ลี่หลินยังคงไม่กล้าหันไปมองเขา นางกลัวว่าหากเผลอไปสบตาเขาเข้านางจะใจอ่อนยอมให้เขาทำตามใจ
“ระ เรื่องเมื่อคืนนี้ ข้าก็แค่นำรังนกตุ๋นไปให้ท่านแม่ทัพ จากนั้นก็กลับออกมา เรื่องอื่นได้โปรดลืมไปเสียเถอะเจ้าค่ะ”
“ลืมงั้นหรือ!! เจ้าคิดว่าเพียงแค่พูดมาก็จะจบงั้นหรือ นี่เจ้าคิดว่า….คิดว่าการที่เจ้าเป็นของข้าแล้วลี่หลิน เจ้า!!”
“ข้าไม่อยากฟัง ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ”
“ต่อให้เจ้าไม่อยากฟัง แต่เจ้าก็เปลี่ยนความจริงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไปไม่ได้ ลี่หลินแม้ในตอนนี้เจ้าจะยังไม่ยอมรับ ข้าจะทำทุกทางให้เจ้ายอมรับให้ได้”
“ท่านแม่ทัพ ท่านทำเช่นนี้เพียงเพื่อต้องการให้ข้าชดใช้แก่ท่านมิใช่หรือเจ้าคะ”
“เลิกพูดถึงเรื่องชดใช้อะไรนั่นเสียที เจ้านี่มันงี่เง่าไม่เข้าใจเหตุผลเอาเสียเลย”
เฉินจวินเซียวเดินออกไปจากห้องของนาง ลี่หลินกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเขาเดินพ้นจากห้องแล้วนางจึงปล่อยโฮออกมาทันที แม้ว่านางจะ
