เขาเองก็สั่นไปทั้งตัวเพราะด้านในของนางนั้นทั้งแน่นและบีบรัดจนเขาแทบจะทนไม่ไหว ลี่หลินรู้สึกว่าเขาเองก็ทรมานไม่น้อยไปกว่านางแต่ก็ยัง….
“ท่านแม่ทัพ…”
“อย่าพึ่ง…. อย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้ อาา…”
ลี่หลินรู้แล้วว่ามิใช่แค่นางที่เจ็บ และตอนนี้นางก็เริ่มทุเลาลงแล้วเพราะเขาหยุดขยับแต่ร่างของบุรุษหนุ่มกำยำตรงหน้านางยังคงสั่นอยู่จนนางเริ่มสงสารเขา
“ท่านพี่จวินเซียว”
ท่ามกลางความสั่นสะท้านแล้วเสียวสุดหัวใจเมื่อถูกนางเรียกชื่อ เพียงเท่านั้นสติของเขาก็ตื่นขึ้นและหันมาสบตานาง ลี่หลินคลี่ยิ้มให้เขาเป็นครั้งแรกและยังค่อย ๆ ดึงใบหน้าของเขาลงไปหานางเพื่อจะจรดปลายริมฝีปากนั้นไปที่หน้าผากของเขา
“ลี่หลิน เจ้าเรียกข้าว่า…"
นางหันหน้าหนีเขาอีกครั้ง แต่การที่นางกล้าเรียกชื่อเขาตรง ๆ เช่นนี้ก็นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี เมื่อแม่ทัพหนุ่มเริ่มขยับกายเข้าใกล้นางก็เริ่มกัดฟันและใช้เล็บจิกไปที่ไหล่ของเขาเพราะความใหญ่
