“แต่ว่า!!”
“ข้าบอกให้เจ้าเงียบ”
ฮ่าวจื่อหรงหยุดและหันมามองคนในอ้อมกอดที่หันมามองหน้าเขาอีกครั้งและรีบเบี่ยงหน้าหนี
“ข้ามีเรื่องจะต้องคุยกับเจ้า ยาวสักหน่อยดังนั้นไม่สะดวกคุยข้างนอก”
“ข้าอยากกินทับทิม”
“ตอนนี้ยังกินไม่ได้”
“ท่านโกหกใต้เท้าลู่ ผลไม้นั่นไม่ได้มีผลอะไรกับยาสักหน่อย”
“เจ้ารู้ได้เช่นไรข้าเป็นหมอ บอกว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพก็คือไม่ดีเหตุใดต้องเถียง”
“ข้าก็เป็น…. ช่างเถอะ”
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
“ก็ท่านทำไม่ถูก”
“เจ้ายังจะเถียงอีกงั้นหรือ”
“….”
นางไม่พูดกับเขา มือเรียวโอบรอบคอเขาเพราะกลัวตกลงไป เมื่อถึงหน้าห้องเสี่ยวชิงต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคุณหนูถูกองค์ชายแปดอุ้มกลับมา ภาพนี้เป็นสิ่งที่คนทั้งจวนไม่กล้าแม้แต่จะคิดแต่วันนี้กลับเกิดขึ้น
“เปิดประตูแล้วรีบออกไปให้หมด”
“เอ่อ….”
“ข้าสั่งเจ้าไม่ฟังงั้นหรือ แม้แต่เสนาบดีว่านข้าก็แจ้งไปแล้วเจ้าเป็นผู้ใดกันถึงได้กล้าขัดคำสั่ง”
“เพคะ”
