผมพร้อมขยับเอาใบหน้าซบที่ไหล่ผม "ไปด้วยดิ"

"มึงเป็นไรนักหนาบ้านไม่มีกลับเหรอ?"

"ทะเลาะกับพ่อเมื่อเช้าอ่ะ"

"ทะเลาะอะไรอีก"

"พ่อว่ากูใช้ตังเยอะ"

"ก็เยอะจริง"

"ใช่ไหมทำไมพ่อไม่เข้าใจว่ามันต้องมีค่าใช้จ่ายวะ?"

มันไม่ฟังที่ผมพูดหรอก ผมถอนหายใจและขยับออกแต่ไอ้พระลักษมณ์ยังเกาะหนึบ

"นะให้กูนอนด้วยเถอะสัญญาจะเป็นเด็กดี" มันกะพริบตาปริบๆ "นะกูเอาเสื้อผ้ามาแล้วอ่อ..ไม่ลืมกางเกงในแล้วไม่ต้องห่วงว่ากูจะขโมยของมึงใส่หรอก"

"นายพระลักษมณ์นายอาทิตย์!"

ทั้งผมและไอ้พระลักษมณ์หันต่างกันมองครูเพ็ญศรีครูประจำชั้นที่กำลังชี้มาที่เราอย่างคาดโทษก่อนไอ้พระลักษมณ์จะยิ้มกว้างและไหว้คุณครูด้วยความตอแหล

"สวัสดีครับท่านรองเพ็ญศรีวันนี้ตีกระบังสูงกว่าลูกระนาดหน้าบ้านผมอีกนะครับเนี่ย"

"ฉันจะหักคะแนนความประพฤติเธอนายพระลักษมณ์"

"ผมว่าไรผิดถามก่อนนี่คนชมไหมอ่ะ เนาะทิตย์เนาะ"

"กูไม่รู้เรื่อง"

ผมขยับหนีจากมันทันทีเพราะเบื่อจะหาเรื่องและโดนหางเลขไปด้วยแล้ว คือแม่งมันก็รู้ว่าครูเพ็ญศรีเป็นประสาทยังจะไปกวนอารมณ์หาเรื่องโดนหักคะแนนอีก

"เออว่าแล้วกูถามไรหน่อย"

ไอ้พระลักษมณ์หันมาหาผมอีกครั้งหลังครูเพ็ญศรีเดินอารมณ์เสียไปทางอื่นนั้นทำให้ผมเหลียวมองมันอีกครั้ง

"พี่จอมใจเคยเรียนที่นี่ช่ะ" ผมหันมองมันทั้งตัวทันทีขณะที่ไอ้พระลักษมณ์กำลังยกยิ้มและชี้หน้าผมอย่างกวนๆ "ใช่แน่ๆ"

"มึงรู้ได้ไง?"

"กูรู้เพราะหนังสือ..." มันยิ้มกว้างกว่าเดิมและหรี่ตามองผมอย่างเป็นต่อ "หนังสือรุ่นในห้องมึงไง"

"ขี้เสือก"

"ไม่เนียนว่ะไม่เนียนจริงๆ"

"อะไรคือเนียน?" ผมย่นคิ้วถามไอ้พระลักษมณ์ขณะที่มันก็หัวเราะขำและมองสบตาผม

"ก็การกระทำมึงไงไม่เนียน"

"กูไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำว่ากูเนียนไม่เนียน"

"นี่มึงชอบพี่จอมใจอ่อ?"

มันหรี่ตามองผมพร้อมชี้หน้าอีกครั้งขณะที่ผมก็มองไอ้พระลักษมณ์ด้วยสายตานิ่งเรียบ

"ครูเพ็ญศรีครับนายพระลักษมณ์กวนผมไม่หยุดเลย"

"นายพระลักษมณ์!"

"ไอ้อาทิตย์นี่มึง...โอ๊ยจารหูผมๆๆ!"

ผมยกยิ้มมองไอ้พระลักษมณ์ที่โดนครูเพ็ญศรีดึงหูออกไปจากแถวด้วยความสะใจขณะที่มันก็ชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ..ผมปรับสีหน้าให้เป็นปกติละหันมายืนนิ่งอีกครั้ง

...เนียนเหรอ ผมก็ไม่ตั้งใจจะเนียนแต่แรกอยู่แล้วไหม

(จอมใจ)

8.11 PM.

"ของกูกูเพิ่งย่างอ่ะ!"

"ย่างใหม่สิ"

"พี่ตะวันดูไอ้ทิตย์ดิ!"

"ถ้ายังกัดกันไม่หยุดพี่จะขังพวกแกไปกัดกันต่อในห้องละนะ"

ฉันลอบยิ้มหลังจากพี่ตะวันดุเด็กม.5ทั้งสองไปก่อนฉันจะหันมาพลิกเนื้อที่เตาของตัวเองขณะที่ตอนนี้พวกเรากำลังกินเลี้ยงต้อนรับฉันอยู่บนดาดฟ้าที่มีห้องของน้องอาทิตย์ตั้งอยู่ และวิวด้านบนมันสวยมากเลยนะมองเห็นตึกรามบ้านช่องได้แบบเต็มๆตา

"ว่าแต่จอมใจเรียนที่เดียวกันกับเราใช่ป่ะ"

ฉันเงยหน้ามองขวัญที่เป็นพนักงานเช่นกันแต่เธอมาอยู่ก่อนนานแล้วและจริงๆร้านพี่ตะวันมีพนักงานสี่คนเลยนะเพียงแต่คนล่ะกะฉันนี่กะเย็นส่วนขวัญน่ะกะเช้า

"ใช่ๆจอมเรียนวารสารขวัญเรียนอะไร"

"บัญชีน่ะ โอ๊ยเราจะบ้าตายรายวัน"

"เฮ้ยใจเย็นๆเดี๋ยวมันก็ผ่านไปแหละแค่มันเป็นช่วง"

"ช่วงงานเยอะน่ะเหรอ"

"ใช่ๆ เราก็เยอะแต่ส่วนมากจะได้ลงแต่พื้นที่สำรวจนั่นนี่ไปเรื่อย"

ตึกๆ

เสียงคนวิ่งขึ้นบันไดทำเอาฉันและขวัญอดจะหันมองไม่ได้และคนที่มาใหม่คือผู้ชายร่างสูงหน้าตาดีเลยแหละและน่าจะอายุเท่าฉันด้วยมั้ง

"นั้นเขื่อนน่ะอยู่กะเดียวกันกับขวัญ"

"อ่อ"

"โทษทีนะครับพี่ตะวันพอดีผมต้องเก็บแล็บ"

"ไม่เป็นไรๆไปนั่งกินเถอะเห็นขวัญว่าย่างไว้ให้อยู่นะ"

"ไม่จริงหรอกพี่ยัยขวัญกินจะหมดแล้วแน่"

"ไม่ต้องมาแซวเลยเขื่อน!"

ฉันยิ้มบางๆมองเขื่อนที่เดินมานั่งด้วยและเรามีคนล่ะเตาน่ะ อีกเตาจะเป็นน้องอาทิตย์น้องพระลักษมณ์พี่จอนนี่และพี่ตะวันนั่งกินอยู่

"หูยยไม่ใช่ว่าใกล้หมดแล้วนะ"

"ขอร้องเขื่อนมึงอย่าเว่อร์"

เขื่อนหัวเราะเสียงดังและหยิบตะเกียบมาถือก่อนเขาจะมองมาที่ฉันและชะงักนิดๆก่อนกระแอมไอและสะกิดขวัญเบาๆ

"พนักงานใหม่ที่ว่าเหรอ?"

"ใช่...นี่จอมใจอายุเท่าเราเอกวารสารส่วนจอมใจนี่เขื่อนเรียนเอกวิทย์"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะเขื่อน"

"ยินดีเช่นกันนะครับจอมใจ โห...ชื่อเพราะมากเลยนะครับ"

"ขอบคุณนะเอ่อ...จะคุยปกติก็ได้จอมไม่ถือหรอก"

"เราเกร็งๆอ่ะดิคือไม่เคยรู้จักคนสวยขนาดนี้มาก่อน"

"มึงใจเย็นนะเขื่อนคือจอมใจเพิ่งเข้าไงอย่าทำให้เขากลัวจนอยากลาออกเถอะนะ"

"ฮ่าๆ อย่าคิดมากนะๆเราหยอก"

ฉันหัวเราะเบาๆและพยักหน้ายิ้มๆหลังเขื่อนเอื้อมมือมาลูบที่แขนฉันเบาๆก่อนเขาจะเริ่มกินและฉันก็กินต่อเช่นกันแต่ด้วยความที่ฉันนั่งหันหน้าไปทางเตานั้นเลยทำให้ฉันบังเอิญสบตากับน้องอาทิตย์ที่กำลังมองมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

เขามองฉันก่อนจะขยับลุกและหยิบถ้วยและตะเกียบตัวเองมาทางแคร่ที่พนักงานนั่งกันนั้นทำเอาเราทั้งสามมองตากันไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูกทันที

"ผมนั่งด้วยนะ"

"เดี๋ยวสิ" พี่ตะวันเรียกน้องตัวเองทันที "ทำไมไปแย่งพวกพี่เขากินแบบนั้นล่ะอาทิตย์?"

"ผมเบื่อไอ้พระลักษมณ์มันชอบโวยวาย"

"หราา เบื่อเค้าจริงหราเตง"

"เออ" น้องอาทิตย์ตอบเสียงรีบก่อนหันมามองที่ฉันอีกครั้ง "นั่งด้วยได้ไหม?"

"เอ่อ..." เขามองฉันมันก็ต้องฉันตอบฉันไหม? ฉันมองเพื่อนพนักงานอีกสองก่อนจะพยักหน้าและยิ้มให้แทน "ตามสบายเลยค่ะ"

"ฮ่าๆ กินๆเถอะค่ะเดี๋ยวพี่ย่างให้นะคะน้องอาทิตย์"

ขวัญหัวเราะร่าและดันให้บรรยากาศดีขึ้นจากเดิมขณะที่ฉันก็พยักหน้าและพลิกเนื้อบนเตาให้ส่วนเขื่อนก็กินต่อแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นฉันจึงคีบเนื้อเข้าปากบ้าง

"ชอบไหม?"

ฉันย่นคิ้วมองน้องอาทิตย์อีกครั้งก่อนป้องปากถาม

"คะ?"

"เนื้อน่ะจอมชอบไหม?"

"เอ่อ..." ฉันรีบเคี้ยวและกลืนลงคอก่อนพยักหน้าแทนคำตอบ "อร่อยมากค่ะ"

"อร่อยก็กินเยอะๆ"

น้องอาทิตย์ว่าอีกครั้งก่อนเขาจะคีบเนื้อไปไว้ที่จานตัวเองเล่นเอาทั้งขวัญและฉันต่างมองจ้องกันอย่างสุดจะงง แต่ยังไงก็เถอะจริงๆน้องอาทิตย์อาจจะอยากถามเป็นมารยาทน่ะนะ

"เด็กๆนี่เครื่องดื่มสมทบจากเฮีย"

ฟึ้บ..

"โหยย ไวน์เลยเหรอครับเฮียจอน??"

ฉันเบิกตามองไวน์องุ่นขวดใหญ่ที่พี่จอนนี่เอามาให้ที่โต๊ะซึ่งนั้นทำเอาเขื่อนตาวาวรีบจับขวดมาดูทันที

"หวานๆครับแต่เด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดห้ามนะเป็นคำสั่งจากเจ๊ใหญ่"

พี่จอนนี่ขยิบตาให้พร้อมกับเสียงโห่ร้องจากน้องพระลักษมณ์ที่แสดงออกแบบโจ่งแจ้งเลยว่าเสียดายจนพี่ตะวันเขกหัว

"อย่าเว่อร์"

"สักแก้วก็ไม่ได้เหรอเจ๊?"

"พี่ฟ้องอีรักนะ"

"ขอร้องอย่าเอาไปบอกเจ๊อีกคนดะบ้านได้แตก"

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่มันก็น่ารักดีนะทั้งๆที่พระลักษมณ์เป็นเพื่อนของอาทิตย์แต่ทุกคนดูสนิทกันหมดเลยอ่ะ ฉันคีบเนื้อเข้าปากอีกครั้งก่อนเขื่อนจะเทไวน์มาแบ่งกันดื่ม

"มามาชนแก้วต้อนรับน้องจอมกัน"

พี่จอนนี่ว่าอย่างอารมณ์ดีและเดินไปชนแก้วทุกคนจนมาถึงฉันฉันจึงต้องจับแก้วทั้งสองมือและชนแก้วกับเขาเบาๆ

"หมดแก้วครับทุกคนโดยเฉพาะน้องจอม"

"โอ๊ยอย่าแกล้งจอมเลย"

ฉันว่าพร้อมทำหน้างอแงแต่ก็ต้องยกดื่มเพราะทุกคนกำลังจ้องมองมาอย่างกดดัน ฉันหลับหูหลับตายกขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดแก้วก่อนจะเบ้หน้านิดๆเพราะมันขมอยู่นะ มันหวานแหละแต่ก็มีความขมอยู่

"ยินดีต้อนรับจ้า"

ทุกคนในร้านต่างยิ้มและมองฉันอย่างอบอุ่นจนฉันยิ้มออกมาอย่างทำตัวไม่ถูกแต่ว่ามันรู้สึกดีมากๆเลย ปกติฉันก็ทำงานพิเศษมาหลายที่นะแต่กล้าพูดได้เลยว่ามีที่นี่เป็นที่แรกที่ต้อนรับกันดีขนาดนี้ ฉันยิ้มกว้างและคีบเนื้อใส่ปากอีกครั้งก่อนสบตากับน้องอาทิตย์ที่กำลังมองอยู่

เขามองฉันจนฉันรู้ตัวแล้วนะจะมองทำไมนักก็ไม่รู้..ไม่อยากรู้ด้วยไม่อยากเข้าใจเลยจริงๆ

(อาทิตย์)

4.36 PM.

"ฮ่าๆ จริงเหรอที่ว่าตอนแรกตั้งใจจะเป็นนายแบบ?"

"จริงเว้ยไม่เคยโม้เลย"

"กูรู้เลยทำไมเขาไม่เอามึง"

"ทำไม?"

"เซ่อซ่าน่ะสิ จอมรู้ม่ะแค่นมมันยังเทหกอีกอย่างทำแก้วในร้านแตกไปแปดใบได้แล้วมั้ง"

"ปากดี!"

"เอามือสกปรกๆออกไปจากปากฉ้านน"

"ฮ่าๆ"

ผมขมวดคิ้วมองจอมใจที่กำลังนั่งหัวเราะจนตัวโยนด้วยสายตานิ่งเรียบหลังจากที่พี่จอนนี่ไปซื้อเบียร์มาให้พวกเขาดื่มต่อเพราะแค่ไวน์มันไม่พอ..ก็พี่เขื่อนนั่นแหละที่ขอแล้วเป็นไงตอนนี้เมากันไปหมด

"เดี๋ยวพี่กับจอนไปส่งเด็กๆก่อนนะ"

พี่ตะวันเดินมาบอกผมที่กำลังเก็บกวาดขยะลงถุงขณะที่พี่จอนนี่ในตอนนี้ก็แทบจะเดินไม่ตรงอยู่แล้ว

"ไหวเหรอ?"

"ไหวๆ จอนนี่งอแงจะไปด้วย"

"มากเรื่อง"

ผมบ่นอย่างเอือมๆขณะที่พี่จอนก็เดินไปหาพวกพี่เขื่อนและคุยเล่นกันต่ออย่างคนเมาโดยมีจอมใจนั่งขำ..เธอเมาแหละพอเมาแล้วทั้งตัวนี่แดงไปหมดแถมยังหัวเราะไม่หยุดอีก

"แล้วพระลักษมณ์จะกลับมาไหม?"

"ไม่แน่ใจถ้ามันไปงี้คงจะกลับเช้า"

"หาเรื่องให้พี่ต้องหาคำโกหกช่วยอีก"

พี่ตะวันถอนหายใจอย่างเบื่อๆเพราะตอนนี้ไอ้พระลักษมณ์มันออกไปกินเหล้ากับเพื่อนแล้ว มันมีเพื่อนหลายกลุ่มน่ะส่วนผมคบแค่มันเพราะไม่อยากรู้จักคนเยอะ

"ไปได้แล้วๆ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"เบ้บจอมใจนี่อยู่อีกฝั่งของสองคนนี้เลยอ่ะ"

ผมหยุดเก็บของและมองพี่จอนนี่ที่หันมาพูดกับพี่ตะวัน

"เราแยกกันไปส่งเด็กๆไหม"

"ถ้ามีด่านจะทำไงจอน?"

"ก็ฉิบหาย"

"เดี๋ยวผมไปส่งจอมใจเอง"

พี่ตะวันและพี่จอนนี่หันมองมาที่ผมทันที

"ผมมีใบขับขี่และไม่ได้ดื่มสักหยด"

พี่ทั้งสองมองผมทันทีก่อนพี่จอนนี่จะยิ้มกว้างและโยนกุญแจรถมาให้ท่ามกลางดวงตากลมโตของจอมใจที่กำลังมองมาอย่างมีคำถาม

"ไปขวัญเขื่อนพี่จะไปส่ง"

"โอเค บายๆนะจอมใจ"

"ไปนะคนสวย"

ผมเดินไปสายตาของพี่เขื่อนที่กำลังมองจอมใจไว้ทันทีนั้นทำเอาพี่เขื่อนขมวดคิ้วมองแต่ก็ไม่ได้อะไรจนพวกเขาลงไปหมดนั่นแหละผมถึงหันมองจอมใจที่กำลังนั่งซึมอยู่

"จอมลุกไหวไหม"

"พี่จอมใจ" จอมใจเงยหน้ามามองผมด้วยแววตาไม่พอใจนัก "พูดคำว่าพี่มันยากนักไง?"

"เมาแล้วนักเลงเหรอ?"

จอมใจมองด้วยความขัดใจก่อนจะเบะปากและมองไปทางอื่น

"เลิกจ้องกันได้แล้ว"

"ไงนะ?"

ผมเลิกคิ้วถามขณะที่จอมใจก็เม้มปากและเงยหน้ามองผมอีกครั้ง

"น้องเลิกแอบมองพี่ได้แล้วพี่รู้ตัวนะว่าโดนน้องมองอ่ะ!"

"แอบมอง?"

ผมยกยิ้มและขยับโน้มตัวลงไปหาจอมใจจนเธอสะดุ้งขณะที่ผมก็เท้าแขนกับแคร่และเอียงใบหน้ามองจอมใจด้วยความขำขัน..ดูดวงตากลมใสของเธอดิแม่งโคตรใสซื่อเลยรู้ตัวไหม

"จะ...จะทำอะไรพี่!"

"แค่จะบอกจอมไงว่าผมไม่ได้แอบมอง" จอมใจเบิกตามองผมอย่างไม่เข้าใจ "ผมจ้องขนาดนี้เพิ่งรู้สึกเหรอ?"

"ย๊า!"

จอมใจมองผมด้วยแววตาดุๆแต่ถามว่าน่ากลัวไหมผมว่าไม่นะ กลับกัน..เธอน่ารักมากกว่า

"เลิกจ้องพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"ทำไมจ้องไม่ได้?"

"พี่เป็นพี่เธอนะอาทิตย์!"

"จะว่าผมเด็กเหรอ?"

"ใช่สิเธออยู่แค่ม.5!"

"ก็ไม่ได้จะอยู่ม.5 ตลอดไปไหมล่ะ"

จอมใจกลืนน้ำลายมองผมด้วยท่าทีตื่นๆจนผมอดจะหรี่ตามองไม่ได้ ผมขยับใบหน้าเข้าใกล้อีกนิดจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆจากลมหายใจเธอ

"ถอยไปนะ"

"ทำไม" ผมหลุดยิ้มอีกครั้งตอนที่มองท่าทางของจอม "รึจอมเขินเด็กคนนี้?"

"ไม่ใช่นะพี่ไม่ได้เขิน!"

"เหรอครับ"

จอมใจเบิกตากว้างในตอนที่ผมกดนิ้วหัวแม่มือลงบนริมฝีปากบางรูปหัวใจก่อนผมจะบดคลึงที่ริมฝีปากบางไปมาขณะที่สายตาก็ยังคงมองคนตรงหน้าอยู่

"ยะหยุดนะ"

น่ารัก..ไอ้ท่าทีตื่นๆและดวงตาขยับวับวาววูบไหวมันทำให้ผมอดใจไม่อยู่ ผมพยายามแล้วแต่การที่จะหักห้ามใจไม่ให้กดริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากได้รูปสวยตรงไม่ได้มันไม่ไหวหรอกเพราะผมหวังว่าจะได้เจอเธอมานานมากนานจนคิดว่าอาจไม่มีหวังแต่สุดท้ายกลับได้เจอเธอ

...ได้เจอจอมใจอีกครั้งราวกับพรหมลิขิต