“อะไรนะ!! น้องแปดไม่มีทางกล่าววาจาเหลวไหลเช่นนั้นเป็นอันขาด”
“องค์ชายห้า พอเถอะเพคะ”
เมื่อได้ยินเพียงนามของเขาเยว่เฟยก็รู้สึกจุกที่อกมากกว่าที่จะอยากรับรู้เรื่องราวต่อไป นางรู้แล้วว่าสิ่งที่ผุดขึ้นมาเป็นเรื่องที่เจ้าของร่างคงต้องการเตือนความจำนาง
เมื่อเยว่เฟยกวาดตามองจึงได้เห็นว่า “ลู่ชิงอัน” สวมชุดสีฉูดฉาดและประโคมเครื่องประดับเกือบจะทั้งตัว ไม่ต่างกับที่สาวใช้ของนางเตรียมให้ในจวนก่อนที่นางจะสั่งให้ถอดเลยสักนิด เยว่เฟยจึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้
“ขอโทษทีเจ้าคงเข้าใจผิดแล้ว น้ำในสระนั่นมิได้ทำอันตรายข้าหรอก ข้าหายดีแล้วแต่ที่เมื่อครู่นี้เผลอสะดุดไปเพราะแสงของเครื่องประดับบนกายเจ้ามันสะท้อนเข้าตาข้ามากเกินไป ข้าไม่คิดว่าจะมีผู้ใดบ้าสมบัติจนไม่เก็บเอาไว้ในจวนและหอบมันมาสวมบนร่างกายได้มากเท่านี้มาก่อนจึงตกใจน่ะ”
องค์ชายห้ากลั้นหัวเราะเมื่อสิ่งที่เยว่เฟยพูดมานั้นไม่ได้เกินจริงแม้แต่น้อย ลู่ช
