ว่านเยว่เฟยถึงกับตกใจและต้องรีบเดินถอยออกไปเล็กน้อย เขามาจาก “สกุลลู่” ของลู่ชิงอันหรอกหรือ เช่นนั้นนางเองก็ต้องระวังตัวเล็กน้อยแต่ว่า….
“ขออภัยที่เข้ามาโดยพลการ กระหม่อมเพียงจะมาทักทายเท่านั้น ท่านหญิงได้ข่าวว่าท่านตกน้ำครั้งก่อนไม่ทราบว่าตอนนี้อาการดีขึ้นแล้วหรือยังขอรับ”
“ท่านรองแม่ทัพขอบคุณที่ถามไถ่ตัวข้านั้นสบายดีหายแล้ว เช่นนั้นเรารีบเข้าไปข้างในโถงงานเลี้ยงก่อนดีหรือไม่ ฝ่าบาทจะเสด็จแล้วข้าจะกลับเข้าไปพอดี”
“เอ่อ เช่นนั้นข้าน้อย…”
“ไปเถอะ รีบไปตอนนี้เลยขอตัวนะเพคะองค์ชาย”
ว่านเยว่เฟยเดินสะบัดหน้าหนีเขาไปทันที ฮ่าวจื่อหรงได้แต่มองนางด้วยท่าทีตกใจและโกรธเล็กน้อย เดิมทีไม่ได้อยากจะมาหาเรื่องนางแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเพียงแค่เห็นนางปากก็พลันเผลอพูดจาแย่ ๆ ออกไปเสมอ ทั้ง ๆ ที่เขาเห็นนางในวันนี้ก็รู้สึกใจเต้นแรงไม่ต่างกับในคืนนั้น..
“เช่นนั้นกระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”
“เชิญท่านรอง
